Δεν δίνει εύκολα συνεντεύξεις, ούτε κάνει δημόσιες εμφανίσεις. Η Μαρία Λεκάκη με το παράδειγμά της επιβεβαιώνει πως, και σε χώρους όπου θεωρούμε πως οι δημόσιες σχέσεις είναι παραπάνω από απαραίτητες για να υπάρχεις, μπορείς τελικά να υπάρχεις απλά και μόνο κάνοντας τη δουλειά σου. Αυτός είναι ο δικός της τρόπος, ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να γίνει γνωστή. Με τους ρόλους της, και όχι περιφέροντας την προσωπική ζωή της. Και αν τώρα δέχθηκε να μας πει μερικές κουβέντες, είναι και πάλι για να προωθήσει τη δουλειά της. Η ηθοποιός επιστρέφει στον ANT1 με τον δεύτερο κύκλο της επιτυχημένης κωμικής σειράς «Μην ψαρώνεις». Εμείς πάντως, εκτός από τα σχετικά με το σίριαλ όπου πρωταγωνιστεί μαζί με τον Θοδωρή Αθερίδη, βρήκαμε την ευκαιρία να της κάνουμε μερικές ακόμα ερωτήσεις… Και εκείνη, επισημαίνοντας και πάλι πως προτιμά να μη μιλάει για τον εαυτό της, είχε την ευγένεια να μας απαντήσει.
Γιατί αποφεύγετε τις συνεντεύξεις; Από άποψη ή από συστολή;
«Αρχικά από συστολή, που τη βίωνα λίγο ενοχικά. Σιγά-σιγά κατάλαβα πως αυτή η συστολή ήταν σημαντικό κομμάτι του χαρακτήρα μου και μου υπαγόρευε απλά να είμαι ο εαυτός μου και να μην υποδυθώ μια άλλη. Τουλάχιστον όχι στην πραγματική ζωή μου».
Επίσης, δεν εμφανίζεστε συχνά δημοσίως. Εχετε σκεφτεί πως θα βοηθούσε τη δουλειά σας αν ήσασταν λίγο πιο, ας πούμε, κοσμική; ΄Η θεωρείτε πως επάγγελμα, ακόμα και ένα επάγγελμα σαν το δικό σας, και δημόσιες σχέσεις μπορεί και να μην έχουν σχέση, να μην έχουν αλληλεπίδραση;
«Δεν έχω παράπονα απ’ τη δουλειά μου, πράγμα που σημαίνει πως μάλλον δεν χρειάζεται ν’ αλλάξω τη συμπεριφορά μου στα θέματα που περιγράφετε. Η αντίληψη πως το να είσαι ηθοποιός σημαίνει πως πρέπει να ξέρεις να κάνεις δημόσιες σχέσεις οδηγεί σε λάθος δρόμους. Για πολλά επαγγέλματα ισχύει το ίδιο. Κι ενώ αυτό έχει καταστρέψει την Ελλάδα συνεχίζουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως χωρίς δημόσιες σχέσεις δεν γίνεται τίποτα. Και βλέπεις εφήβους ηττημένους πριν καν αρχίσουν την προσπάθεια. Επίσης όταν δουλεύεις στην τηλεόραση, όταν με τις επαναλήψεις κινδυνεύεις να είσαι στα μάτια του τηλεθεατή 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να εξαφανιστείς και λίγο».
Πράγματι, μία από τις μεγάλες επιτυχίες σας, το «Κωνσταντίνου και Ελένης», παίζεται ακόμα ξανά και ξανά. Ο κόσμος σας έχει αγαπήσει ως «Γκαρσόνα Βου». Εσάς σας αρέσει αυτή η επανάληψη; Θεωρείτε πως σας ωφελεί;
«Εχουν μεγαλώσει γενιές μ’ αυτή τη σειρά και έχω πάρει ανυπόκριτη αγάπη από ανθρώπους για αυτόν τον ρόλο. Τελευταία διασκεδάζω απίστευτα με τα mims (η σωστή λέξη είναι memes) που κυκλοφορούν με την Πέγκυ Καρρά. Αυτός είναι ο τρόπος που μια παλιά ιδέα συνεχίζει ν’ αντέχει και να βρίσκει τη θέση της στο σήμερα. Βλέπω πια κι εγώ την περσόνα της γκαρσόνας Βου σαν θεατής. Είναι τόσο μεγάλη η απόσταση, που εκείνος ο μακρινός εαυτός μου είναι σχεδόν σαν να μην είμαι πια εγώ».
Τι είναι αυτό που σας αρέσει στον νέο ρόλο σας στο «Μην ψαρώνεις»;
«Η Σάντυ, είναι μια καλοζωισμένη και ανέμελη μεγαλοαστή που εν μιά νυκτί χάνει τα πάντα εξαιτίας του απατεώνα συζύγου της. Το σενάριο δεν είναι καθόλου επιστημονική φαντασία απ’ ό,τι καταλαβαίνετε. Καθώς μένει μόνη και υπεύθυνη για τρία παιδιά και μια κακομαθημένη μητέρα βρίσκει τη δύναμη να αντιμετωπίζει όσα αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Είναι ένα πρόσωπο που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς επιλογές και κάνει αυτό που κάνει ένας στρατιώτης όταν βρίσκεται στα χαρακώματα και τον πυροβολούν. Δεν αναρωτιέται αν έπρεπε να είχε καταταχθεί αλλά απλά πολεμάει να μείνει ζωντανός. Το κωμικό στοιχείο του ρόλου είναι ότι έχει άγνοια κινδύνου και αρκετή αφέλεια. Το ωραίο, πως δεν χάνει τη θηλυκότητά της μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο».
Εχετε κάνει αρκετή τηλεόραση. Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη μετά την κρίση εποχή;
«Η κρίση άλλαξε τον τρόπο που γίνεται η τηλεόραση. Οι χρόνοι που μια παραγωγή ολοκληρώνεται είναι πια πολύ πιεστικοί. Θέλει γερά κότσια για να μπορέσεις μέσα σ’ αυτούς τους ρυθμούς να μην προδίδεις τον εαυτό σου. Το προσπαθώ».
Εχετε γίνει γνωστή κυρίως για κωμωδίες. Πιστεύετε στον διαχωρισμό κωμικού και δραματικού ηθοποιού;
«Δεν λέω κάτι πρωτότυπο, αλλά ο καλός κωμικός πρέπει να είναι ένας δυνατός δραματικός ηθοποιός. Αλλιώς απλά σαχλαμαρίζει. Η κωμωδία θέλει μέτρο και ερμηνευτική οικονομία. Σκεφτείτε τον Ορέστη Μακρή που δεν έσκαγε ούτε ένα γελάκι, ή τον Πίτερ Σέλερς στο «Πάρτι». Σε έπειθαν πως ζουν ένα μοναχικό και απελπισμένο δράμα από το οποίο εσύ λυτρωνόσουν σκάζοντας στα γέλια».
Υπάρχουν ρόλοι που τους ονειρεύεστε και τους επιδιώκετε ή δεν κάνετε όνειρα παρά αφήνετε τα πράγματα να έρθουν όπως έρθουν;
«Δεν ονειρεύομαι ρόλους, αλλά καταστάσεις. Ωραίες περιπέτειες με συνεργάτες και φίλους που αγαπώ και που θέλω να δουλεύω μαζί τους. Και καθώς μάλλον αφήνω τα πράγματα να έρθουν, άλλοτε τους βρίσκω, άλλοτε τους χάνω και τους επιθυμώ και τρέφω τη βεβαιότητα πως θα τους ξανασυναντήσω».
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας εκτός πλατό σε κάποιον που θα ενδιαφερόταν να σας γνωρίσει; Τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν εργάζεστε;
«Αν θέλετε να γνωρίσετε κάποιον βάζοντάς τον να μιλάει ο ίδιος για τον εαυτό του θα βγάλετε σίγουρα όλα τα λάθος συμπεράσματα. Στον ελεύθερο χρόνο μου ποτίζω τα λουλούδια μου».
Δεν είναι λίγοι οι ηθοποιοί που κάποια στιγμή πολιτεύονται. Η δική σας σχέση με την πολιτική;
«Πολιτική δεν κάνεις μόνο όταν γίνεσαι ή κάνεις τον πολιτικό. Και το χαρτί που μαζεύεις από τον δρόμο για να το ρίξεις στον κάδο, πολιτική είναι»
