Οφείλεται στην απουσία συναίσθησης του ρόλου και των ευθυνών του ή εν τέλει πρόκειται για μία ακόμη εκδοχή του πολιτικού θράσους και της διχαστικής αντίληψης, που διαμόρφωσαν εδώ και χρόνια τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ;
Το ερώτημα προκύπτει όσο παρακολουθεί κανείς τις ομιλίες και τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα δεξιά και αριστερά, στις κομματικές του μαζώξεις εν όψει συνεδρίου.
Το ότι η αντιπολιτευτική του ρητορική θα καλύπτει όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής είναι κάτι λογικό και αναμενόμενο.
Ωστόσο υπάρχουν μερικά πεδία στα οποία ξεπερνά το όριο.
Ένα από αυτά είναι τα εθνικά θέματα. Με ακραίες και διχαστικές ατάκες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι φανερό ότι επιχειρεί να φιτιλιάσει την δημόσια συζήτηση και να καλλιεργήσει στο ακροατήριό του μία νέα εκδοχή της διχαστικής νοοτροπίας, στην οποία βασίστηκε από την στιγμή που ανήλθε στην ηγεσία του κόμματός του.
Μιλώντας στα Γιάννενα την Τετάρτη, ο κ. Τσίπρας εκστόμισε μεταξύ των άλλων αυτήν την φράση: «Απέναντι στον Ερντογάν τα λιοντάρια γίνονται όρνιθες. Ας ελπίσουμε αυτές οι όρνιθες να μην δημιουργήσουν προβλήματα σημαντικά σε ό,τι άφορα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα».
Τα λόγια αυτά λίγο απέχουν από το να χαρακτηρίσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εθνικούς μειοδότες τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, ως μη όφειλε. Ασυναίσθητα δε, εμφανίζεται να επαινεί τον Ερντογάν ή και να δηλώνει έστω και εμμέσως, λίγο πολύ θαυμαστής του…
Στο ίδιο πλαίσιο και στην ίδια ομιλία, ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να κρύψει ότι στόχος του είναι να ενισχύσει αισθήματα φόβου και ανησυχίας, αφενός στα εθνικά θέματα και, αφετέρου, στο μεταναστευτικό: «Έχουν λόγους ουσιαστικούς να ανησυχούν όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως κομμάτων με τους παιδαριώδεις χειρισμούς στα εθνικά θέματα και στο κρίσιμο θέμα της προσφυγικής κρίσης το οποίο υποσχέθηκαν προεκλογικά θα το λύσουν γιατί τάχα μου ,δήθεν, ο ΣΥΡΙΖΑ έφερνε τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ήταν 5000 στην Μόρια και τώρα είναι 25.000. Τα νησιά μας πνίγονται , οι νησιώτες αφήνονται στην τύχη τους και οι μετανάστες στοιβάζονται», είπε.
Το ερώτημα είναι τι ακριβώς πιστεύει ότι μπορεί να επιτύχει με αυτήν την μέθοδο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορεί να θεωρεί ότι κάπως έτσι παίρνει την εκδίκησή του για τις Πρέσπες, στην λογική του «μία σου και μία μου».
Πλην όμως, ακόμη και αν ισχύει αυτό, φαίνεται ότι αδυνατεί να αποδεχθεί κάποια πολύ κρίσιμα στοιχεία. Πρώτον, ότι στην υπόθεση του Μακεδονικού ενήργησε μόνος και ερήμην των περισσοτέρων, είτε υποκινούμενος από μία αριστερίστικη ιδεοληψία, είτε θέλοντας να επιδείξει μία υπερβολική προθυμία έναντι των διεθνών συνομιλητών του.
Δεύτερον, ότι αντίθετα με τα όσα ο ίδιος και οι συντάκτες της πρόσφατης πολιτικής απολογίας του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν, η συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν ένα από τα δυνατά σημεία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας από λόγους που βάρυναν και οδήγησαν το κόμμα στην εκλογική συντριβή.
Η τακτική του κ. Τσίπρα γεννά ερωτήματα για την στάση που θα τηρήσει, αν και όταν έλθει η κρίσιμη στιγμή.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι με μία τέτοια στάση δεν πρόκειται καν να έχει τα εκλογικά οφέλη που ονειρεύεται.
Υπό αυτήν την έννοια, βαρά τουφεκιές στον αέρα, δίχως να λογαριάζει κόστος και επιπτώσεις.
