Η θητεία του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου λήγει στις 13 Μαρτίου 2020 και σύμφωνα με τις νέες διατάξεις η εκλογή του αντικαταστάτη του θα πρέπει να αρχίσει ένα μήνα νωρίτερα, δηλαδή στις 13 Φεβρουαρίου.
Το νέο Σύνταγμα, άλλωστε, όπως αναθεωρήθηκε στα τέλη του φθινοπώρου, προβλέπει μέχρι και πέντε ψηφοφορίες για την εκλογή του νέου Προέδρου, αντί για τρεις που προβλεπόταν έως τώρα. Συγκεκριμένα, το άρθρο 32 ορίζει πως στις δυο πρώτες ψηφοφορίες εκλέγεται ο υποψήφιος που θα συγκεντρώσει τα δυο τρίτα της Βουλής, ήτοι 200 ψήφους και άνω, στην τρίτη ψηφοφορία εκείνος που συγκεντρώνει τα τρία πέμπτα (180 ψήφους), στην τέταρτη εκείνος που συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (151 ψήφοι) και στην πέμπτη αυτός που θα συγκεντρώσει τη σχετική πλειοψηφία, δηλαδή και αν πάρει κάτω από 151 ψήφους! Στην πράξη αποφεύγεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η σύνδεση της προεδρικής εκλογής με πρόωρες κάλπες,
Έτσι, η χώρα βρίσκεται αυτόν τον καιρό στον πυρετό της προεδρολογίας. Το κάθε κόμμα της βουλής, έχει ήδη διαμορφώσει ένα δικό του πρότυπο Προέδρου που θα ήθελε, αλλά εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζει την επανεκλογή του νυν προέδρου, τα άλλα δεν εκφράζονται καθαρά. Όλα κινούνται μεταξύ ήξεων και αφήξεων .
Στα τηλεπαράθυρα οι δημοσιογράφοι ρωτούν κάθε πολιτικό που εμφανίζεται, ποιον Έλληνα θεωρούν ως επικρατέστερο για τη θέση του Προέδρου. Ακόμη τίθεται το ερώτημα, αν ο νέος πρόεδρος θα είναι άνδρας ή γυναίκα. Πρόσθετα στη συζήτηση μπαίνει, αν το προς επιλογή πρόσωπο, θα πρέπει να είναι πολιτικό ή τεχνοκράτης.
Παρ’ όλους όμως τους προβληματισμούς και τις πολλές ερωτήσεις, που τίθενται, όλες τελειώνουν στο ότι την πρόταση για τον νέο πρόεδρο θα την κάνει ο πρωθυπουργός. Αυτό το δικαίωμα ανήκει παραδοσιακά στον πρωθυπουργό της χώρας.
Στις 10 Μαρτίου 1985 τελείωσε η πρώτη θητεία προεδρίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η επόμενη ημερομηνία, για την εκλογή του νέου προέδρου, ορίστηκε η 30η Μαρτίου 1985. Μέσα σ’ αυτό το δεκαπενθήμερο οι συζητήσεις για τον νέο πρόεδρο έδιναν και έπαιρναν . Αλλά η επικρατούσα άποψη ήταν ότι ο απελθών Πρόεδρος Κ. Καραμανλής είχε τιμήσει τη θέση του και γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ θα τον ξαναπρότεινε .
Είναι 30η Μαρτίου κι η συνεδρίαση της βουλής για την εκλογή, ορίστηκε στις 2 η ώρα το μεσημέρι . Στο μεταξύ είχαν κυκλοφορήσει οι απογευματινές εφημερίδες και ΤΑ ΝΕΑ σε πρωτοσέλιδο , με πηχυαίους τίτλους γράφει : Νέος Πρόεδρος πάλι ο Κ. Καραμανλής.
Αλλά όταν μπήκαν οι βουλευτές στη βουλή, ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, προτείνει ως νέο πρόεδρο τον πρώην εισαγγελέα Χρήστο Σαρτζετάκη, ο οποίος είχε διακριθεί στο θέμα του ΑΣΠΙΔΑ στη δεκαετία του 1960. Έγινε, πανζουρλισμός, αλλά το πράγμα δεν μπορούσε να αλλάξει, γιατί αφενός μεν ήταν δικαίωμα του πρωθυπουργού να ονοματίσει τον υποψήφιο, αφετέρου δε υπήρχε η κομματική πειθαρχία και κανένας βουλευτής δεν τολμούσε να εκφέρει διαφορετική άποψη, απ’ αυτήν του αρχηγού του κόμματος.
Έτσι, οι όποιες συζητήσεις αυτόν τον καιρό για τον νέο πρόεδρο, θα πέφτουν , εκ των πραγμάτων, στο κενό. Η επιλογή ανήκει στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό της χώρας, και αρχηγό της Ν.Δ.
Εκείνο όμως το σημείο που έχει λογική είναι να επιλεγεί πρόσωπο άξιο, με πολιτικό εκτόπισμα και ικανότητες, που θα συνενώνει όλους τους Έλληνες και θα συμβολίζει τη νέα πολιτική εποχή , για να μπορέσει να εμπνεύσει και να εκπροσωπήσει όλους τους πολίτες της χώρας.
Ο νέος πρόεδρος
Τη συγγραφή και σύνταξη ενός Συντάγματος αναλαμβάνουν, ως γνωστό, καθηγητές πανεπιστημίου, συνταγματολόγοι. Βέβαια, οι πολιτικοί του κυβερνώντος κόμματος στη δεδομένη περίοδο, λένε τη γνώμη τους και τις απόψεις τους, γιατί όταν τελειώσει η συγγραφή, το κείμενο δε βγαίνει στη δημοσιότητα, προτού το δουν ο πρωθυπουργός κι οι ειδικοί περί αυτόν, οπότε γίνονται διάφορες τροποποιήσεις , σύμφωνα με τη γνώμη των κυβερνόντων.
Όμως οι συνταγματολόγοι κατά τη σύνταξη του κειμένου, λαμβάνουν υπόψη τους διάφορες πολιτικές παραμέτρους τόσο του λαού όσο και των πολιτικών που υπάρχουν εκείνοι την εποχή. Όμως, πέραν τούτων οι συντάκτες βλέπουν και μελετούν άλλα ξένα συντάγματα, που λειτουργούν, ώστε να έχουν κάποια βάση οι προτάσεις τους. Μέχρις εδώ οι βάσεις για τη σύνταξη του νέου ή μέρους του συντάγματος κινούνται σε σωστά πλαίσια, μα όχι απόλυτα. Προσωπικά λέω ότι οι παραπάνω αρχές είναι καλές, αλλά όχι οι μοναδικές. Εγώ, είμαι της άποψης ότι υπάρχει μια ακόμη σπουδαία παράμετρος, που πρέπει να ληφθεί υπόψη κι αυτή είναι οι πολιτικές εμπειρίες της χώρας, που αποκτήθηκαν μέχρι την αναθεώρηση του συντάγματος. Και διευκρινίζω : Πώς και γιατί δημιουργήθηκε το κολοσσιαίο δημοσιονομικό χρέος της χώρας, που θα καθηλώσει το ελληνικό λαό, για έναν ολόκληρο τουλάχιστον αιώνα. Σήμερα το χρέος αυτό είναι σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς 375 δις Ευρώ ή 200 % περίπου του ΑΕΠ. Πώς δημιουργήθηκε αυτό το γιγαντιαίο χρέος ; Δημιουργήθηκε, επειδή η εκάστοτε κυβέρνηση έκανε ό,τι ήθελε και φόρτωνε τον ελληνικό λαό με χρέη επί χρεών. Κι αυτό ήταν εφικτό, επειδή δεν υπήρχε κάποια άλλη δύναμη μέσα στη χώρα, για να μπλοκάρει τις ενέργειες της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση της βουλής, μπορεί να στηλιτεύσει μια σπάταλη και εξωφρενική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να την σταματήσει.
Ως εκ τούτου, θεωρώ, ύστερα από τα παθήματα του ελληνικού λαού , που φορτώθηκε το υπερφυσικό χρέος, που έφερε τα Μνημόνια, τα οποία γονάτισαν το λαό μας, θα πρέπει ο πρόεδρος της δημοκρατίας να εκλέγεται από τους πολίτες, για να έχει το σχετικό κύρος., ώστε να μπορεί να σταματήσει εξαλλοσύνες της κυβέρνησης, που αποβαίνουν σε βάρους του ελληνικού λαού. Ένα αντεπιχείρημα σ’ αυτήν την πρόταση είναι ότι έτσι θα δημιουργηθεί διαρχία. Αυτό δεν είναι αληθές, γιατί οι δικαιοδοσίες του προέδρου είναι πάντα καταχωρημένες στο σύνταγμα. Άρα, έτσι μπορεί να μπει φραγμός, που εμποδίζει τη διαρχία. Πέραν τούτου η εκλογή του προέδρου από το λαό, είναι ένα απόλυτα δημοκρατικό μέτρο.
Τώρα, βέβαια, που ψηφίστηκαν οι τροπολογίες, μπορεί να πει κανείς, ότι χάθηκε η ευκαιρία, αλλά ευελπιστούμε, πως οι θέσεις αυτές ίσως σε κάποια μελλοντική αναθεώρηση του συντάγματος φανούν χρήσιμες.
