Στις 27 Ιανουαρίου, έκλεισαν 75 χρόνια από το 1945, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τους κρατούμενους από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Άουσβιτς της Πολωνίας, που είχαν οργανώσει οι Γερμανοί Ναζιστές του Χίτλερ. Έτσι η θλιβερή αυτή επέτειος εορτάσθηκε στην Ιερουσαλήμ, αλλά και στην Πολωνία, στέλνοντας το μήνυμα : «ποτέ πια τέτοια εγκλήματα».
Στο στρατόπεδο αυτό, στο οποίο υπήρχαν κρεματόρια , θανατώθηκαν 6 εκατομμύρια Εβραίοι , Ρομά, , ομοφυλόφιλοι και άλλοι που είχαν χαρακτηρισθεί ως αντικοινωνικά στοιχεία. Η λειτουργία αυτού του στρατοπέδου ονομάστηκε «Ολοκαύτωμα» και αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα του ανθρώπινου γένους. Από πολέμους, ξεριζωμούς, σφαγές και μαρτύρια η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη ανά του αιώνες. Αλλά εγκλήματα τέτοιας έκτασης, με τη συμμετοχή του επίσημου κράτους , δεν έχουν παρουσιαστεί άλλη φορά.
Η εκ των υστέρων προσπάθεια , για να ερμηνευτεί αυτό το φαινόμενο, προσκρούει σ’ όλους τους ιστορικούς σε αδιέξοδο, γιατί, αν και υπάρχουν πολλοί λόγοι και αιτίες, που αναφέρουμε παρακάτω, το αδιανόητο είναι ότι επιτελέστηκαν από ένα λαό υψηλού πολιτισμού, όπου η ανάπτυξη της φιλοσοφίας κατέχει στην ιστορία τη δεύτερη θέση μετά από αυτήν της αρχαίας Ελλάδας, ( Έγελος, Καντ, Σοπενχάουερ, Γιάσπερ, Χάμπερμας, Χάϊντεγκερ κλπ. ). Αλλά και στον σύγχρονο «ανθρωπισμό» το γερμανικό έθνος βρίσκεται πρωτοπόρο, (Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς, Άϊνστάιν, κλπ.).
Οι σύγχρονοι Γερμανοί φέρουν βαρέως αυτά τα ιστορικά τους λάθη και προσπαθούν ανεπιτυχώς να τα αποσείσουν από πάνω τους. Ο σημερινός πρόεδρος της Γερμανίας Στάϊνμαγερ είπε προχθές : «Η ευθύνη της Γερμανίας δεν λήγει».
Ιστορικό υπόβαθρο
Το Εβραϊκό Ζήτημα ή Εβραϊκό Πρόβλημα ( γερμ. Judenfrage, αγγλ. jewish question, γαλ. la question juive) εμφανίστηκε κύρια στην Ευρώπη κατά τον 19ο αιώνα, χωρίς όμως να έχει γεννηθεί αυτήν την περίοδο. Το πρόβλημα με τους Εβραίους έχει τις ρίζες του 2000 χρόνια πίσω και συνδέεται με τη σταύρωση του Χριστού.
Ως γνωστό, ο Ιησούς Χρηστός ήταν Ιουδαίος, γεννήθηκε, μεγάλωσε και δίδαξε τη Χριστιανική θρησκεία στην Ιουδαία, την εποχή, που αυτή ήταν κατειλημμένη από του Ρωμαίους. Όμως στη διδασκαλία του Χρηστού αντέδρασε τότε ο ιερατικός κλήρος των Ιουδαίων, ώστε με τις παρεμβάσεις τους, οδηγήθηκε για να δικαστεί από τον διοικητή των Ρωμαϊκών δυνάμεων, Πιλάτο, με την κατηγορία της ανατροπής της επίσημης θρησκείας των Εβραίων. Ο Πιλάτος δεν διαπίστωσε καμιά ανατρεπτική δραστηριότητα του Ιησού Χρηστού, γι’ αυτό έπλυνε τα χέρια του, θέλοντας να δείξει ότι αυτός ήταν αμέτοχος στην θανάτωση του Χρηστού, δια του σταυρώματος, που ζητούσαν οι Ιερείς και Φαρισαίοι του εβραϊκού λαού. Έτσι, ο Ιησούς Χρηστός οδηγήθηκε κατά τα γνωστά στη σταύρωση, όπου πέθανε και στη συνέχεια «αναστήθηκε και πήγε στους Ουρανούς».
Αν κι η εξάπλωση της νέας θρησκείας του Χριστιανισμού εκτός Ιουδαίας ήταν μικρή, ως φαίνεται , στη Ρώμη είχε πάρει κάποιες διαστάσεις, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε ο αυτοκράτορας Νέρων, ο οποίος το 64 μ. Χ. , ενώ έκαψε ό ίδιος την πόλη, κατηγόρησε, ως εμπρηστές, τους Χριστιανούς, για να στρέψει την οργή τού όχλου εναντίον τους, εκτός αυτού τού ιδίου. Τότε διέταξε το διωγμό των Χριστιανών (64 – 68 μ. Χ.). Μεταξύ των πολλών θανατώθηκαν μαρτυρικά κι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος
Λίγο αργότερα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπεσιανός, μετέφερε από την Παλαιστίνη 100 χιλιάδες περίπου Ιουδαίους στη Ρώμη, για να τους πουλήσει ως σκλάβους, προκειμένου να γεμίσει τα άδεια κρατικά ταμεία. Μεταξύ αυτών που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη ήταν πολλοί Χριστιανοί αλλά περισσότεροι Εβραίοι, οι οποίοι στην πάροδο του χρόνου εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη.
Όταν αργότερα κατέρρευσε και διαλύθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επικράτησε ο Χριστιανισμός, οι Χριστιανοί οργάνωσαν την εκκλησία τους έτσι, όπου στην κορυφή τοποθετήθηκε ο Πάπας. Παράλληλα η δυτική Ευρώπη τεμαχίστηκε σε πριγκιπάτα, στα οποία ο Πάπας τοποθετούσε τους πρίγκιπες
Μια από τις πρώτες δουλειές που έκανε ο Πάπας, ήταν να καταραστεί τους Εβραίους, γιατί έφεραν τη «συλλογική ευθύνη», για τη σταύρωση του Χριστού.
Αυτός ο καταρασμός ακολούθησε τους Εβραίους μέχρι το 1945 με ποικίλους τρόπους. Το πρώτο κυνηγητό ήταν ότι στην Ευρώπη δεν άφηναν τους Εβραίους να κατοικήσουν εντός των πόλεων και των κάστρων. Έμεναν πάντοτε εκτός των τειχών. Δεν τους παραχώρησαν ποτέ γη στο πέρασμα των αιώνων, ώστε για να ζήσουν, έγιναν πραματευτάδες / έμποροι. Αυτός ο τρόπος ζωής εμπόδισε τους Εβραίους , ανά τους αιώνες, να αφομοιωθούν με τους τοπικούς πληθυσμούς.
Ένας άλλος μεγάλος άντρας του Χριστιανισμού και της ευρωπαϊκής ιστορίας,, που στράφηκε κατά των Εβραίων για θρησκευτικούς λόγους, ήταν ο μεταρρυθμιστής Γερμανός Μαρτίνος Λούθηρος, ( 1483 – 1546), ο οποίος κάνοντας κριτική στην πολιτική του Πάπα, δημιούργησε την «Εκκλησία των Διαμαρτυρομένων» ή την «Ευαγγελική Εκκλησία», που απλώθηκε από την Ευρώπη στις πέντε ηπείρους.
Το 1520 ο Λούθηρος διαπίστωσε πως οι κατηγορίες της καθολικής εκκλησίας για τους Εβραίους δεν είναι οι πρέπουσες, ώστε συνέταξε αυτός τις δικές του, τις οποίες το 1544 δημοσιοποίησε και καθιέρωσε στον κόσμο που επηρέαζε.
Σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης κατά καιρούς οι Εβραίοι ήταν οι καταδιωκόμενοι και σφαγιαζόμενοι, γιατί δεν θεωρούνταν ως λαός, αλλά ως μια αμαρτωλή θρησκεία, που σταύρωσε τον Χριστό.
Από την εποχή του Διαφωτισμού και εντεύθεν η κοινωνική θέση των Εβραίων άλλαξε, γιατί μέσα από την ανά τους αιώνες εμπορική δραστηριότητά τους, απέκτησαν χρήματα , με τα οποία κατά τον 19ο αιώνα εξελίχθηκαν σε καπιταλιστές, που κατείχαν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις. Αυτή η νέα κατάστασή τους , προκάλεσε αύξηση του μίσους εναντίον τους.
Έτσι κατά τον 19ο αιώνα οι ανά την Ευρώπη εθνικιστές και φανατικοί αντίπαλοι των Εβραίων, διατυπώνουν τη θέση ότι οι εβραϊκές μειονότητες στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, εμποδίζουν την ανάπτυξη της κοινωνίας και την καθαρότητα της φυλής τους.
Το 1873 προκαλείται ένα μεγάλο κραχ στα Χρηματιστήρια της Ευρώπης, για το οποίο όλοι κατηγορούν γι’ αυτό τους καπιταλιστές Εβραίους. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι ο αντισημιτισμός γνώρισε πάλι μεγάλες εξάρσεις. Οι εθνικιστικοί κύκλοι με αυτήν την ευκαιρία κατηγορούν τους Εβραίους, ότι ετοιμάζουν μια παγκόσμια συνομωσία, με στόχο να κυριαρχήσουν παντού. Στη φάση αυτή ακούγονται φωνές για την «Τελική Λύση» των Εβραίων. Κάτι δηλαδή, που μπήκε σε εφαρμογή 60 χρόνια αργότερα. Εκείνον τον καιρό , όπως ήταν αυτονόητο, οι διανοούμενοι Ευρωπαίοι Εβραίοι, δεν μπορούσαν να ανεχθούν αυτού του είδους τις κοινωνικές, νομικές, πολιτικές και οικονομικές διακρίσεις, ώστε έψαχναν να βρουν κάποια ανεκτή γι’ αυτούς λύση. Τότε διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσε να γίνει άλλο ανεκτό το ότι ήταν έρμαιο τον μεν και των δε, ότι ήταν του «κλώτσου» και του «μπάτσου» του κάθε αλητήριου Ευρωπαίου. Κι αυτό, επειδή δεν είχαν δική τους πατρίδα. Κατά συνέπεια έπρεπε να βρουν ή να κατασκευάσουν μια πατρίδα. Ο κλήρος έπεσε στην Παλαιστίνη, που ήταν η πατρογονική τους γη, έστω κι αν αργότερα κατελήφθη από Άραβες
Ο γερμανικός εθνικισμός κι ο Χίτλερ
Προς το τέλος του 19ου αιώνα γεννήθηκε στην Αυστρία, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος μεγάλωσε σ’ ένα αντισημιτικό κοινωνικό κλίμα. Και όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Καρλ Μαρξ, «οι άνθρωποι είναι παιδιά του καιρού τους». Ως εκ τούτου ο Χίτλερ δεν μπορούσε να πάρει μια διαφορετική κοινωνική διαπαιδαγώγηση από την τότε επικρατούσα.. Ο μεγάλος δάσκαλός του σ΄ αυτόν τον τομέα υπήρξε ο δήμαρχος της Βιέννης, όταν ο Χίτλερ ήταν σ’ αυτήν την πόλη και προσπαθούσε απεγνωσμένα να μπει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Έτσι , αφομοίωσε ό,τι λεγόταν εναντίον των Εβραίων, το οποίο μάλιστα το προχώρησε ακόμη πολύ περισσότερο, όσο κανένας άλλος ηγέτης, με αποτέλεσμα να θανατώσει εκατομμύρια ανθρώπους και να χρησθεί ως ο μεγαλύτερος εγκληματίας της ανθρώπινης ιστορίας.
Ο Χίτλερ διατύπωσε ήδη το 1919 την άποψη της «Απομάκρυνσης των Εβραίων», ως ένα μη αμφισβητούμενο στόχο του Εθνικοσοσιαλισμού. Το Ναζιστικό κόμμα περιέλαβε ήδη στο ιδρυτικό του πρόγραμμα την εκδίωξη και τον αφανισμό των Εβραίων , αρχικά από τη Γερμανία. Στην αυτοβιογραφία του, που εμπεριέχεται στο βιβλίο του, «Ο Αγώνας μου», ο Χίτλερ εξηγεί το 1924 τη «Λύση του Εβραϊκού Προβλήματος» οριστικά και ριζοσπαστικά , για να αναγεννηθεί το γερμανικό έθνος σε μεγάλη δύναμη. Η περιγραφή του είναι πλημμυρισμένη από μίσος για τους Εβραίους .
Περιγράφει τους Εβραίους ως παρασιτική φυλή, της οποίας η παράκαμψη είναι απαραίτητη για την υγεία των λαών. Ως τρόπο λοιπόν της οριστικής τους εξαφάνισης, βλέπει μόνο τη δολοφονία τους. Παράλληλα δίνει όρκο ότι η επίτευξη αυτού του σκοπού αποτελεί πλέον στόχο της ζωής του.
Έτσι, με την ανάληψη της εξουσίας το 1933 στη Γερμανία από τον Χίτλερ , ο Αντισημιτισμός καθιερώθηκε, ως κυρίαρχος στόχος της γερμανικής κυβέρνησης. Το πρόβλημα των Εβραίων συζητείται επανειλημμένως στα συνέδρια του Ναζιστικού κόμματος στην πόλη της Νυρεμβέργης κι η εξαφάνισή τους χαρακτηρίζεται περιγραφή της «Νέας Ιστορίας».
Ο στόχος τώρα είναι να θεμελιώσουν επιστημονικά την εξαφάνιση των Εβραίων, την οποία προετοιμάζουν μεθοδικά, ώστε να μη ξεφύγει κανείς από τη μηχανή του θανάτου , που στήνουν. Αυτό επιτυγχάνεται με την επίκληση της «Ευγονικής Θεωρίας», που διατυπώνει τις θέσεις ότι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή, βοηθούμενοι από την κληρονομικότητα κι άλλες υποθέσεις, είτε ως νοητικά αναπτυγμένοι είτε ως πνευματικά καθυστερημένοι και κακόβουλοι, τους οποίους οι ανθρώπινες κοινωνίες οφείλουν να αποφύγουν πάση θυσία. Οι Εβραίοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.
Αυτό λοιπόν έκανε ο Χίτλερ με το Ναζιστικό κόμμα , που αφάνισαν εκατομμύρια ανθρώπους.
Μετά τον πόλεμο στη Δυτική Γερμανία ξέσπασε ένας μεγάλος καυγάς και μια κριτική για τα εγκλήματα του πολέμου. Σ’ εκείνη τη διαμάχη, λοιπόν, ειπώθηκαν δυο σημαντικές θέσεις :
Η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι κατά την περίοδο του ναζισμού «Καταστράφηκε η λογική του γερμανικού λαού» κι η δεύτερη ότι ως συνέπεια της πρώτης ήρθε η «Καταστροφή της ηθικής».
Ο αντισημιτισμός σήμερα
Στις μέρες μας κάποιοι καταπιάνονται ακόμη με τους Ισραηλινούς, αν και οι ανά τον κόσμο Εβραίοι δεν ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα είναι σχετικά ασήμαντοι. Αλλά κάποιοι «άρρωστοι» θεωρούν πως πρέπει να υπάρχουν πάντοτε οι μόνιμοι εχθροί, εναντίον των οποίων θα μπορούν κάποιοι να βγάζουν το μίσος, που τους διέπει.
