Όσο εξελίσσεται η συζήτηση, με διακυμάνσεις και παραλλαγές, για εθνικά θέματα, ενεργειακά, γεωπολιτικά και θερμά επεισόδια σε εκκρεμότητα, μία άλλη πραγματικότητα αναδύεται και θέτει την κυβέρνηση αντιμέτωπη με κρίσιμα και προς επίλυση ζητήματα.
Δεν είναι άλλη από την οικονομία και την καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης υπάρχουν ήδη κάποιες κινήσεις. Οι οποίες θα κρίνουν πολλά.
Σύντομα αναμένεται να διεκδικήσει από τους θεσμούς και τους δανειστές, οι οποίοι όσο κι αν κάποιοι θέλουν να λησμονήσουν, εξακολουθούν να υπάρχουν, ένα σχέδιο ελάφρυνσης των επιχειρήσεων.
Προβλέπει την μείωση της ληστρικής προκαταβολής φόρου κατά 30%, υπό την προϋπόθεση ότι τα αναλογούντα ποσά θα αξιοποιούνται για επενδύσεις, μέσω της αξιοποίησης των οφειλομένων κερδών των ευρωπαϊκών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα (SMPs και ANFAs).
Καλό σχέδιο, υπό προϋποθέσεις ρεαλιστικό, αλλά πάντως βραδυφλεγές, καθώς η όποια θετική επίδραση του στις τσέπες των πολιτών απαιτεί χρόνο.
Θα έπρεπε, στον βαθμό του εφικτού, οι μειώσεις και οι ελαφρύνσεις αυτές να αφορούν και τους πολίτες. Η πλειονότητά τους έχει καταληστευτεί τα τελευταία χρόνια από τις παρανοϊκές προκαταβολές φόρων, τις εισφορές αλληλεγγύης και τα χαράτσια υπό την μορφή του τέλους επιτηδεύματος.
Καλώς ή κακώς, αν σε αυτό το πεδίο δεν υπάρξουν παρεμβάσεις και διευκολύνσεις, οι προσδοκίες θα αρχίσουν να διαψεύδονται. Και το στοιχημα της επανεκκίνησης της οικονομίας μέσω των επιχειρήσεων θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
Η εξίσωση είναι δύσκολη. Και περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους, καθώς η κυβέρνηση αναζητεί έναν δημοσιονομικό χώρο της τάξεως των περίπου 2,5 δισ. για την τρέχουσα διετία, προκειμένου να διευκολυνθούν φοροελαφρύνσεις αλλά και να διασφαλιστούν κονδύλια για αμυντικές δαπάνες.
Δεν είναι εύκολο το έργο, αλλά όσο θα περνά ο καιρός σε αυτό θα εστιάζεται το ενδιαφέρον και με βάση αυτό θα κρίνουν οι πολίτες.
Ο κίνδυνος μίας οικονομικής και πολιτικής παγίδας είναι σοβαρός και κατά τα φαινόμενα, στο οικονομικό επιτελείο υπάρχει επίγνωση.
Η δεκαετής κρίση έχει αφήσει πληγές ανοιχτές και μία μεγάλη μερίδα πολιτών είναι αναγκασμένη να κρίνει τα πάντα με βάση την καθημερινότητά της, δεν διαθέτει άλλες πολυτέλειες.
Στην κυβέρνηση πρέπει να γίνει συνείδηση αυτή η συνθήκη. Εχει δώσει εξετάσεις μέχρι στιγμής σε κάποια πεδία, αλλού τα έχει πάει πολύ καλά, αλλού έχει παρουσιάσει προβλήματα.
Να λυθούν όλα με μία μονοκοντυλιά είναι ούτως ή άλλως ανέφικτο και ανεδαφικό ως προσδοκία.
Πλην όμως, έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης και οικονομικής αφαίμαξης, οι αντοχές των περισσοτέρων μοιραία συνιστούν μία πολιτική παράμετρο, η οποία θα πρέπει να τύχει πολύ προσεκτικής διεχείρισης.
Αν η παράμετρος αυτή κακαταστεί αστάμητη, θα είμαστε ήδη σε ένα πολύ επικίνδυνο στάδιο…
