To εύκολο και το απλούστερο είναι να δηλώσει κανείς αντίθετος στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, να τοποθετηθεί υπέρ του βασικού αγαθού στέγασης των πάντων και να τελειώσει με το θέμα χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις.
Ουδείς θα τον ψέξει, ουδείς θα του επιτεθεί, με τη λαϊκή αριστερή συνείδησή του θα είναι εντάξει, οι δανειολήπτες, ιδιαιτέρως οι μπαταχτσήδες, αυτοί δηλαδή που έχουν αλλά από πεποίθηση δεν πληρώνουν, θα χειροκροτούν και όλα θα είναι μια χαρά και ωραία.
Μόνο που υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες, οι οποίες χάνονται στον κυκεώνα του λαικισμού που τείνει να επικρατήσει.
Εδώ και περίπου δέκα χρόνια, από τότε δηλαδή που θεσπίστηκε ο νόμος Κατσέλη και εφαρμόζεται η προστασία της πρώτης κατποικίας στη χώρα μας, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες οι οποίοι, ενώ αγόρασαν το σπίτι τους με τραπεζικό δάνειο, δεν έχουν πληρώσει παρά ελάχιστες δόσεις και βεβαίως απολαμβάνουν το μονδικό προνόμιο της ιδιόκτητης κατοικίας χωρίς να την έχουν αποπληρώσει.
Ανάμεσά τους θα υπάρχουν προφανώς και πρόσωπα που δεν έχουν και δεν μπορούν.
Γι’ αυτούς κυρίως μερίμνησε η Πολιτεία. Η προηγούμενη κυβέρνηση ψήφισε με τη σύμφωνη γνώμη της τότε αντιπολίτευσης και νυν κυβερνητικής παράταξης ένα νόμο που αντικαθιστά τον προηγούμενο, προβλέποντας ειδική ρύθμιση για δάνεια μέχρι 130.000 ευρώ, με κούρεμα και επιδότηση των δόσεων αποπληρωμής.
Η ρύθμιση εκείνη έτυχε θετικής υποδοχής από την κοινή γνώμη.
Η συνέχεια ωστόσο υπήρξε αποκαρδιωτική.
Παρ’ ότι οι Τράπεζες κατέστησαν τη διαδικασία της νέας ρύθμισης απλούστερη και προσφέρθηκαν να καλύψουν οι ίδιες για λογαριασμό των πελατών τους τα δικηγορικά έξοδα, ελάχιστοι έσπευσαν να ρυθμίσουν τις υποχρεώσεις τους και να απολαύσουν τα όποια οφέλη.
Η στάση των δανειοληπτών φαντάζει αντιοικονομική και εν πολλοίς παραμένει δυσερμήνευτη.
Προτίμησαν να διατηρήσουν την εκκρεμότητα και μαζί την απειλή απώλειας της πρώτης κατοικίας, παρά να εκμεταλλευθούν την ύστατη ευκαιρία ρύθμισης.
Περιττό δε να σημειώσουμε ότι το μέσο »κόκκινο» στεγαστικό δάνειο ανέρχεται σε 85.000 ευρώ και στο βαθμό που συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του νόμου θα μπορούσε να μειωθεί σχεδόν στο μισό και οι μισές δόσεις που θα προέκυπταν από τη νέα ρύθμιση θα επιδοτούνταν από το κράτος.
Παρά ταύτα, όπως είπαμε, η συντριπτική πλειοψηφία των δανειοληπτών δεν έχει κάνει χρήση των δυνατοτήτων του νέου νόμου.
Για τους περισσότερους η εξήγηση είναι απλή: Οταν επί δέκα έτη διαμένεις σε ένα σπίτι που δεν έχεις πληρώσει και δεν σε έχει ενοχλήσει κανείς ,πιθανότατα να θεωρείς πως δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει και στο μέλλον.
Ωστόσο αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Το παλαιό καθεστώς προστασίας της πρώτης κατοικίας λήγει στις 31 Μαρτίου του τρέχοντος έτους.
Οσοι δεν σπεύσουν έως τότε να ρυθμίσουν τα ανεξόφλητα δάνειά τους θα αντιμετωπίσουν ευθέως την απειλή του πλειστηριασμού και της έξωσης.
Για τον απλούστατο λόγο επειδή η διαχείριση των ανεξόφλητων και αρρύθμιστων δανείων έχει περάσει σε απρόσωπα σχήματα ,που δεν θα διστάσουν να προβούν σε επιθετικές ενέργειες, για τις οποίες ,ωστόσο , όλοι είναι προειδοποιημένοι.
Φθάνει με άλλα λόγια η στιγμή που όλοι οφείλουν να τοποθετηθούν, με τις σειρήνες του λαϊκισμού και εντυπωσιοθηρίας παρούσες βεβαίως ,αλλά και εκείνες του ορθολογισμού ενεργές.
