Πολλοί, στην προσπάθειά τους να αναδείξουν το παρανοϊκό εγκληματικό προφίλ των εραστών της καταστροφής, των εμπρηστών της Αθήνας, επισημαίνουν ότι καταστρέφουν περιουσίες απλών ανθρώπων, καίνε αυτοκίνητα που είναι εργαλεία δουλειάς, και όχι σύμβολα εξουσίας και πλούτου. Σωστό, αλλά αδιάφορο.
Καίνε ό,τι μπορούν να κάψουν. Ακόμη και ανθρώπους άμα τύχουν στον δρόμο τους, απλούς εργαζομένους, όπως συνέβη στην τράπεζα Marfin. Προφανώς και δεν μπορούν να φτάσουν εκεί που ζουν και κινούνται οι φορείς της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας την οποία υποτίθεται ότι πολεμούν. Αλλά και αν μπορούσαν; Αν έκαιγαν Lexus αντί για φιατάκια και Golf δεκαετίας θα ήμασταν πιο ήσυχοι; Θα ήταν πιο νορμάλ το φαινόμενο; Μπορεί να είχε «λογική», αλλά στην αστική δημοκρατία δεν καίμε ο ένας τον άλλον, μιλάμε και ψηφίζουμε. Ατελές, αλλά το καλύτερο που έχουμε μέχρι σήμερα
Αναλύσεις επί αναλύσεων, οι περισσότερες εκ των οποίων υποβάλλονται από το ίδιο το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, άλλοτε ομιλούν για μια νέα γενιά τρομοκρατών που παίρνει το βάπτισμα του πυρός καίγοντας αμάξια στο Μαρούσι, τη Γλυφάδα και τον Χολαργό και άλλοτε επισημαίνουν πως οι στριμωγμένοι πυρομανείς «αντιεξουσιαστές» των Εξαρχείων μετέφεραν αλλού τον ασύμμετρο πόλεμό τους. Οποια εκδοχή κι αν ισχύει, η απάντηση της συντεταγμένης πολιτείας έχει σημασία. Μπορεί να μη μας ενθουσιάζει ο κόσμος που ζούμε, αλλά σίγουρα τον βρίσκουμε προτιμότερο από τον άγνωστο κόσμο αυτών που κάποτε σκότωσαν μια έγκυο γυναίκα και ακόμη κρύβονται.
Οσα στραβά κι αν έχει η Δημοκρατία μας – και έχει εκατοντάδες -, είναι καλύτερη από το καθεστώς όπου θα έκαναν κουμάντο οι τύποι με τις φωτιές και τις κουκούλες και τις βόμβες, τα σαρανταπεντάρια και τα Καλάσνικοφ. Τόσο στις εκλογές όσο και σε όλες τις μετρήσεις κοινής γνώμης οι έλληνες πολίτες εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για το φαινόμενο. Η εντολή για ριζική εξάλειψή του έχει δοθεί προ πολλού. Επομένως, χωρίς πολλά λόγια, συνεντεύξεις και εξώφυλλα, η πολιτεία οφείλει να κάνει ό,τι χρειαστεί. Αν δεν επαρκούν οι νόμοι, ας ψηφίσουμε κι άλλους. Αν δεν φτάνουν τα μέσα, να προμηθευτούμε καινούργια. Μια παθογένεια δεκάδων ετών δεν πρόκειται να εξαλειφθεί μονομιάς. Αποφεύγοντας όσο είναι δυνατόν τον πειρασμό του τηλεοπτικού θεάματος, που δημιουργεί αχρείαστες παρενέργειες, με μέθοδο και υπομονή, θα ξεριζωθεί ο τρόμος της καταστροφής και της βίας από το μέλλον μας. Και για να μην ξεχνιόμαστε: χωρίς να πλακώνουμε, με την ευκαιρία, σκηνοθέτες και παιδιά σκηνοθετών, περαστικούς και άλλους. Η κατάχρηση εξουσίας και η καταπάτηση δικαιωμάτων προσφέρουν εύκολους θριάμβους στους εχθρούς της Δημοκρατίας.
