Στην ζωή δεν ξέρεις (σχεδόν) ποτέ από πού θα αρχίσεις και πού θα καταλήξεις, αν καταλήξεις. Κάπως έτσι φαίνεται ότι ξεκίνησε και η μουσική ζωή του Βασίλη Μπαμπανιάρη. Αυτό που γνώριζε ήταν ότι σίγουρα θα ασχοληθεί με τη μουσική.
Κατάγεται από το Συκούριο Λαρίσης, μεγάλωσε στην Περαχώρα Κορινθίας και η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν στην παιδική φιλαρμονική του τόπου του παίζοντας τρομπέτα, για να συνεχίσει με σπουδές κλασσικής και ηλεκτρικής κιθάρας, jazz αρμονίας, ενορχήστρωσης και μαθήματα φωνητικής.
Με μουσικές επιρροές όπως οι Μάνος Λοΐζος, Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Ξυλούρης αλλά και Doors, Bruce Springsteen, Radiohead, αποδεικνύουν ότι ένας τραγουδοποιός δεν χρειάζεται απαραιτήτως ταμπέλες. Το 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο album του «Δεν ανήκω εδώ» όπου πέρα από τους στίχους και τη μουσική επιμελήθηκε για πρώτη φορά ο ίδιος την ενορχήστρωση και την παραγωγή αποδεικνύοντας ακόμα πιο πολύ την καλλιτεχνική του υπόσταση.
Προσφάτως ο Βασίλης Μπαμπανιάρης, παρουσίασε το νέο του σινγκλ «Αγάπη» ενώ παράλληλα δεν έχει σταματήσει να εμφανίζεται ανά την Ελλάδα. Κάτι άλλωστε που έκανε από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με τη μουσική. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο vima.gr, μιλάει για η νέα του δουλειά, τα μελλοντικά του σχέδια και πως ο ίδιος τοποθετείται στο χώρο της μουσικής.
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το τραγούδι «Αγάπη». Ποια η ιστορία του;
«Το συγκεκριμένο τραγούδι κέρδισε τη 2η θέση πριν λίγους μήνες στο «Φεστιβάλ Διαγωνισμού Τραγουδιού» του Μέντα FM ανάμεσα σε 300 καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Το παρουσιάσαμε ζωντανά με την μπάντα μου τους Sepia και κερδίσαμε σαν έπαθλο την ψηφιακή κυκλοφορία του τραγουδιού από την Panik Records. Το τραγούδι αυτό όπως λέει και ο τίτλος του αναφέρεται στην κινητήρια δύναμη των πάντων, την αγάπη. Αυτονόητο θα μου πείτε, αλλά τίποτα πλέον δε θεωρείται αυτονόητο σε αυτούς τους αλλόκοτους και γκρίζους καιρούς που ζούμε. Και ειδικά τώρα που ακόμα και η πιο μικρή πράξη αγάπης είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Γι’ αυτό και δε χάνω ποτέ την ελπίδα μου.»
Γιατί ασχοληθήκατε με τη μουσική;
«Μια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που παρακολούθησα στην Κόρινθο στην ηλικία των 5 χρονών, μια αφίσα του Bruce Springsteen με την κιθάρα του σε ένα περιοδικό – περίπου στην ίδια ηλικία – και η συναυλία του Roger Waters από το δίσκο “The Wall” μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο που προβλήθηκε από την ΕΡΤ, ήταν αρκετά για να με κάνουν να θέλω να χτίσω το δικό μου τείχος από νότες, να μπαίνω μέσα σε αυτό ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα και να δημιουργώ σιγά σιγά έτσι ένα δικό μου ασφαλές μέρος που τίποτα δε με φόβιζε και όλα ήταν μαγικά.
Αυτή η αίσθηση, ευτυχώς, έχει παραμείνει μέχρι τώρα ατόφια. Θεωρώ πως έχω γλυτώσει ατέλειωτες ώρες ψυχοθεραπείας με αυτόν τον τρόπο και είμαι σίγουρος ότι αν δεν υπήρχε η μουσική στη ζωή μου θα ήμουν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που είμαι τώρα (προς το χειρότερο φυσικά).»
Η χρονιά που τελείωσε είχε σημαντικές απώλειες για τον καλλιτεχνικό χώρο. Αναπληρώνονται τα κενά που δημιουργούνται;
«Θεωρώ ότι το κενό που αφήνει ένας άνθρωπος δεν αναπληρώνεται από κανέναν άλλον. Είναι σαν τα κομμάτια του παζλ όπου όλα είναι μοναδικά και ταιριάζουν σε ένα και μόνο σημείο του. Μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν και οι ήρωές μας μαζί μας και αυτό είναι υγιές. Οι καλλιτέχνες πάντως που φεύγουν έχοντας αφήσει πίσω σημαντικό έργο δεν πεθαίνουν. Η τέχνη – όπως και ο έρωτας κατά τη γνώμη μου – νικάει το θάνατο και το χρόνο, υπάρχει πέρα από την έννοια της φθοράς . Και οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που ισορροπούν ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους, αυτόν που ζούμε και ένα άλλον ουτοπικό, προσπαθώντας πάντα να φέρουν λίγη από τη μαγεία του ουτοπικού στον πραγματικό.»
Πριν δύο χρόνια κυκλοφορήσατε ένα τραγούδι με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κόσμου όσον αφορά στην φροντίδα των πρόωρων νεογνών, το οποίο παραχώρησες στη ΜΚΟ Ηλιτόμηνον. Τι σας οδήγησε σε αυτή την κίνηση;
«Η γνωριμία μου πριν λίγα χρόνια με την πρόεδρο του «Ηλιτόμηνου» κα. Λέλα Βαβουράκη και το πάθος της για αυτή τη δράση, ήταν αρκετά για να γνωρίσω από κοντά τον αγώνα των νεογνών που γεννιούνται πρόωρα και παλεύουν σαν πραγματικοί μαχητές να κρατηθούν στη ζωή. Και είναι ένα μεγάλο και σημαντικό θέμα αυτό, αφού σήμερα δυστυχώς ένα στα δέκα μωρά γεννιούνται πρόωρα, ενώ σε αυτή την κατηγορία βρίσκουμε και τα μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας. Το τραγούδι λοιπόν «Ο Μαχητής σου» είναι εμπνευσμένο και αφιερωμένο στον αγώνα που δίνουν καθημερινά αυτά τα μωρά, αλλά και σε εκείνους που βρίσκονται δίπλα τους: στους γονείς, στους γιατρούς, στους νοσηλευτές και στους εθελοντές. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του Ηλιτόμηνο» το οποίο ειδικεύεται στη φροντίδα των πρόωρων νεογνών με μεγάλες και σημαντικές δράσεις μέχρι τώρα, ως επίσημο μέλος του διεθνούς φορέα.»
Τα τελευταία χρόνια οι εμφανίσεις σας σε Αθήνα και επαρχία είναι πολυάριθμες. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βιοπορίζεται κάποιος από τη μουσική και πώς αισθάνεστε όταν βρίσκεστε στη σκηνή;
«Δεν είναι εύκολο κάποιος που ασχολείται με τη μουσική να βιοποριστεί μόνο μέσω αυτής δυστυχώς, γι αυτό και οι περισσότεροι από εμάς εργάζονται και σε άλλους χώρους εκτός από τη μουσική. Προσωπικά πάντως προτιμώ να βγω και να παίξω στο δρόμο με την κιθάρα μου αν χρειαστεί, παρά να κλειστώ σε ένα γραφείο περιμένοντας την ώρα για να φύγω. Θεωρώ περισσότερο σημαντική την ελευθερία από την ασφάλεια μιας δουλειάς που νιώθεις πως σε κρατάει φυλακισμένο. Γι’ αυτό και προσωπικά έχω κάνει αυτή την επιλογή. Γιατί αυτό που νιώθω όταν παίζω μουσική μπροστά σε κόσμο, είτε σε 10 άτομα είτε σε 1000, μου δίνει ζωή, αναπνέω μέσα από αυτή τη διαδικασία με κάνει ενεργό και με κρατάει παιδί όσο χρειάζεται. Άλλωστε η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνεις ό,τι σου δίνει αυτό το συναίσθημα…»
