Οσοι περίμεναν μια διθυραμβική, υπέρ των ελληνικών θέσεων, δήλωση Τραμπ είτε είναι πολιτικά αφελείς είτε ανιστόρητοι. Είτε, ακόμα χειρότερα, αγνοούν τον χαρακτήρα και τις ιδιομορφίες του σημερινού αμερικανού προέδρου, που έχει μετατρέψει την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης σε ένα παιχνίδι προσωπικών σχέσεων και συμφερόντων.
Σε μια συγκυρία τόσο εκρηκτική, μετά τη δολοφονία του ιρανού στρατιωτικού ηγέτη, η επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού ήταν υπονομευμένη από πριν, τουλάχιστον όσον αφορά τη στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην Αγκυρα. Ο Τραμπ πρωτίστως ενδιαφέρεται για την προσωπική του πολιτική επιβίωση μετά την επίθεση που δέχεται από τους Δημοκρατικούς και όλες οι κινήσεις του περιστρέφονται γύρω από το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι εν όψει και των επερχόμενων εκλογών.
Ζούμε σε μια περίοδο δραματικών γεωπολιτικών ανατροπών, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή μας, με παραδοσιακές συμμαχίες και ισορροπίες να ανατρέπονται και με το σύστημα ισχύος που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες να έχει κλονιστεί βαθύτατα. Μπορεί λοιπόν να ηχούν ευχάριστα στα αφτιά μας οι διαπιστώσεις περί μιας χώρας σταθερότητας σε μια ταραγμένη περιοχή, αλλά ο ρόλος της Ελλάδας είναι δυστυχώς εξαιρετικά περιορισμένος. Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες ότι παραδοσιακοί σύμμαχοι, όπως οι ΗΠΑ, θα επιλέξουν εμάς ως το ισχυρό χαρτί τους στην Αν. Μεσόγειο.
Από την άλλη πλευρά είναι αστείο ο ΣΥΡΙΖΑ να επενδύσει στην καταστροφολογία, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Σε μια εξαιρετικά προβληματική για τη χώρα μας συγκυρία είναι τραγικό να υπερισχύουν μικροκομματικές σκοπιμότητες και να αναπαράγονται αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Με ένα διεθνές περιβάλλον εξαιρετικά ασταθές, με θερμά μέτωπα γύρω μας, με απρόβλεπτους ηγέτες που επενδύουν σε εθνικιστικές ονειρώξεις, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι ένας ακόμα εσωτερικός διχασμός.
Αν έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε είναι να ξεφύγουμε από την εσωτερική αντιπαράθεση που ζήσαμε στα χρόνια της κρίσης. Να αρχίσουμε να βλέπουμε με ορίζοντα που ξεπερνά τις τρέχουσες κομματικές φιλοδοξίες ή τη διαχείριση προβλημάτων μικρού βεληνεκούς όπως η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και να αντιληφθούμε ότι χωρίς ένα συγκροτημένο εσωτερικό μέτωπο ο κίνδυνος να βρεθούμε ξανά στο περιθώριο της ιστορίας είναι μπροστά μας.
Τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που εξελίσσονται γύρω μας είναι πολύ μεγάλα για να τα διαχειριστούμε χωρίς συμμαχίες και χωρίς ενιαία εθνική στρατηγική. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί ο πατριωτισμός μας και όχι σε εύκολες δηλώσεις και ανέξοδες κορόνες για τα κομματικά μας ακροατήρια.
