Στην ερώτηση τι είναι το σημαντικότερο στο πολίτευμα της δημοκρατίας, εγώ προσωπικά υποστηρίζω , πως είναι η αντιπολίτευση, γιατί όπου δεν υπήρχε έγιναν φρικτά εγκλήματα. Όμως η αντιπολίτευση οφείλει να έχει κανόνες και να κινείται στα πλαίσια της λογικής.
Ένα δεύτερο βασικό σημείο είναι ότι η πολιτική χωρίζεται στα καθημερινά θέματα και στα εθνικά προβλήματα. Παιχνίδια στις καθημερινές αντιπαραθέσεις των κομμάτων επιτρέπονται, αλλά όχι σε ό,τι αφορά το έθνος .
Και εξηγούμαι :
Η Ελλάδα έχει πολλά προβλήματα με τους γείτονές μας Τούρκους, που ιστορικά αποδεικνύονται οι κακοί δαίμονες του ελληνισμού.
Ο πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης, στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την καθημερινά αυξανόμενη απειλή των γειτόνων μας, είχε προγραμματίσει ένα ταξίδι στις ΗΠΑ, για να ζητήσει την ενεργό υποστήριξη των ισχυρών συμμάχων μας. Το πρόγραμμα έτρεξε, ως συμφωνήθηκε και έγινε η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο στο γραφείο του. Και ενώ ο κ. Μητσοτάκης εξέθετε το πρόβλημα που απασχολεί την Ελλάδα, πλάκωσαν εκεί Αμερικανοί δημοσιογράφοι, που άρχισαν να ρωτούν με μανία τον πρόεδρο τους, για την παραπομπή του σε δίκη. Επίσης έθεσαν και το πρόβλημα της δολοφονίας του Ιρανού στρατιωτικού, που συνέβη , μόλις τις προηγούμενες μέρες.
Ήταν δε τόσο έντονη η πίεση των εκπροσώπων του τύπου, που ο πρόεδρος Τραμπ, απαντούσε φουρκισμένος στις κατηγορίες των δημοσιογράφων. Όσοι παρακολουθούσαμε τη συνάντηση στην τηλεόραση , γίναμε μάρτυρες της ατυχούς στιγμής του κ. Μητσοτάκη, που βρέθηκε σ’ αυτή τη φάση δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο. Εντούτοις ο πρωθυπουργός, είχε προλάβει να θέσει με σαφήνεια τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Επίσης στις συμπληρωματικές συναντήσεις με ιθύνοντες άλλους Αμερικανούς πολιτικούς, ο κ. Μητσοτάκης εξέθεσε τις κόντρες με τους Τούρκους στις σωστές τους διαστάσεις και ζήτησε τη συμπαράσταση της Αμερικής.
Και τι έγινε εδώ στην Ελλάδα ; Σύσσωμη η αντιπολίτευση , αντί να εκτιμήσει σωστά τα διατρέξαντα γεγονότα, χαρακτήρισε το ταξίδι του πρωθυπουργού μεγάλη αποτυχία και αράδιασε μια σειρά από λάθη και γκάφες, παρασυρμένη από τον κομματικό και αντιπολιτευτικό της οίστρο .
Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε τις παραμέτρους της όλης υπόθεσης , που οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης έπρεπε και πρέπει να λάβουν υπόψη τους :
- Οι ΗΠΑ είναι «μεγάλη δύναμη», με τη συγκεκριμένη νοοτροπία , ενώ η Ελλάδα δεν έχει ούτε το μισό μέγεθος μιας αμερικανικής μεγαλούπολης. Κατά συνέπεια, η συζήτηση δεν μπορούσε να γίνει με ίσιους όρους, ούτε να εκβιασθεί η Αμερική με τις δικές μας απαιτήσεις.
- Δεν πρέπει να διαφεύγει η λεπτομέρεια ότι οι Αμερικανοί διατηρούν ακόμη στο Ίνσιρλικ πυρηνικά όπλα και στην Καπαδοκία διατηρούν μεγάλη βάση Ραντάρ, που εποπτεύει όλον τον αραβικό κόσμο. Ιδιαίτερα σημαντική, τώρα που οι σχέσεις με τους Ιρανούς είναι τεταμένες.
- Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα και βρίσκεται σ’ ένα σημαντικό στρατηγικό σημείο της Μεσογείου. Ανήκει δε επίσης στο ΝΑΤΟ,
- Η πολιτική βαρύτητα της Ελλάδας, λόγω μεγέθους, δεν είναι τόσο σημαντική, όσο αυτή των Τούρκων.
- Όπως και να έχει το θέμα, στην περίπτωση που οδηγούμαστε σε πολεμική ρήξη με τους γείτονές μας, οι μόνοι, που μπορούν να μας βοηθήσουν έμπρακτα, είναι οι Αμερικανοί.
- Ένα πρόσθετο στοιχείο στη σκέψη μας, ως προς τους Τούρκους, είναι οι ιστορικές εμπειρίες που έχουμε με αυτούς τους «βαρβάρους». Ιστορικά , ως έθνος δεν φοβηθήκαμε ποτέ κανέναν και πολεμήσαμε με πολύ ισχυρότερους αντιπάλους. Το «Μολών Λαβέ» είναι πάντοτε επίκαιρο και κυρίαρχο για μας, αλλά οι συνέπειες ενός πολέμου για έναν λαό, δεν είναι ποτέ ευχάριστες. Καλό είναι να αποφεύγονται, χωρίς βέβαια να χάνεται ο αυτοσεβασμός του έθνους.
Αντί λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να σταθμίσουν όλες αυτές τις παραμέτρους και να συμπαρασταθούν στην κυβέρνηση, χαρακτήρισαν το ταξίδι του πρωθυπουργού ως αποτυχία, παρουσιάζοντας προς τα έξω μια εικόνα της μη συνοχής των Ελλήνων.
Η αντιπολίτευση θέτει διαρκώς το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Αυτό είναι λάθος μέγα.
