Κάποιες φορές όταν αναγκάζεσαι να υπερασπιστείς πράγματα που θεωρείς αυτονόητα για όλους, είναι μια ευκαιρία να επανατοποθετήσεις τα ίδια τα πράγματα αλλά κυρίως τη δική σου θέση μέσα στον κόσμο. Η πρώτη διαπίστωση, που δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχνάς, είναι πως δεν υπάρχει τίποτα που να είναι αυτονόητο για όλους.
Απολύτως τίποτα. Για όλα υπάρχει αντίλογος. Από αντίλογος με επιχειρήματα μέχρι ένα βαθύ σκοτάδι με το οποίο αδυνατείς να ντιλάρεις μαζί του. Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως η ανθρωπότητα δεν έχει επιλύσει κανένα από τα προβλήματά της οριστικά. Απολύτως κανένα. Ολα μπορούν να επανέλθουν, να τεθούν ξανά στο τραπέζι, είτε ως αποτέλεσμα νέων αναγκών και αναθεωρήσεων είτε με έναν βίαιο τρόπο. Οταν δεν φροντίζεις τον κήπο σου χορταριάζει, πρέπει να είσαι συνέχεια εκεί, από πάνω.
Η αυτοδιάθεση της γυναίκας και η εντελώς προσωπική της απόφαση περί μητρότητας ήταν μέχρι προχθές ένα θέμα τόσο αυτονόητο όσο και το από πού θα βγει αύριο ο ήλιος. (Βέβαια κανείς δεν μίλησε για τους άντρες που δεν θέλουν επ’ ουδενί να γίνουν πατεράδες και προτείνουν ή επιβάλλουν οι ίδιοι την άμβλωση.)
Το επιχείρημα πως η γυναίκα έχει την ευθύνη, από τη φύση, για τη συνέχιση του είδους, είναι μία πομφόλυγα που ανάγει μία «κατασκευαστική» της μοναδικότητα σε υποχρέωση, καταστρατηγώντας οποιοδήποτε δικαίωμα.
Καμία γυναίκα δεν έχει αυτήν την υποχρέωση, όπως και καμία Ελληνίδα δεν έχει υποχρέωση τη διαιώνιση της «φυλής» των Ελλήνων. Αν αύριο αποφασίσουν όλες οι Ελληνίδες και οι Ρουμάνες να μη γίνουν μητέρες και σε πενήντα χρόνια εξαφανιστούν η Ελλάδα και η Ρουμανία, καλώς θα γίνει.
Ο αντίλογος εδώ είναι, οι ζωές μας δηλαδή είναι γεμάτες δικαιώματα δίχως υποχρεώσεις; Οχι, τα έχουν αναγκαστικά – ή μάλλον ευτυχώς – και τα δύο, όμως στα σοβαρά θέματα αυτά τα δύο ταυτίζονται ή θα έπρεπε να ταυτίζονται. Οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση και δικαίωμα απέναντι στη ζωή τους. Τη δική τους. Την ευτυχία τους, την εξέλιξή τους.
Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη ούτε εγωισμός ούτε φιλοτομαρισμός, αν και σίγουρα θα ισχύει σε πολλές περιπτώσεις. Απλά η ζωή έχει αποδείξει η όποια «πληρότητα» έχει πολλούς δρόμους.
Και τα γράφω όλα αυτά, και τα πιστεύω, παρά το γεγονός – κι εδώ μάλλον θα εκτεθώ αλλά προσπαθώ να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ – πως και η δική μου αντιμετώπιση εδώ και μερικά χρόνια είναι κάπως διαφορετική ανάμεσα σε όσους έχουν και όσους έχουν επιλέξει να μην κάνουν παιδιά. Οχι διαφορετική ως προς κάποια ποιοτική διαφοροποίηση ανάμεσά τους, αλλά περισσότερο ως μία «συνωμοσία κατανόησης» ανάμεσα σε όσους είμαστε γονείς.
Οσοι φίλοι μου δεν έχουν παιδιά, αδυνατούν να κατανοήσουν, έστω και στο ελάχιστο, πώς είναι η ζωή, πώς είναι η καθημερινότητα, μεγαλώνοντας δύο μικρά παιδιά.
Αυτό δεν με κάνει καλύτερο σε κάτι. Δεν ιδεολογικοποιώ την επιλογή μου, την ανάγκη μου, και δεν απαιτώ καμία διαφορετική αντιμετώπιση. Από τους φίλους και τις φίλες μου «απαιτώ» να γίνουν όσο πιο ευτυχισμένοι μπορούν, από όποιον δρόμο επιλέξουν. Αυτό θα κάνει καλό και σε εμένα. Τους θέλω δίπλα μου χαρούμενους.
