Το 2020 εισήλθε βιαίως επιβεβαιώνοντας εξαρχής την κληρονομιά αστάθειας και αβεβαιότητας του 2019.
Στην ήδη εύφλεκτη Μέση Ανατολή ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προσέθεσε καύσιμη ύλη διατάσσοντας τη δολοφονία στη Βαγδάτη του επιφανούς ιρανού αντιστρατήγου Κασέμ Σουλεϊμανί, μιας εμβληματικής προσωπικότητας της Τεχεράνης με ευρύτατη συμμετοχή στα κρίσιμα μέτωπα του Ιράκ και συνολικά του αραβικού κόσμου.
Η δολοφονία, που κατά τα φαινόμενα διατάχθηκε ως αντίποινα της πολιορκίας που επιφύλαξαν σιίτες στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην ιρακινή πρωτεύουσα, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην ευρύτερη ταραγμένη ζώνη, οι Ιρανοί απειλούν με επιθέσεις κατά του Ισραήλ και δυτικών στόχων και ένα νέο κύμα αντιαμερικανισμού εξαπλώνεται στην ευρύτερη περιοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ενέργεια χαρακτηρίζεται από τους ίδιους τους Αμερικανούς παρορμητική, απερίσκεπτη και ικανή να αποτελειώσει το έτσι κι αλλιώς αποσταθεροποιημένο Ιράκ, αλλά και να εμπλέξει σε πολεμικές αντιπαραθέσεις πλήθος άλλων χωρών, οι οποίες τελούν ακόμη υπό το βάρος της συριακής κρίσης και της επερχόμενης λιβυκής.
Ας μην ξεχνούμε ότι η κατάσταση στη Συρία παραμένει ασταθής, στον Λίβανο επικρατεί αναταραχή, στη ζώνη του Περσικού Κόλπου δεν έχουν κοπάσει οι αντιπαραθέσεις, στην Αραβική Χερσόνησο η σύγκρουση διατηρείται ακέραιη και στην Αίγυπτο νιώθουν διαρκή την τουρκική εχθρότητα και διεκδίκηση, μετά και τη δεδηλωμένη διάθεση της Αγκυρας να επέμβει στη Βόρεια Αφρική.
Διπλωματικές πηγές δεν έκρυβαν την Παρασκευή την ανησυχία τους για τις συνέπειες και κυρίως για το ενδεχόμενο πυροδότησης συνθηκών γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή. Η διεθνής αγορά πετρελαίου ήδη αποτίμησε ως άκρως επικίνδυνο το γεγονός, εκτινάσσοντας τις τιμές του μαύρου χρυσού στα 70 δολάρια το βαρέλι. Οπως και να έχει, ο κόσμος δείχνει να χάνει τις σταθερές του.
Χωρίς αμφιβολία όλοι είναι ανήσυχοι, ιδιαιτέρως οι διπλωμάτες που αισθάνονται ότι προσπάθειες ετών καταρρίπτονται εν μιά νυκτί, χωρίς σχέδιο, χωρίς εναλλακτικές, χωρίς εν τέλει σοβαρά επεξεργασμένα σενάρια.
Υπενθυμίζουν ότι οι διαδικασίες διαπραγμάτευσης για τον έλεγχο των πυρηνικών του Ιράν ήταν υπερδεκαετείς. Ο Μπαράκ Ομπάμα και συνολικά η αμερικανική διπλωματία είχαν επενδύσει πολλά σε ένα σχήμα επανένταξης της Τεχεράνης στο διεθνές σύστημα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κατεδάφισε όλη αυτή την προσπάθεια χωρίς δεύτερη σκέψη, υιοθετώντας την παλαιά άποψη που ήθελε το Ιράν κράτος-τρομοκράτη. Ομως το Ιράν είναι μεγάλη χώρα, διαθέτει δομές και συγκρότηση, διατηρεί ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις, ικανό οπλοστάσιο και στις τάξεις του, πέρα από τους θεοκράτες, ενυπάρχουν πολυπληθή προοδευτικά τμήματα, που ήλπιζαν σε ένα κύμα αλλαγών κοσμικού χαρακτήρα. Τώρα ενισχύονται και πάλι οι σκληρές εκδοχές του θεοκρατικού καθεστώτος, οι δυνάμεις της έντασης και του φανατισμού.
Είναι προφανές ότι η συνορεύουσα με αυτή τη ζώνη Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ευτυχής.
Ακόμη και αυτή η επιτυχία της συμφωνίας του EastMed, του νέου αγωγού αερίου που θα συνδέει τα κοιτάσματα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου με την Ευρώπη, σκιάζεται από τη διαμόρφωση πολεμικών συνθηκών στην περιοχή.
Οι καιροί δεν είναι οι καλύτεροι για τον κόσμο. Και η Ελλάδα έχει ανάγκη ολοένα και περισσότερο από νέες συμμαχίες και συμπράξεις, που της εξασφαλίζουν δυνάμεις και δυνατότητες.
Σε τούτο τον τόσο ταραγμένο κόσμο η Ελλάδα θα μπορέσει να σταθεί μόνο αν καταφέρει και καταστεί οικονομικά αυτόνομη και στρατιωτικά κατά το δυνατόν ανεξάρτητη. Και γι’ αυτούς τους λόγους έχει αξία να παλεύει η χώρα για την οικονομική της ανασυγκρότηση και ανάπτυξη.
ΤΟ ΒΗΜΑ
