Ανάλυση σχετικά με το ενδεχόμενο κλιμάκωσης στα ελληνοτουρκικά παραθέτει και η Nordwest Zeitung, κάνοντας λόγο «για κίνδυνο πολέμου που απειλεί την Ανατολική Μεσόγειο – μεταξύ δύο νατοϊκών συμμάχων» και παρατηρεί ότι «μέχρι σήμερα ελάχιστοι στη Γερμανία παίρνουν στα σοβαρά το ενδεχόμενο ανάφλεξης».
Το ερώτημα που θέτει ο δημοσιογράφος είναι πώς πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς μια χώρα – ταραχοποιό; «Αυτό ακριβώς διερωτώνται και οι Έλληνες, όταν πρόκειται για την γείτονα Τουρκία. Ναι, για μια νατοϊκή σύμμαχο. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι νέο» παρατηρεί ο αρθογράφος, παραπέμποντας στην κρίση των Ιμίων το 1996 και σημειώνοντας ότι σήμερα οι Έλληνες θεωρούν ότι η Τουρκία «δεν μπορεί να χαλαρώσει. Σίγουρα όχι με έναν αυταρχικό ηγέτη, που θα ήθελε να είναι σουλτάνος, που εισβάλει με τα στρατεύματά του στη Συρία και παίρνει θέση ανοιχτά στον λιβυκό εμφύλιο. (…) To τουρκικό δόγμα είναι το εξής: Η Ανατολική Μεσόγειος μας ανήκει σε μεγάλο μέρος. Είναι η δική μας μπλε πατρίδα».
Από την άλλη, για την Ελλάδα, αναφέρει ο αρθρογράφος, η συμφωνία Λιβύης –Τουρκίας πρέπει άμεσα να ακυρωθεί. Και όπως παρατηρεί : «Η Ελλάδα φοβάται ότι η Τουρκία θα δημιουργήσει σύντομα και πάλι τετελεσμένα στη Μεσόγειο, τα οποία πλήττουν την ελληνική εδαφική ακεραιότητα. Για τον λόγο αυτό ο Ερντογάν έχει θέσει χρονικό στόχο: το 2023, 100 χρόνια μετά την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκίας. Τότε, με τη Συνθήκη της Λωζάννης χαράχθηκαν τα σύνορα με την Ελλάδα και τη Συρία. Ακριβώς αυτή η Συνθήκη είναι για τον νεο-οθωμανό Ερντογάν αγκάθι. Πιστεύει ότι η Ελλάδα πήρε τότε μεγάλο μέρος της πίτας στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι θέλει να μετακινήσει τα τουρκικά σύνορα πιο δυτικά. Αυτό πρέπει να ανακοπεί. Πρωτίστως διπλωματικά, ενδεχομένως νομικά. Αν χρειαστεί στρατιωτικά. Άμυνα ως «ultima ratio», εκτιμά ο αρθρογράφος.
Δήμητρα Κυρανούδη
