Tο καινοτόμο έργο «No Man’s Land» (Ουδέτερη Ζώνη) του Ελληνα συνθέτη της Διασποράς Γιάννη Ψαθά που θα παρουσιαστεί το Σάββατο, 14 Μαρτίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αποτελεί ένα βαθειά συγκινητικό, σύγχρονο έργο για την ειρήνη το οποίο γεφυρώνει γενεές, κουλτούρες και πεποιθήσεις. Πρόκειται για ένα «ζωντανό κινηματογραφικό κοντσέρτο» που αναφέρεται στις καταστροφικές επιπτώσεις και στο μάταιο του πολέμου και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2016 στους Εορτασμούς της Νέας Ζηλανδίας, γενέτειρας του συνθέτη, για το τέλος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Στο πρωτότυπο πρότζεκτ πολυμέσων του βραβευμένου 54χρονου δημιουργού το οποίο διαρκεί 80 λεπτά, ένα εικονικό διεθνές σύνολο από 150 μουσικούς «συναντά» μέσω κινηματογραφικής οθόνης επτά σολίστες που παίζουν «ζωντανά» επί σκηνής. Οι ερμηνευτές που εμφανίζονται επί της οθόνης είναι απόγονοι μαχητών από αντίπαλα στρατόπεδα του Μεγάλου Πολέμου και κινηματογραφήθηκαν σε πεδία μαχών εκείνης της εποχής σε ολόκληρο τον κόσμο. Εν προκειμένω όλοι οι μουσικοί- τόσο στην οθόνη όσο και στη σκηνή- λειτουργούν ως μια παγκόσμια ορχήστρα προκειμένου να δημιουργήσουν μια συγκινητική οπτική και μουσική εμπειρία.
Το «No Man’s Land» είναι επάνω απ΄όλα μια έκφραση αισιοδοξίας. Ταυτόχρονα, είναι κι ένα κάλεσμα στις χώρες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πόλεμο. «Ακόμη και στις πιο μαύρες στιγμές- θέλει να διακηρύξει το έργο- η ανθρωπιά εξακολουθεί να επιβιώνει».
«Για ποιον λόγο, άραγε, οι μουσικοί ακολουθούν τα βήματα των στρατιωτών 100 χρόνια αργότερα;» αναρωτιέται ο συνθέτης ο οποίος αναμένεται να παραστεί στην πανελλήνια πρεμιέρα του έργου στο Μέγαρο. «Αν γυρίζαμε πίσω τον χρόνο και λέγαμε σ΄όσους βρέθηκαν στο πεδίο των μαχών «μαντέψτε τι θα γίνει εδώ σε 100 χρόνια» θα μας πίστευαν; Θα πιστεύαμε, άραγε, εμείς οι ίδιοι του εαυτούς μας; Γίνονται και σήμερα πόλεμοι. Ωστόσο, και στις χειρότερες στιγμές, η ανθρωπιά και η συμπόνια εξακολουθούν να υπάρχουν. Η ιστορία μας κορυφώνεται με πράξεις καλοσύνης: στρατιώτες από διαφορετικές πλευρές, «εχθροί», προσφέρουν ο ένας στον άλλον λίγο νερό, ένα τσιγάρο, έναν ώμο να γείρουν. Ακόμη και σε μια από τις πιο παράξενες κι επικίνδυνες εφευρέσεις του ανθρώπινου μυαλού: την Ουδέτερη Ζώνη…»
