Ο αρχηγός του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εκτίμησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι η φθορά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά έχει ήδη αρχίσει και προέβλεψε ότι δεν θα ολοκληρώσει την τρέχουσα τετραετία, παρά θα προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, πολύ πριν από την εξάντλησή της.
Εσπευσε μάλιστα να καταγγείλει τα σενάρια των διπλών εκλογών, τα οποία ορισμένοι επεξεργάζονται υπό το πρόσχημα της ενδεχόμενης ακυβερνησίας που πηγάζει από τον ισχύοντα, αλλά προσφάτως αναθεωρηθέντα, εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής.
Ωστόσο οι έρευνες των διαθέσεων της κοινής γνώμης δεν συμφωνούν με την παραπάνω εκτίμηση του κ. Τσίπρα.
Οι δημοσιευθείσες τελευταίως έρευνες, όπως και αυτή της Metron Analysis που δημοσίευσε το Βήμα την περασμένη Κυριακή, αντιθέτως φανερώνουν ότι παρά τα όποια προβλήματα ανέκυψαν στην άσκηση της διακυβέρνησης, η επιρροή της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα, πολύ υψηλότερα από οποιαδήποτε άλλη στα τελευταία χρόνια μετά την παρέλευση εξαμήνου από την εκλογή της.
Κοινή μάλιστα είναι η πεποίθηση στο πλήθος των ερευνητών ότι ο κ. Μητσοτάκης ηγεμονεύει επί του παρόντος της πολιτικής σκηνής και πως για την ώρα τουλάχιστον δεν απειλείται η πρωτοκαθεδρία του.
Αντιθέτως οι αναλυτές αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του μια ηγεσία μακράς πνοής, η οποία δεν θα αμφισβητηθεί γρήγορα και επιμένουν ότι σε δημοσκοπικό επίπεδο οι επιδόσεις του είναι μοναδικές. Εξηγούν δε ότι οι όποιες, λιγοστές και πάλι, αμφισβητήσεις σε επιμέρους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας, όπως στην παιδεία, την υγεία και την εγκληματικότητα δεν μοιάζουν ικανές να ανατρέψουν τις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου.
Στον αντίποδα μάλιστα, στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν γένει στην αντιπολίτευση, επισημαίνονται σοβαρές αδυναμίες και οι παρεμβάσεις τους μοιάζουν ασύνδετες, δεν έχουν ακόμη διαμορφώσει ισχυρές βάσεις αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής. Οι ίδιοι αναλυτές των διαθέσεων της κοινής γνώμης σημειώνουν ότι η αντιπολίτευση δεν έχει βρει ακόμη βηματισμό, ούτε έχει καταφέρει να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση ικανή να αντικρούσει την κυβερνητική πολιτική, παρά αντιπολιτεύεται περιστασιακά την κυβέρνηση, χωρίς επαρκή τεμηρίωση και το απαιτούμενο βάθος.
Απέχει με άλλα λόγια πολύ από το να ασκήσει θεσμική σοβαρή αντιπολίτευση και να πείσει τους πολίτες ότι όντως κατέχει τη λύση στα προβλήματα της χώρας. Ετσι εξηγείται άλλωστε η απουσία κινητοποίησης ή ουσιαστικής παρέμβασης στους μαζικούς χώρους.
Και όπου συναντάται είναι αποτέλεσμα παλαιομοδίτικων συνδικαλιστικών μεθόδων και πρακτικών, οι οποίες είναι προ πολλού φθαρμένες και απαξιωμένες στη συνείδηση των πολιτών.
Για να μην πούμε ότι πολλές φορές η όποια τρέχουσα αντίδραση φαντάζει παρακολούθημα της δράσης εξωκοινοβουλευτικών ή αναρχοσυνδικαλιστικών δυνάμεων, που ούτε νομιμοποίηση διατηρούν, ούτε τα πλήθη συνεγείρουν, παρά μόνο προβληματισμό και απώθηση προκαλούν εξαιτίας των εξωθεσμικών βίαιων αντιδράσεών τους.
Η αντιπολίτευση και δη η αξιωματική αν θέλει πραγματικά να ανατάξει τις δυνάμεις της και να καταστήσει και πάλι τη διεκδίκησή της ισχυρή οφείλει αν μη τι άλλο να εργαστεί συστηματικά κι οργανωμένα ώστε να επεξεργαστεί, να προτάξει και εντέλει να προβάλλει συνολική, συνεκτική και ολοκληρωμένη πρόταση για τη χώρα και τους πολίτες της. Από την οικονομική και την αναπτυξιακή μέχρι την κοινωνική και την εξωτερική πολιτική οφείλει τεκμηρίωση και συνεκτικότητα ώστε να πείθει και να συνεγείρει πραγματικά όλες τις δυνάμεις του τόπου. Με »ντουφεκιές» στον αέρα και επικοινωνιακά τρυκ δεν ανακτάται η χαμένη αξιοπιστία και εμπιστοσύνη. Θέλει πολλή δουλειά για να γυρίσει ο ήλιος… που θα λεγε και ο ποιητής.
ΤΟ ΒΗΜΑ
