Εντάξει η πολιτική είναι σήμερα αδυσώπητη.
Στηρίζεται στην εικόνα και στο ηχητικό απόσπασμα, την ατάκα που μπορεί να απομονωθεί και να κοπεί και να αλλοιώσει το νόημα και να κυκλοφορήσει, το sound bite που θα γίνει viral.
Αυτό έγινε και με την ατάκα του Άδωνι Γεωργιάδη για τη μελέτη για κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης, σύμφωνα με την οποία με 200 ευρώ επιβιώνεις.
Το χαλκείο που έστησε ο Παππάς ήταν αρχικά πετυχημένο. Ο Αδωνις Γεωργαδης δεν πρόσεξε και άμα την πεις την φράση θα γίνεις θύμα.
Τι και αν πρόσθεσε μετά ότι προφανώς δεν μπορεί να ζουν οι άνθρωποι έτσι.
Ιδίως σε μια χώρα που δέκα χρόνια τώρα πολλοί άνθρωποι σπρώχτηκαν σε συνθήκες εξαθλίωσης και όπου και όπου – κακά τα ψέματα – πολιτικές λιτότητας βλέπουν και τώρα.
Όμως, την ατάκα αυτή την αναμετάδωσε μισή και ο Νίκος Παππάς.
Και μάλιστα χωρίς καν να βάλει όλο το απόσπασμα, τις διευκρινίσεις κ.λπ.
Πρακτικές «μονταζιέρας» από τα παλιά δηλαδή.
Μόνο που στην περίπτωση του Νίκου Παππά τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
Γιατί αυτή την πολιτική που λέει ότι «με 200 ευρώ επιβιώνεις», την εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πρωτοδοκιμάστηκε πιλοτικά και σε περιορισμένη κλίμακα επί κυβερνήσεων Σαμαρά, όμως ήταν η Θεανώ Φωτίου που την θέσπισε και γενίκευσε ως Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που θεώρησε επαρκή την εκτίμησε ότι ένας ενήλικας τόσα χρειάζεται για να επιβιώσει, που συνυπέγραψε με άλλους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ τη σχετική υπουργική απόφαση.
Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε τα 200 ευρώ ως τεράστια συνεισφορά του στην καταπολέμηση της φτώχειας και ως ένδειξη «κοινωνικής ευαισθησίας» και αριστερής πολιτικής.
Στη βάση της ίδιας μελέτης που επικαλέστηκε και ο Γεωργιάδης.
Και τώρα βγαίνει ο Νίκος Παππάς και κάνει τον μάγκα και τον αντιπολιτευόμενο και στηλιτεύει την κυβέρνηση που θεωρεί αρκετά τα 200 ευρώ, όταν τα ακριβώς ίδια έκανε και η δική του κυβέρνηση!
Μόνο που τα ψέματα έχουν συνήθως κοντά ποδάρια.
Εάν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αντιπολίτευση, ας κάνει πρώτα αυτοκριτική για τη δική του πολιτική και ας εξηγήσει πειστικά πώς μπορεί να υπάρξει μια άλλη πολιτική που να μη σπρώχνει ανθρώπους να ζουν στη φτώχεια και να εξαρτώνται από επιδόματα αλλά να τους προσφέρει δουλειά και αξιοπρέπεια.
Μέχρι τότε, όμως, ας μη μας δουλεύουν…
