Απολογισμός, επτά πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Σα να λέμε ένα ράφι με τρόπαια που επιβεβαιώνει το αυτονόητο. Και βέβαια, όλες εκείνες οι… αξημέρωτες νύχτες στην Ευρώπη: Ο μήνας Μάρτιος που άλλοτε τον βρήκε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ (2010, 2014), και άλλοτε στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ (2012, 2017).

Αριθμοί που λένε την αλήθεια και καθιστούν μονολεκτική την απάντηση στην ερώτηση «ποια η καλύτερη ομάδα της δεκαετίας;». Ο Ολυμπιακός, φυσικά. Φυσικά. Οι Ερυθρόλευκοι που φρόντισαν με συνέπεια να χαράξουν ένα ακόμη σημάδι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου κάνοντας δίκη τους ακόμη μια γενιά, τίτλων αλλά και οπαδών.

Ο ίδιος Ολυμπιακός που μεταξύ μας καλοκαίρι του ’10 έμοιαζε με σκαρί από καρυδότσουφλο μπαίνοντας στην τρικυμία της μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που χτύπησε την χώρα μας μεταπολεμικά.

Με χρέη άνω των σαράντα εκατ. ευρώ. Με το ρόστερ του άδειο από κανονικούς ποδοσφαιριστές. Με τον μεγάλο του αντίπαλο, Παναθηναϊκό, πρωταθλητή και με γεμάτο πορτοφόλι από το διοικητικό του σχήμα αλλά και την εξασφαλισμένη παρουσία του στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ.

Είχε αποφασιστεί «μνημόνιο» στο λιμάνι και μάλιστα από τα πολύ σκληρά. Μήπως και βρεθεί έτσι ένας τρόπος να φρενάρει τα χειρότερα.

Τα πάνω-κάτω

Τελικά στην δεκαετία που ακολούθησε υποβιβάστηκε η ΑΕΚ στην τρίτη κατηγορία. Ουσιαστικά άλλαξε ταχύτητα ο Παναθηναϊκός που εδώ και χρόνια είναι εκτροχιασμένος από την ίδια την απόπειρα του πρωταθλητισμού. Εξαφανίστηκε ο Ηρακλής.

Έγινε ασανσέρ ο Άρης. Ποιος θα περίμενε αυτή την εξέλιξη, από εκείνους που γνώριζαν τα πραγματικά δεδομένα εκεί στα μισά του 2009 όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης άρχισε να στέλνει επιστολές σε εφοπλιστές και λοιπούς επιφανείς Ολυμπιακούς προκειμένου να μεταβιβάσει την ΠΑΕ (και τα προβλήματα της). Τότε που οι Ερυθρόλευκοι ήταν σε πιο δύσκολη θέση από όλους τους «μεγάλους».

Μόνος του…

Τι άλλαξε την Ιστορία; Η σωστή ερώτηση είναι, «ποιος». Και η απάντηση επίσης εύκολη. Με όνομα και επώνυμο. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο γιος του Μιλτιάδη που το μόνο βέβαιο είναι πως δεν χρησιμοποίησε τη «λογική» αποφασίζοντας το καλοκαίρι του 2010 να βγει μπροστά. Μόνος.

Έπιασε το τιμόνι, και πέτυχε κατορθώματα που επιμένουμε πως όσοι ήταν σε θέση να γνωρίζουν, τα θεωρούσαν ακατόρθωτα. Και μάλιστα άμεσα. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος του ελληνικού ποδοσφαίρου που κατέκτησε το πρωτάθλημα στην πρώτη σεζόν του. Ισοφάρισε το ρεκόρ των επτά συνεχόμενων κατακτήσεων. Κυρίως όμως έδωσε άλλο νόημα.

Συνείδηση

Έδωσε έμπνευση. Επαναπροσδιόρισε με τις ιδέες του τον ίδιο τον ρόλο του ποδοσφαίρου στην ελληνική κοινωνία. Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη έγινε το πρώτο μεγάλο κλαμπ που απέκτησε κοινωνική συνείδηση. Και αντανακλαστικά. Με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο.

Με αληθινή παρέμβαση. Στον Πειραιά που είναι συνώνυμος του Ολυμπιακού. Αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική Επικράτεια. Έφτασε στο σημείο αυτός ο κορυφαίος αθλητικός οργανισμός να κάνει όλα εκείνα που δεν έκανε (κατ επανάληψη) το ίδιο το ελληνικό κράτος.

Στην Μάνδρα, στην Κεφαλονιά, την Ψέριμο. Στο λιμάνι που αγκάλιασε τους πρόσφυγες και έστειλε μήνυμα πως όλοι μαζί μπορούμε να συνυπάρξουμε. Δεν μετριούνται σε τίτλους όλα αυτά. Είναι όμως τα μεγαλύτερα κύπελλα της δεκαετίας. Και ένα σπουδαίο δεδικασμένο που πλέον έγινε μέρος του… παιχνιδιού.

Το θαύμα του Ερασιτέχνη

Μέσα από την ΠΑΕ Ολυμπιακός, και τον ιδιοκτήτη εξυγιάνθηκε και ο Ερασιτέχνης ο οποίος εκείνο το καλοκαίρι του ΄10 πνίγονταν στα χρέη (7 εκατ ευρώ) αλλά και είχε τμήματα-φάντασμα με ένα-δύο δελτία αθλητών στο συρτάρι τους. Ο Ερασιτέχνης που σε αυτή την 10ετία μετατράπηκε σε πρότυπο ανεβάζοντας τους Ερυθρόλευκους στην κορυφή της λίστας των σημαντικότερων πολυαθλητικών συλλόγων παγκοσμίως. Με έναν τρόπο το ποδόσφαιρο ήταν η αιτία και για αυτή την «επανάσταση» που με τη σειρά μοιάζει να αποτελεί το τέλειο παράδειγμα για όλους.

Αναμνήσεις

Σε αυτή την δεκαετία είδαμε στα Ερυθρόλευκα ποδοσφαιριστές όπως ο Χαβιέρ Σαβιόλα, ο Εστέμπαν Καμπιάσο, ο Τσόρι Ντομίνγκες, ο Ερίκ Αμπιντάλ, ο Γιάγια Τουρέ, ο Ιμπραήμ Αφελάι, ο Άλμπερτ Ριέρα, ο Ματιέ Βαλμπουενά.

Το Καραϊσκάκη ανέδειξε φυσιογνωμίες όπως ο Ρομπέρτο, ο Κέβιν Μιραλάς, ο Τζοέλ Κάμπελ, ο Αρτούρ Μασουακού και συνεχίζει στον δρόμο που χάραξε με τον Ζοσέ Σα, τον Ντανιέλ Ποντένσε, τον Ρούμπεν Σεμέδο, τον Μαντί Καμαρά.

Άλλαξε το «επίπεδο» του Έλληνα ποδοσφαιριστή δίνοντας το δικαίωμα σε παιδιά όπως ο Μήτρογλου, ο Σιόβας, ο Χολέμπας, ο Σάμαρης, ο Μανωλάς, ο Ρέτσος να χτίσουν καριέρες (και κασέ) στο εξωτερικό που πριν έμοιαζαν ακατανόητες.

Έδωσε ώθηση στον Ερνέστο Βαλβέρδε, τον Λεονάρντο Ζαρντίμ, τον Μάρκο Σίλβα να βρεθούν στην ελίτ των προπονητών και σε πάγκους που καμαρώνεις σκεπτόμενος ότι δικοί μας άνθρωποι έφτασαν ως εκεί.

Ο πήχης στον… ουρανό

Ήρθαν νίκες από εκείνες που τις θυμάσαι για πάντα: Που ήσουν, πώς πανηγύρισες, τι έκανες, την επόμενη ημέρα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Γιουβέντους, η Μίλαν, Άρσεναλ, η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Ντόρτμουντ, η Μπενφίκα κλπ. Χάντρες στο κομπολόι των Ερυθρόλευκων στο κατάμεστο Καραϊσκάκης.

Γεμάτο από το 2010 ως το 2020, σπάζοντας το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο σε διαρκείας, sold out… Αν προσθέσει κανείς ότι στην περίοδο Μαρινάκη ο Ολυμπιακός είναι πανίσχυρος οικονομικά, έχοντας μια τεράστια δική του περιουσία, αλλά και την διαχείριση του πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές του FFP;

Καταλαβαίνει ότι ο πήχης είναι ήδη τόσο ψηλά, που να είμαστε καλά σε δέκα χρόνια να δούμε πως οι Πειραιώτες θα βρουν τον τρόπο (και πάλι) να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.