Η γενοκτονία των 2019-nCoVs

Επιτέλους, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει: ξενιστές του 2019-nCoV δεν είναι οι νυχτερίδες, όπως μας είπαν αρχικά, αλλά οι παγκολίνοι, φολιδωτοί μυρμηγκοφάγοι. Πρόκειται για θηλαστικά που απειλούνται με εξαφάνιση ως περιζήτητα από διάφορους γκουρμετολόγους για το κρέας τους και τις φολίδες τους.

Πρόκειται βέβαια για φιλικό ξενιστή, δηλαδή συμβιώνουν παγκολίνος και 2019-nCoV επ’ αμοιβαία ωφελεία. Διότι αν ο ιός σκότωνε κάθε ξενιστή του, τελικώς θα εξαφανιζόταν και ο ίδιος, αφού δεν θα μπορούσε να αναπαραχθεί. Αν οι παγκολίνοι εξαφανίζονταν επειδή τους τρώνε οι καλοφαγάδες, προφανώς θα εξαφανίζονταν και οι 2019-nCoVs.

Αρα είναι προφανές τι συμβαίνει, οι κορωναϊοί – κορωνοϊοί, κορωνιοί για ευηχία, αμύνονται: την τελευταία στιγμή επιτέθηκαν στους ανθρώπους για να σώσουν τους ξενιστές τους παγκολίνους και να σωθούν και οι ίδιοι. Αποτελεσματικότερο, μου φαίνεται από τις καραντίνες και την αναζήτηση εμβολίων, είναι να αναγνωρίσει και να καταδικάσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τη γενοκτονία των 2019-nCoVs.

˜ Εγώ προσωπικά θέλω να καταδικάσω τις νέες ταυτότητες, ημερολόγιό μου – αν αυτή η ασπρουλιάρικη κάρτα που δείχνουν οι εφημερίδες, με τη σχιζοφρένεια να είναι πλάι πλάι Hellas και GR, με τις φρικτές γραμματοσειρές, τις επιδεικτικές σημαίες, τα ανασούμπαλα αστυνομικά σήματα, κ.τ.λ. – αν πράγματι τέτοιες απολύτως ακαλαίσθητες είναι οι νέες ψηφιακές ταυτότητες, καλύτερα να μείνουμε στις παλιές  αναλογικές, ακόμη και αν επαναφέρουν το «ΧΟ».

Θαυμάσια ιδέα να είναι οι νέες ταυτότητες «κάρτες του πολίτη, με ηλεκτρονική υπογραφή, που θα αρκεί για τις συναλλαγές του με το Δημόσιο» – αλλά αν ντρεπόμαστε να τις δείξουμε θα είναι σαν να μην υπάρχουν.

Θλιβερές επέτειοι

˜ Πού τη διάβασα αυτή την ανοησία, ότι το «Σαρλ ντε Γκωλ» κατευθύνεται προς το Ομάν και την έγραψα και εγώ τις προάλλες στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου; Εκεί στα πέριξ της Κύπρου ύδατα βρίσκεται ακόμη και κάνει επίδειξη προστατευτικής δύναμης.

˜ Αλλά ίσως ο Μπασάρ αλ Ασαντ αποδειχθεί καλύτερος προστάτης: μόλις οι Τούρκοι έστειλαν μισθοφόρους τους από τη Συρία στη Λιβύη, άρχισε να προωθεί τον στρατό του στα μέρη που έλεγχαν οι δυνάμεις του Ερντογάν. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο τούρκος πρόεδρος μπορεί να διατηρεί δύο στρατιωτικά μέτωπα σε δύο ξένες χώρες – ούτε ότι η τύχη θα τον ευνοεί πάντα.

˜ Σαν σήμερα, δεύτερη Κυριακή του Φεβρουαρίου του 2012, ήταν: οι πλέον αδούλωτοι των Ελλήνων, ο Μίκης και ο Μανώλης, βάζουν στην άκρη εγωιστικούς ναρκισσισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες, υπογράφουν κοινή δήλωση: «…να μαζευτούμε έξω από τη Βουλή για να απαιτήσουμε να μην υπογραφεί η θανατική καταδίκη της πατρίδας μας, που είναι η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Ολοι μαζί, μαζί με μας, την Κυριακή στο Σύνταγμα, να σταματήσουμε την προδοσία».

Πυρπολήθηκε η Αθήνα εκείνο το κυριακάτικο βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 2012· 93 κτίρια κάηκαν, λεηλατήθηκαν, πάθανε ζημιές· τα κουφάρια της Σταδίου – «Κόστα Μπόντα», «Αττικόν», «Απόλλων» – μας θυμίζουν την καταστροφή και κάποιες από τις τελευταίες υπηρεσίες της κομμουνιστογενούς Αριστεράς στον τόπο.

˜ Το θυμήθηκα την Πέμπτη το βράδυ, ημερολόγιό μου, όταν το ΠΑΜΕ έκοψε πάλι στη μέση την Αθήνα και εγώ έψαχνα απεγνωσμένος, μέσα στο κρύο, να δω πώς θα φθάσω στο Αρχιπέλαγος.

Κομματικά στελέχη και επαγγελματίες συνδικαλιστές έκαναν πάλι επίδειξη δύναμης. Μόλις γλιτώσαμε από τη Σκύλλα της κομμουνιστογενούς «κυβερνώσας Αριστεράς», πέσαμε στη Χάρυβδη της κομμουνιστικής «αγωνιζομένης Αριστεράς» – της πολιτισμένης και ειρηνικής ευρωπαϊκής Αριστεράς, θα αποκτήσουμε κάποτε δείγμα;

Πρώην και πρώην

Και δεν με καθησυχάζει η τοποθέτηση του Νίκου Φίλη ότι «Δεν πάμε να κάνουμε ένα κόμμα των πρώην: πρώην ΚΚΕ, πρώην ΚΚΕ εσωτερικού, πρώην ΕΑΡ, πρώην ΠαΣοΚ, ακόμα και πρώην ΝΔ». Οχι επειδή με μεγάλη σεμνότητα απέκρυψε τους «πρώην ΑΝΕΛ» αλλά γιατί η Αριστερά που ονειρεύεται «για μία ακόμη φορά στην ιστορία της θα είναι ο κορμός του συνασπισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της προόδου». Εκτιμά τόσο πολύ ο Νίκος Φίλης όσα κατάφερε η ελληνική κομμουνιστική Αριστερά στην ιστορία της ώστε θέλει να τη δει να επαναλαμβάνεται; Αν ναι, σε λίγο θα υπάρχει και το είδος «πρώην ΣΥΡΙΖΑ» που για να σταδιοδρομήσει θα αναζητά νέα κομματική στέγη.

˜ 103 χρόνων έφυγε ο πρώην διάσημος αλλά πάντα σπουδαίος Κερκ Ντάγκλας – ίσως δεν άντεξε την είδηση της αθώωσης του Ντόναλντ Τραμπ από τη Γερουσία. Γιατί προ τριετίας, την επομένη της εκλογής του, είχε δηλώσει δημοσίως: «Θα επιθυμούσα να σβήσω ήρεμα τα κεριά των εκατοστών γενεθλίων μου, χωρίς να έχει εκλεγεί ένας πρόεδρος που θα «διαλέγει τους μετανάστες» και θα τους ζητάει «ιδεολογικά πιστοποιητικά»».

Δεν θα έπρεπε βέβαια ο μεγάλος ηθοποιός να έχει ψευδαισθήσεις για το πώς αποδίδουν δικαιοσύνη οι πολιτικοί· αλλά κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε αθάνατος.

Happy birthday to me…

Εμεινα με το στόμα ανοιχτό μόλις άνοιξα την πόρτα – ήταν όλοι/ες τους εκεί: άλλοι παρατεταγμένοι όρθιοι, άλλοι ξαπλωμένοι στους καναπέδες και στις πολυθρόνες, άλλοι καθισμένοι γύρω από το τραπέζι που στη μέση του ακριβώς βρισκόταν τεράστια τούρτα.

Η Ιζαμπώ, ο Μπούφος, η Μπούφα, ο Τσενγκ, η Ολυμπία, η Βερενίκη-Ελβίρα, ο Βοκκάκιος φυσικά, οι φίλοι του Ανάργυρος και Πελοπίδας, το Μακ εκ Σκωτίας, η Bella Fornarina, η Αλεξάνδρα, και άλλοι και άλλες πολλές που ακόμα και εγώ δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, ημερολόγιο μου,

«Σ’ πολλά ‘τη σου, Διόδωρε! Καλότυχα να είναι, με υγεία, χαρές και έρωτες!», κρεμόταν πανό από τη μια άκρη ως την άλλη του σαλονιού μου. Εις πολλά έτη; Μα τι πάθανε; «Να ζήσεις, Διοδωράκο, και χρόνια πολλά, μεγάλος να γίνεις…» άρχισαν όλοι/ες να τραγουδάνε μόλις άναψαν κεράκια πάνω στην τούρτα – και τότε κατάλαβα: ήταν δεύτερη Κυριακή του σωτηρίου Φεβρουαρίου 1991 που ξεκίνησα να γεμίζω τις σελίδες σου, ημερολόγιό μου. 29 κεράκια…

Τα έσβησα με ένα και μόνο φύσημα· σαμπάνιες άνοιξαν, φιλιά μού έδιναν και έδινα, ευχές διακτινίζονταν, ποτήρια τσούγκριζαν και τραγουδούσαν εξαίσιους κρυστάλλινους ύμνους.

«Είσαι ο ξενιστής μας», μου είπε στο αφτί η Ιζαμπώ· «αν πάθεις κάτι εσύ, θα εξαφανιστούμε και εμείς, όλες και όλοι. Πρέπει να αντέξεις: του χρόνου, στα 30, θα οργανώσουμε τελετές ωραιότερες και από της 200ετίας!».