Η συνθήκη έντασης και σύγκρουσης που διαμορφώνεται στην περιοχή μας είναι πρωτοφανής για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ελλάδα, ως εκ των πραγμάτων ζώνη σταθερότητας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο συνορεύει με την Τουρκία, έναν θερμοκέφαλο γείτονα με επεκτατικές διαθέσεις και παροιμιώδη τάση περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου.
Απέχει, δια του εξ ανατολών γείτονά της μία ανάσα από το Ιράν, το οποίο κατά τα φαινόμενα και αναμενόμενα θα αποδυθεί σε μία άγνωστης κλίμακας επίθεση κατά αμερικανικών/δυτικών στόχων, εν είδει αντιποίνων για την δολοφονία του υποστρατήγου Σουλεϊμάνι.
Απέχει επίσης η Ελλάδα μία μικρότερη ανάσα από την Συρία όπου τουρκικές και ιρανικές δυνάμεις βρίσκονται και δρουν, από τον Λίβανο και την Λιβύη, που παραμένουν εστίες έντασης με απρόβλεπτη εξέλιξη.
Η αμερικανική πολιτική στην περιοχή παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό, ειδικώς έπειτα από την δολοφονία του Ιρανού στρατιωτικού την προηγούμενη εβδομάδα. Παρεμένει όμως και γεγονός ότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι ο υπ’ αριθμόν 1 στρατιωτικός σύμμαχος της Ελλάδας. Όπως και ότι σε στρατιωτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, η Ευρώπη παραμένει αδύναμη και δίχως δυνατότητα (ή διάθεση;) παρέμβασης στην περιοχή.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο συνιστά την μεγαλύτερη και πλέον επικίνδυνη πρόκληση για την χώρα μας στην νέα χρονιά. Είναι εξαιρετικά απίθανο το 2020 να προχωρήσει δίχως μία ανάφλεξη σε κάποιο από όλα αυτά τα πεδία που μας περιβάλλουν. Η έκταση και η έντασή της μπορεί να είναι και αυτές πρωτοφανείς.
Το ζήτημα είναι ποιες θα είναι οι επιπτώσεις, αν η χώρα είναι προετοιμασμένη να υποδεχθεί τις εντάσεις με τους κατάλληλους τρόπους και τα ενδεδειγμένα μέσα.
Όσο οι πολιτικές δυνάμεις ή κάποιες από αυτές θεωρούν ότι έχουν την πολυτέλεια να συζητούν για το… φύλο του επόμενου Προέδρου ή της επόμενης Προέδρου της Δημοκρατίας, ή όσο ορισμένοι φιλοδοξούν και επιδιώκουν να καλλιεργήσουν συνθήκες εσωτερικής έντασης και ονειρεύονται αναπαραστάσεις των γελοίων σκηνικών του 2014-2015, το βλέμμα όλων πρέπει να είναι στραμμένο στις συνθήκες και στις συγκρούσεις που κλιμακώνονται στην γεωγραφική μας περίμετρο.
Ελάχιστες από αυτές μπορούμε να επηρεάσουμε, δυστυχώς ή ευτυχώς οι δυνατότητές παρέμβασής μας περιορίζονται στην διασφάλιση της άμυνάς μας σε όλα τα πεδία και επίπεδα.
Στην έξοδο της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, η πρόκληση αυτή μπορεί να έχει ιστορικό χαρακτήρα.
Και υπό αυτό το πρίσμα όλοι θα πρέπει να την δουν στην υπαρξιακή της διάσταση…
