Όταν πολλαπλασιάζεται η ποινική παραβατικότητα, συνεπώς οι ποινές φυλάκισης, μία είναι η αναπόφευκτη λύση: ο πολλαπλασιασμός των φυλακών. Αυτό το λογικό συμπέρασμα αγνοείται μέχρι τώρα από την ελληνική πολιτεία. Σε πρώτη φάση αποδέχθηκε τη σαρδελοποίηση των κρατουμένων, με αποτέλεσμα απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσής τους και επαύξηση των βίαιων μεταξύ τους προστριβών. Το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατ’ επανάληψιν έχει καταδικάσει την Ελλάδα γι’ αυτό. Ετσι οι κυβερνήσεις κατέφυγαν στο αδιανόητο. Διά νόμου άνοιξαν τις φυλακές και εξαπέλυσαν στην κοινωνία κάθε είδους κακούργους (δολοφόνους, βιαστές, ληστές), προκειμένου να αποσυμφορηθούν οι φυλακές και ταυτοχρόνως με άλλες διατάξεις κατέστησαν ανενεργό την ποινική δικαιοσύνη, η οποία βαθμιαία πια και σχεδόν ενθουσιωδώς επιβάλλει μεν φυλακίσεις διά το θεαθήναι και προς παραπλανητικό καθησυχασμό της κοινής γνώμης, αλλά οι περισσότερες των ποινών φυλάκισης δεν εκτίονται δεδομένου ότι συνοδεύονται από αναστολή.
Ετσι στις κατά καιρούς ειδήσεις περί εξάρθρωσης συμμοριών που ληστεύουν ή εμπορεύονται ναρκωτικά κ.ο.κ., δημοσιογράφοι σπανίως και πολύ διακριτικά πληροφορούν ότι οι περισσότεροι εκ των συλληφθέντων, αν όχι όλοι, είναι σεσημασμένοι και με πολλές καταδίκες.
Το φαινόμενο δεν είναι περίεργο, αφού με αλλεπάλληλους νόμους, με αποκορύφωμα τον επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ νόμο Παρασκευόπουλου, αφήνονται ελεύθεροι για να αποσυμφορηθούν οι κατακλυζόμενες από κρατούμενους φυλακές, παράλληλα με την άθλια ευρεσιτεχνία της αναστολής έκτισης των ποινών. Φίλος εισαγγελέας μου εκμυστηρεύθηκε προ καιρού ότι αισθάνεται ντροπή, σκεπτόμενος μάλιστα να παραιτηθεί, καθώς δεν αντέχει την επομένη της καταδίκης εγκληματιών να τους συναντά ελεύθερους, να τον χαιρετούν ειρωνικά καθώς το σύστημα τους άφησε αμέσως ελεύθερους.
Δυστυχώς, πέραν της νομοθεσίας, έχει επεκταθεί και στους δικαστές η ανεκτική επιείκεια ενίοτε ως λέγεται και σε ανίερες συναλλαγές με θησαυρίζοντες έμπειρους ποινικολόγους, κάτι που δύσκολα μπορώ να πιστέψω. Συχνότερα η επιείκεια προκύπτει υπό την επήρεια απειλών για τη ζωή και την ακεραιότητα τη δική τους και των μελών της οικογενείας τους καθώς ελάχιστους εξ αυτών προστατεύει η πολιτεία. Στο αποτελεσματικό σπορ των πειστικών απειλών επιδίδονται με μεγάλη αποτελεσματικότητα ιδιαίτερα τρομοκράτες, μπαχαλάκηδες, αναρχικοί και τέκνα καλών οικογενειών που σχεδόν πάντα αφήνονται ελεύθεροι. Αλλά και όταν κάποτε καταδικαστούν, την ίδια στιγμή αφήνονται και πάλι ελεύθεροι, αφού οι επιβαλλόμενες ποινές φυλάκισης είναι σχεδόν πάντα με αναστολή. Αυτό το αίσχος προσπαθεί να περιορίσει ο νέος Ποινικός Κώδικας, αλλά η πράξη θα δείξει καθώς το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αυξημένη επιείκεια απέναντι στο έγκλημα, παρά τις κάποιες διορθώσεις της νέας κυβέρνησης.
Ας συνειδητοποιηθεί επιτέλους ότι η αυξανόμενη παραβατικότητα είναι πραγματικό γεγονός, καθώς η χαλαρότητα των ηθών, ο πολλαπλασιασμός και η ευκολία πρόσβασης στα όπλα, η «εκπαίδευση» από το Διαδίκτυο σε βιαιοπραγίες και ποικίλες εγκληματικές μεθόδους, η κατά εκατοντάδες χιλιάδες εισροή μεταναστών, προσφύγων και φυγάδων από άλλες χώρες, καθώς είναι διεθνώς πασίγνωστο ότι και να συλληφθούν εγκληματούντες σχεδόν πάντα αφήνονται ελεύθεροι, επιβάλλουν το αυτονόητο: τη δημιουργία νέων φυλακών.
Χρειάζεται αρετήν και τόλμην μια τέτοια απολύτως αναγκαία απόφαση. Η νέα κυβέρνηση δείχνει να τις διαθέτει.
