Στη σημερινή επικαιρότητα κυριαρχούν δυο θέματα : η επιλογή της υποψήφιας για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον πρωθυπουργό και το θέμα της διεθνούς διάσκεψης για τη Λιβύη στο Βερολίνο, όπου αγνοήθηκε η Ελλάδα, αν και εμπλέκεται σοβαρά με αυτή τη χώρα , ύστερα από την υπογραφή με την Τουρκία, για την ΑΟΖ , στην νοτιοανατολική θάλασσα της Μεσογείου.
Η επιλογή της υποψηφίου ΠτΔ
Επειδή η προεδρολογία τον τελευταίο καιρό είχε πάρει ευρείες διαστάσεις, καθώς όλοι προβληματιζόταν ποιον θα επιλέξει ο πρωθυπουργός, δεδομένου ότι με την τροποποίηση του Συντάγματος η μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη βουλή, δεν οδηγεί στη διάλυσή της και διεξαγωγή νέων εκλογών. Ακόμη η τροπολογία του συντάγματος δίνει τη δυνατότητα στο κυβερνών κόμμα να εκλέξει ΠτΔ με απλή σχετική πλειοψηφία. Αυτό θα πει πως όποιο όνομα επέλεγε ο πρωθυπουργός θα εκλεγόταν ως Πρόεδρος.
Όμως το πρόβλημα ήταν σε άλλο σημείο. Δηλαδή, ο κ. Μητσοτάκης έχοντας υψηλή αίσθηση ευθύνης, ήθελε ο προτεινόμενος υποψήφιος για την εν λόγω θέση, να συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό θετικών ψήφων.
Τελικά ο κ. πρωθυπουργός έκανε την έκπληξη επιλέγοντας μια γυναίκα από το δικαστικό χώρο, άγνωστη μεν, αλλά προσωπικότητα με πολλά θετικά προσόντα, αφού τελευταία εξελέγη πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η κυρία Σακελαροπούλου έχει μόνο θετικά στοιχεία , ώστε είναι δύσκολα να απορριφθεί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και πριν περάσει μια μέρα η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, φαίνεται ότι θα είναι θετική.
Η επιλογή αυτή έπρεπε να μπορεί να συγκεράσει πολλές παραμέτρους, όπως εσωκομματικές, της αντιπολίτευσης και της κοινής γνώμης. Φαίνεται λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός τα κατάφερε.
Με τη συγκεκριμένη επιλογή ο κ. Μητσοτάκης απέδειξε πως έχει υψηλή πολιτική διαίσθηση και οξύ πνεύμα, ώστε δεν τον νοιάζει τόσο η προσωπική επικράτηση, αλλά το ήρεμο πολιτικό πνεύμα στην ελληνική κοινωνία.
Όμως το θέμα της επιλογής του ΠτΔ. έχει ευρύτερες διαστάσεις.
Αρχικά πρέπει να πούμε ότι η θέση του ΠτΔ. δεν είναι θέση ενός διευθυντή ή διοικητή ενός απλού φορέα , οπότε μπορεί να την καταλάβει ο καθένας, που έχει τα τυπικά προσόντα. Η θέση του ΠτΔ είναι λίαν σοβαρή , καθόσον είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας και καλείται να παίξει σοβαρούς ρόλους. Κατά συνέπεια αυτός που επιλέγεται, για να διεκδικήσει τη θέση, θα πρέπει να έχει διακριθεί σε κάποιο πολιτικό τομέα, της πατρίδας. Και δόξα το Θεό, τέτοια πρόσωπα υπάρχουν σήμερα αρκετά στην πιάτσα.
Προσωπικά βέβαια, εγώ, θα προτιμούσα όπως ο ΠτΔ να εκλέγεται από τον κυρίαρχο ελληνικό Λαό, εφόσον το πολίτευμά μας είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Η σύσκεψη για τη Λιβύη στο Βερολίνο
Μετά την αποτυχία της σύσκεψης της Μόσχας, σχετικά με την παύση των εχθροπραξιών στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης, όπου εκεί κυριάρχησαν ο Ρώσος Πούτιν και ο Τούρκος Ερντογάν, συγκλήθηκε νέα σύσκεψη στο Βερολίνο, με
πρωτοβουλία της Γερμανίας , προκειμένου να επιτευχθεί η κατάπαυση του πυρός και να σταματήσουν οι σκοτωμοί.
Και ενώ προσεκλήθησαν να πάρουν μέρος ένα σωρό κράτη, αγνοήθηκε επιδεικτικά η Ελλάδα. Κάτι που είναι λίαν προσβλητικό για την πατρίδα μας, όταν μάλιστα το θέμα της Λιβύης μας ενδιαφέρει άμεσα , μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Τουρκίας, για το μοίρασμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στη θάλασσα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου αμφισβητείται η κυριαρχία της Ελλάδας. Πολύ δε περισσότερο, τώρα που έχει αρχίσει το στρώσιμο του αγωγού του, που θα μεταφέρει υδρογονάνθρακες από το Ισραήλ, μέσω Ελλάδας, στην Ευρώπη, καθόσον ο Ερντογάν δήλωσε, χωρίς ντροπή, ότι τα συμβαλλόμενα κράτη στον αγωγό, θα πρέπει να ζητήσουν την άδεια της Τουρκίας.
Η ελληνική κυβέρνηση ενοχλήθηκε σφόδρα, που μένει έξω από τη σχετική συνδιάσκεψη, ώστε ο κ. Μηητσοτάκης δήλωσε δημοσίως ότι δεν θα ανεχθεί την όποια ρύθμιση, που θίγει τα συμφέροντα της Ελλάδας. Σε μια τέτοια περίπτωση τόνισε ότι θα προβάλει veto σε σχετική απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή η δήλωση δυστυχώς είναι σαν να μας λέει κάποιος πως «κάτι τρέχει στα γύφτικα», δεδομένου ότι η Ε.Ε. δεν λειτουργεί σαν ενιαίο κράτος ούτε ασκεί σοβαρή εξωτερική πολιτική. Το πρόβλημα είναι η Γερμανία, με την οποία υποτίθεται ότι ήταν κι είναι πολλή στενή φίλη χώρα.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Γερμανοί κάνουν μια μεγάλη στροφή στην πολιτική τους κι αυτό το δήλωσαν εμμέσως πλην σαφώς :
Η Γερμανία προμηθεύεται φυσικό αέριο απευθείας από τη Ρωσία για τη μεγάλη βιομηχανία της. Οι ΗΠΑ όμως ενοχλούνται αφάνταστα από αυτήν τη συνεργασία και πιέζουν τους Γερμανούς να σταματήσουν αυτή την συναλλαγή με τον Πούτιν. Κάτι βέβαια, που εκνευρίζει τη Μέρκελ.
Από την άλλη πλευρά η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα με την οποία η Γερμανία έχει στενές οικονομικές συναλλαγές και γι’ αυτό δε θέλει να τα σπάσει με τον Ερντογάν.
Αλλά η ουσία της υπόθεσης είναι σε άλλο σημείο : η χώρα του Χίτλερ ηττήθηκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά κράτος και ξεφτιλίσθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος , ώστε οι Γερμανοί , πρώτα ως Δυτική Γερμανία και μετά ως ενωμένη Γερμανία , είχαν πάρει την απόφαση να απέχουν, όσο είναι δυνατόν, από οποιαδήποτε υπόθεση στην εξωτερική πολιτική, γιατί έτσι θα απέφευγαν να δημιουργούν αντιθέσεις, που θα έφερναν στην επιφάνεια τα εγκλήματα του μεγάλου πολέμου. Όμως μεταξύ των Γερμανών υπήρχαν πάντοτε κάποιοι, που έκαναν σφοδρή κριτική στην κυβέρνησή τους ότι μια τέτοια πολιτική δεν ταιριάζει στη μεγάλη ιστορία του γερμανικού έθνους, που πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο στο γίγνεσθαι της Ευρώπης. Αλλά πες, πες, φαίνεται ότι για την κυβέρνηση του Βερολίνου ήρθε η ώρα να δείξει ποια είναι στην πραγματικότητα, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι παραδέχονται πως στην Ευρώπη η πλουσιότερη χώρα, λόγω της βιομηχανίας της , είναι η Γερμανία. Έτσι με τη σύσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη η Γερμανία αρχίζει να ασκεί πάλι μεγαλοϊδεατική πολιτική. Σ’ αυτό το σκηνικό η μικρή και ασήμαντη Ελλάδα οφείλει να εννοήσει ότι δεν μπορεί να παίζει σπουδαίο ρόλο. Εκείνο που πρέπει να κάνει με πείσμα είναι η δημιουργία συμμαχιών για να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο. Σημαντικής σημασίας είναι η σύσφιξη των σχέσεων με τους Αμερικανούς, αλλά δεν φτάνει.
