Είναι πλέον καταφανής η αγωνιώδης και τελικά απελπιστική επιμονή του Αλέξη Τσίπρα να ζητεί την πολιτική σωτηρία του, μετά την τριπλή ήττα του 2019, ψάχνοντας, για κερκόπορτες στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο…
Παρόλα αυτά, επιμένει, επιστρατεύοντας και αξιοποιώντας, σε πολιτικά πόστα του ΣΥΡΙΖΑ, ή αυτοαπόβλητους καιροσκόπους-αποστάτες του ΠΑΣΟΚ, ή και γυρολόγους ποικίλων προελεύσεων…
Η παθολογική αυτή επιμονή του Αλέξη Τσίπρα, να επαναλαμβάνει, ότι το κόμμα, ή με την παληά, ή με οποιαδήποτε νέα μετονομασία του, αυτό λοιπόν το κόμμα «είμαι εγώ», δεν μαρτυρεί τίποτε άλλο, εκτός από το ότι ή δεν κατάλαβε, ή προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται, ότι η τριπλή εκλογική αποδοκιμασία του 2019 ήταν και το τελικό μήνυμα, ότι αυτός ακριβώς ο «μοναδικός αρχηγός» έχει ήδη γράψει τον πολιτικό του επίλογο, με την ψήφο του ελληνικού λαού.
Η παρούσα κυβέρνηση, ενώ οδεύει προς τον όγδοο μήνα της διακυβέρνησης της χώρας, και ενώ θα εδικαιολογείτο ν’ αντιμετωπίζει κρούσματα δυσπιστίας από το Εκλογικό Σώμα, απεναντίας διατηρεί σταθερά στις δημοσκοπήσεις το μεγάλο προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η δημοσκοπική εύνοια υπέρ της ΝΔ αυξάνει, όσο αποτυγχάνουν οι εναγώνιες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ (και μάλιστα της λεγόμενης προεδρικής φρουράς του) να διεμβολίσει τον έστω και ανεπαρκώς συντεταγμένο Κεντροαριστερό ή Σοσιαλδημοκρατικό χώρο.
Η στάση αυτή του Ελληνικού Εκλογικού Σώματος δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως μονομερής εύνοια υπέρ της κυβερνώσας ΝΔ, αλλά και ως δημιουργία μιας ευχερέστερης και λελογισμένης ανασυγκρότησης του παραδοσιακού κεντροσοσιαλιστικού χώρου, που παρά τις οποιεσδήποτε πολιτικές δοκιμασίες, εν τούτοις διεδραμάτισε και πέτυχε ιστορικές κατακτήσεις, στην κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη της Ελλάδας, από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου και Αλέξανδρου Παπαναστασίου, του Πλαστήρα, του Γ.Α. Παπανδρέου μέχρι και τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Το στίγμα του νεο-Σταλινισμού και νεο-Γκεμπελισμού
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ας συνειδητοποιήσει επιτέλους, ότι η επικέντρωση στο πρόσωπο του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης όλων αυτών των εισαγγελικών καταγγελιών, για κατασκευή ανύπαρκτων εχθρών, αντανακλά ευθέως στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, ως υπεύθυνου για την επιλογή των κυβερνητικών του επιτελών.
Και αυτό θεμελιώνει τον αυτοχαρακτηρισμό του πρώην πρωθυπουργού, ως ηθικού αυτουργού, σε αυτά τα έκτροπα, αν όχι σε επίπεδο δικαστικής κρίσεως-μετά την εξαίρεση του Αλ. Τσίπρα με πρωτοβουλία του Κυριάκου Μητσοτάκη από τη δικαστική εμπλοκή του-αλλά ενώπιον της συνείδησης του ίδιου του Εκλογικού Σώματος. Με άλλα λόγια θα αιωρείται το στίγμα της ηθικής αυτουργίας πάνω από έναν ηγέτη ο οποίος ματαίως προσπαθεί ν’ αναστήσει τα τεθνεώτα… Και ο μόνος τρόπος για την απαλλαγή του από παρόμοια βαρίδια, θα ήταν ο τερματισμός του αλληλοσπαραγμού στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ένα Συνέδριο επωφελές για το πολιτικό παρόν και μέλλον μιας χώρας, που θα της ταίριαζε ένα καλύτερο μέλλον.
