Η Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία βρέθηκε αντιμέτωπη με μοναδική κρίση χρεοκοπίας. Εφθασε επί της ουσίας στα όρια της πτώχευσης και της απόλυτης οικονομικής κατάρρευσης. Και μάλιστα βρέθηκε σε αυτή την τόσο δεινή θέση τρεις φορές.
Η πρώτη την άνοιξη του 2010, όταν αναγκάστηκε εκ των συνθηκών να υπογράψει το πρώτο μνημόνιο για να λάβει χρηματοδοτική στήριξη και βοήθεια.
Η επόμενη τον Φεβρουάριο του 2012, όταν η Βουλή υποχρεώθηκε, εν μέσω μεγάλης έντασης και συγκρούσεων στους δρόμους, να στηρίξει το δεύτερο μνημόνιο.
Και η τρίτη, το καλοκαίρι του 2015, όταν η τότε πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς χρειάστηκε να ξεπεράσει χρόνιες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και να αποδεχθεί το μοιραίο. Οτι δηλαδή δεν υπήρχε άλλος δρόμος διαφυγής από τη λαβίδα της χρεοκοπίας πέρα από την ανάληψη της ευθύνης και τη βαθιά προσαρμογή της οικονομίας και της χώρας.
Και στις τρεις περιπτώσεις – ανεξαρτήτως της πίεσης που άσκησε – ρόλο διασώστη είχε η Ευρώπη.
Αυτή κυρίως ανέλαβε το ρίσκο και αυτή την ευθύνη διάσωσης και διατήρησης της Ελλάδας εντός του ισχυρού μπλοκ της ευρωζώνης.
Η περιληπτική αναδρομή δεν είναι επετειακή. Επιχειρείται επ’ ευκαιρία των γεωπολιτικών κινδύνων και της ενισχυόμενης τελευταίως τουρκικής απειλής και διεκδίκησης.
Και σκοπό έχει να μεταδώσει προς πάσα κατεύθυνση ότι η Ελλάδα επιβάλλεται σε τούτες τις ξεχωριστές γεωπολιτικές συνθήκες να παραμείνει προσηλωμένη στην ευρωπαϊκή σχέση και πιστή στον ευρωπαϊκό δεσμό.
Καλές είναι οι πρωτοβουλίες με το Ισραήλ, οι συμπράξεις με την Αίγυπτο και η όποια ενίσχυση της στρατηγικής μας σχέσης με τις ΗΠΑ, αλλά η καθοριστική συμμαχία για την Ελλάδα είναι αυτή της Ευρώπης.
Ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας έχει πορευθεί, ως τέτοιο οφείλει να συνεχίσει και σε τούτους τους δύσκολους και απαιτητικούς καιρούς.
Υπάρχουν στοιχεία και βάσιμες πληροφορίες που βεβαιώνουν ότι, παρά τα πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα εντός της, η Ευρώπη αποδέχεται και αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως αναπόσπαστο τμήμα της και προσεχώς θα υπάρξουν επιβεβαιωτικές προς τούτο πρωτοβουλίες.
Κατά καιρούς μπορεί όντως να μην έχει πράξει όσα οι δεσμοί και η κοινή κουλτούρα επιβάλλουν, αλλά δεν θα αποδεχθεί ποτέ έναν ελληνικό τραυματισμό.
Στο πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος νέου έτους, κατά τα φαινόμενα, θα κριθούν πολλά.
Οι σχέσεις, οι συμμαχίες και οι στρατηγικές επιλογές θα θέσουν ζητήματα και διλήμματα.
Η κυβέρνηση και συνολικά ο πολιτικός κόσμος θα κληθούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και εν τέλει να επιλέξουν πώς θα βαδίσουν στα επόμενα ταραγμένα χρόνια.
Η Ευρώπη, παρά τα προβλήματα και τις όποιες οπισθοχωρήσεις, παραμένει φωτεινός φάρος και παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο.
Μαζί της αξίζει να πορευθούμε και μαζί της να παλέψουμε για τα δίκαια και τη θέση μας στον κόσμο.
