Η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή την Τέχνη; Το ερώτημα αυτό στερείται νοήματος, καθώς μπορούν κάλλιστα να συμβαίνουν και τα δύο.
Το κύριο ζητούμενο είναι κατά πόσο πετυχαίνει ο εκάστοτε καλλιτέχνης να εκφράσει και να καταγράψει τον σφυγμό της εποχής του αναδεικνύοντας παράλληλα αλήθειες διαχρονικές συνδυασμένες με άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα.
Τα «Παράσιτα» το πέτυχαν. Και αυτό δεν το πιστοποιούν μόνο τα Οσκαρ που απέσπασε όσο η ευρεία αποδοχή και αναγνώριση που τυγχάνει από το κοινό παγκοσμίως.
Ο δημιουργός της, Μπονγκ Τζουν-χο, αποτύπωσε με εξαιρετική μαεστρία στο σελιλόιντ τα σύγχρονα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις, τη βία και τις κοινωνικές ανισότητες.
Όλα αυτά τα οποία έχουν αρχίσει να προβληματίζουν εδώ και καιρό – σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον – τους ισχυρούς του πλανήτη βάζοντας ψηλά στην ατζέντα την ανάγκη για «υπεύθυνο καπιταλισμό».
Μπορεί οι αριθμοί και οι δείκτες πολλές φορές να ευημερούν, ωστόσο τα «υπόγεια» της κοινωνίας βράζουν.
Όπως για παράδειγμα στην Ιρλανδία. H οικονομία της «έτρεξε» πέρυσι με ρυθμό σχεδόν 6%, η ανεργία κυμαίνεται στο 5,2% και το δημόσιο χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ αναμένεται να υποχωρήσει φέτος στο 54%.
Και όμως, οι πολίτες της ψήφισαν «αντισυστημικά», καθώς το ιρλανδικό θαύμα αποδεικνύεται αδύναμο και ανίκανο να περιορίσει τη φτωχοποίηση των πολλών.
Οι εξώσεις, ο αριθμός των αστέγων και οι νεόπτωχοι αυξάνονται.
