Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είχε κάνει σχεδόν τα πάντα για να προετοιμάσει το έδαφος και να δρομολογήσει τις εξορύξεις στις θάλασσες και τα βουνά της Ελλάδας. Επειτα έχασε τις εκλογές και ως αντιπολίτευση άλλαξε γνώμη. Θυμήθηκε ότι υπάρχουν οικολογικοί και άλλοι κίνδυνοι, βρήκε λίγο από την «σπιρτάδα» του της εποχής που μετά βίας έμπαινε στην Βουλή και καταψήφισε τον σχετικό νόμο όταν ήλθε στην Βουλή από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά, είχε επίσης διακριθεί για τον τρόπο με τον οποίο κατόρθωσε να διακτινιστεί πολιτικά, από τον ψαγμένο, τάχα, αντιαμερικανισμό στην αγκαλιά των ΗΠΑ.
Ο Τσίπρας πηγαινοερχόταν στην Ουάσιγκτον με χάρη και χαμόγελο, είχε συναντήσει δύο προέδρους των ΗΠΑ, είχε αφιερώσει μία ολόκληρη ΔΕΘ στους Αμερικανούς, είχε υιοθετήσει την προφορά τους, ο Παππάς με τον Καμμένο ταξίδευαν στις ΗΠΑ με κάθε ευκαιρία, ενώ η Νοτοπούλου ως άλλη Αλίκη στο Ναυτικό σουλάτσαρε στο USS Mount Whitney, την ναυαρχίδα του 6ου Στόλου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Επίσης, ο Τσίπρας έκλεισε κάτι συμβόλαια για αναβαθμίσεις αεροσκαφών και προετοίμασε τις συμφωνίες για την επέκταση, χρονική και εδαφική, της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα…
Τώρα, ως αντιπολίτευση τσαντίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν τους άρεσε η συνέντευξη Τύπου του Μητσοτάκη με τον Τραμπ, ο οποίος μιλούσε συνεχώς για τον πόλεμο με το Ιράν. Και επειδή τσαντίστηκαν, μας ανακοίνωσαν ότι δεν θα ψηφίσουν την συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις, όταν αυτή έλθει στην Βουλή.
Δεν πρέπει, λέει, η Ελλάδα να θεωρείται δεδομένη από τους Συμμάχους. Σε μία εποχή σαν κι αυτήν που ζούμε δηλαδή, και ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι δεν ύψωσε ανάστημα στους Αμερικανούς και δεν ανάγκασε τον Τραμπ να μαλώσει τον Ερντογάν, κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει απρόβλεπτος παίχτης και να αρχίσει να πουλάει τρέλα. Και μάλιστα στον μοναδικό ισχυρό στρατιωτικό της σύμμαχο, δεδομένου ότι η Ευρώπη ως προς αυτά είναι κάπου αλλού.
Όλα αυτά τα υποστηρίζει ένα κόμμα που κατά τα άλλα ισχυρίζεται ότι θα σοβαρευτεί και θα αντιστοιχιστεί με την κοινωνία. Το ίδιο κόμμα που θέλει να είναι συνομιλητής της Σοσιαλδημοκρατίας, που διαπνέεται, δήθεν, από ρεαλισμό και που κατά τα άλλα είχε ασκήσει μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Εν προκειμένω, το πολυδιάστατο τείνει μάλλον προς το αλλοπρόσαλλο. Και προξενεί μεγάλη απορία το γιατί κάνει και λέει ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά. Εχει την αίσθηση ότι είναι από πολιτικής άποψης αποδοτικά; Πιστεύει ότι έτσι θα κερδίσει σε αξιοπιστία; Ή σε ψήφους; Εχει την εντύπωση ότι περνάει ακόμη ο μουχλιασμένος αντιαμερικανισμός της πεντάρας; Ο διαβολικός Τραμπ δεν κάνει πια ό,τι κάνει «για καλό», όπως είχε πει ο κ. Τσίπρας σε εκείνη την αλησμόνητη συνέντευξη Τύπου στο κήπο του Λευκού Οίκου;
Η πιο απλή απάντηση είναι ότι δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κάτι άλλο. Πάντοτε ήταν το κόμμα του «ό,τι να ΄ναι» και αυτό παραμένει. Απλώς η απώλεια της εξουσίας, έχει αποκαλύψει και πάλι την πραγματική εικόνα.
Ετσι που το πάει δε, δεν θα πρέπει να είναι και τόσο σίγουρος για το μέλλον του…
