Κάθε κοινωνία έχει τα επίπεδα βίας που της αναλογούν. Ούτε ένα έγκλημα περισσότερο, ούτε ένα λιγότερο, διατείνονται οι ειδικοί.
Υπό το πρίσμα αυτό, «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…». Δεν δικαιολογούνται διαφορετικά τα περιστατικά ακραίας βίας που παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά στους σχολικούς – και όχι μόνο – χώρους, ούτε η απάθεια με την οποία συχνά αυτά αντιμετωπίζονται.
Φαινόμενα τα οποία πριν από μερικά χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητα, τείνουν να γίνουν μέρος της θλιβερής νέας πραγματικότητας.
Εκφοβισμοί, ξυλοδαρμοί, ψυχολογική βία, απειλές ακόμη και μαχαιρώματα βρίσκονται πλέον στην ημερήσια διάταξη. «Αν γύριζες σήμερα 100 σχολεία θα είχες 100 διαφορετικές ιστορίες με κρούσματα βίας και απειθαρχίας με πρωταγωνιστές σε αυτά συχνά και τους γονείς των μαθητών», δήλωνε πρόσφατα στα «ΝΕΑ» διευθυντής κεντρικού λυκείου της Αθήνας.
Το υπουργείο Παιδείας διαμηνύει ότι θα είναι αμείλικτο απέναντι στα φαινόμενα αυτά και προαναγγέλλει μέτρα για τον περιορισμό τους, όπως η καθιέρωση του θεσμού του «Δασκάλου Εμπιστοσύνης», η εισαγωγή θεματικών ενοτήτων με στόχο την καλλιέργεια του αλληλοσεβασμού και η σύσταση ειδικών ομάδων.
Οι προθέσεις μπορεί να είναι καλές, ωστόσο τα μέτρα αυτά δεν δύνανται από μόνα τους να είναι αποτελεσματικά. Η έξαρση της εγκληματικότητας δεν αφορά μόνο τα σχολεία. Έχει βαθιές και σύνθετες αιτίες.
Αποτελεί σύμπτωμα μιας κοινωνίας η οποία μοιάζει να έχει χάσει εδώ και καιρό τον προσανατολισμό και τις σταθερές της.
