Στις λίστες που ακολουθούν ο κριτικός κινηματογράφου του ΒΗΜΑΤΟΣ, επιλέγει και σχολιάζει τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές που πέρασε στις κινηματογραφικές αίθουσες την χρονιά που φεύγει (κατά σειρά Α προβολής στις αίθουσες)
TOP 10
Το παιχνίδι με την φωτιά (Burning, Nότια Κορέα, 2018)
Ερωτικό δράμα του Λι Τσανγκ Ντονγκ. Μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άντρες, ιστορία πασίγνωστη, χιλιοειπωμένη, αλλά πάντοτε ενδιαφέρουσα, όταν την ξαναβλέπει κανείς μέσα από φρέσκια σκηνοθετική ματιά και με ιστορία που διακρίνεται από πρωτοτυπία. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο «Παιχνίδι με τη φωτιά», ταινία γνήσιου πάθους, ωμή και συγχρόνως τρυφερή, ρεαλιστική, μα και ποιητική, γεμάτη εικόνες καθαρού κινηματογράφου που δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη (10/1)
Η ευνοούμενη (The favourite, ΗΠΑ/ Αγγλία/ Ιρλανδία, 2018)
Δράμα εποχής του Γιώργου Λάνθιμου. Το παιχνιδιάρικο πορτρέτο τριών «βιτριολικών» γυναικών (Ολίβια Κόλμαν, Ρέιτσελ Βάις, Εμα Στόουν) οι οποίες στην Αγγλία του 18ου αιώνα. θα γίνουν οι πρωταγωνίστριες ενός μαγνητικού παιχνιδιού εξουσίας και δύναμης. Βαρόμετρο η πολυσύνθετη γυναικεία ψυχολογία μα και η δίψα για εξουσία, στοιχεία τα οποία ανέκαθεν απασχολούσαν τον Λάνθιμο και που εδώ χειρίζεται με δαντελένια δεξιοτεχνία (31/1)
Εξόριστος συγγραφέας (Dovlatov, Ρωσία, 2018)
Βιογραφική του Αλεξέι Γκέρμαν. Eνας ελκυστικός στην όψη φόρος τιμής στον ποιητή και διηγηματογράφο Σεργκέι Ντοβλάτοφ (Mίλαν Μάριτς) που πέθανε πρόωρα σε ηλικία 48 ετών το 1990 χωρίς να δει ποτέ την δουλειά του δημοσιευμένη. Ο Γκέρμαν μας μεταφέρει στο Λένινγκραντ, Νοέμβριο του 1971, την εποχή που ο Ντοβλάτοφ προσπαθούσε να βρει τρόπους για να εκδώσει ποιήματά του, χωρίς να υποκύψει σε συμβιβασμούς. Τα γραπτά του λογοκρίνονταν διαρκώς, χαρακτηρίζονταν αντικαθεστωτικά και το γεγονός ότι ο δημιουργός τους ήταν εβραϊκής καταγωγής έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για αυτόν. Μια πολιτική αλληγορία εποχής που αφορά το σήμερα (21/2)
Δύση ηλίου (Sunset/Napszállta, Ουγγαρία/ Γαλλία, 2018)
Δραματική του Λάζλο Νέμες. Με κεντρικό πρόσωπο μια αποφασιστική, πεισματάρα γυναίκα (Γιούλι Γιάκομπ) η οποία αναζητεί τις ρίζες της στη Βουδαπέστη του 1910, ο Ούγγρος σκηνοθέτης του «Γιου του Σαούλ», αναπλάθει την εποχή που η Ευρώπη ήταν ένα καζάνι που έβραζε και με ένα παράξενο τρόπο μιλά για πολλές σύγχρονες καταστάσεις (28/2)
Οι αδελφοί Σίστερς (The Sisters Brothers, ΗΠΑ/Γαλλία/Ισπανία/Βέλγιο/Ρουμανία, 2018)
H ιστορία των Σίστερς (Χοακίν Φίνιξ, Τζον Σ. Ράιλι), πληρωμένων φονιάδων στην Αγρια Δύση του 1850. Με οδηγό ένα απολαυστικό μυθιστόρημα του Πάτρικ Ντε Γουίτ (αναζητήστε το οπωσδήποτε από τις εκδόσεις Ψυχογιός), ο γάλλος σκηνοθέτης ταινιών όπως ο «Προφήτης» και ο «Ντιπάν» δημιούργησε μια εφιαλτικά σκληρή αλλά συγχρόνως κωμική ταινία, την οποία σίγουρα θα λατρέψουν οι φίλοι του γουέστερν – και ίσως όχι μόνο (14/3)
Ενας ελέφαντας στέκεται ακίνητος (Da xiang xi di er zuo, Κίνα, 2018)
Δραματική του Χου Μπο. Tέσσερις περίπου ώρες δυσβάσταχτου πόνου, οργανωμένες με αποστομωτική ακρίβεια σε μια ταινία-μαμούθ που τελικά θαυμάζεις για τη σκηνοθετική αρτιότητα, την αλφαδιασμένη διχοτόμηση του χρόνου, την ολοκληρωμένη υλοποίηση των ιδεών, την ποιητική φωτογραφία, ακόμα και για τον τρόπο με τον οποίο ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της Χου Μπο (που αυτοκτόνησε σε ηλικία 29 ετών όταν τελείωσε την ταινία) κινηματογραφεί τα μελαγχολικά πρόσωπα – αν και το ρήμα που ταιριάζει περισσότερο είναι «χαϊδεύει» (18/4)
Joker (ΗΠΑ, 2019)
Δραματική περιπέτεια του Τοντ Φίλιπς με τον υπέροχο Χοακίν Φίνιξ στον ρόλο ενός ψυχωτικού κλόουν στην Γκόθαμ Σίτι των αρχών της δεκαετίας του 1980, ο οποίος ξεσπά στην καταπίεση και την απαξία που δέχεται από τους πάντες και οδηγείται στην παράνοια. Δεν είναι όμως μόνον η τρομερή ερμηνεία του Φίνιξ ο λόγος για τον οποίο αυτή η ταινία σε συνεπαίρνει. Είναι η όλη αντίληψη του σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς πάνω στον κόσμο των κόμιξ, έναν κόσμο τον οποίο ανατρέπει και αποδομεί τόσο καταλυτικά που θα έλεγα ότι ο «Joker» γράφει κινηματογραφική Ιστορία. (2/10)
Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται (Portrait de la jeune fille en feu, Γαλλία, 2019)
Απομονωμένη σε κάποιο νησί της Βρετάνης στα τέλη του 18ου αιώνα, η κακομαθημένη αλλά ευφυής αριστοκράτισσα Ελοΐζ (Αντέλ Ανέλ) γοητεύεται από τη Μαριάν (Νοεμί Μερλάν), μια ήρεμη αλλά ανήσυχη ζωγράφο που έχει προσληφθεί από τη μητέρα της πρώτης (Βαλέρια Γκολίνο) για να ζωγραφίσει το πορτρέτο της. Ανάμεσα σε αμήχανες σιωπές, βλέμματα έντονα και γεμάτα επιθυμία και μια σεξουαλικότητα που ηλεκτρίζει μονίμως την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γαλήνης, η Σελίν Σιαμά αργά, σταθερά, αποφασιστικά φέρνει κοντά τις τόσο αντίθετες, σε όλα, γυναίκες (ακόμα και στα χρώματά τους – η μία μελαχρινή, η άλλη ξανθιά). Η εσωτερική, ψυχική καταπίεση ορίζει τον δρόμο προς τη σαρκική απελευθέρωση και κάποια στιγμή η φωνή της καρδιάς απομακρύνει τις δύο γυναίκες από τον εφιάλτη των ταμπού, οπότε η ταινία απογειώνεται (10/10)
Παράσιτα (Parasite, Νότια Κορέα, 2019)
Κοινωνική του Μπονγκ Τζουν Χο. Σε τούτο το μικρό αριστούργημα που εφέτος έκανε την έκπληξη στο Φεστιβάλ των Καννών αποσπώντας τον Χρυσό Φοίνικα, μια τετραμελής οικογένεια, των Κιμ, εισβάλλει στον κόσμο της ισάριθμης σε μέλη των (πάμπλουτων) Παρκ, προκειμένου να γευθεί τα αγαθά της. Η ταξική σύγκρουση που θα ακολουθήσει, αγαπημένο θέμα για τον δημιουργό του έξοχου «Snowpiercer» Μπονγκ Τζουν Χο, είναι πολύπλευρη και δεν εντάσσεται σε ένα είδος. Με ένα σενάριο κυριολεκτικά συναρπαστικό, ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης «χοροπηδά» από την κωμωδία στην τραγωδία φτάνοντας ακόμα και στο… σπλάτερ (17/10)
Οι σκιές του Μπρούκλιν (Motherless Brooklyn, ΗΠΑ, 2019)
Δραματική περιπέτεια του Εντουαρντ Νόρτον. Κρατώντας για τον εαυτό του τον αβανταδόρικο κεντρικό ρόλο ενός χαρισματικού αλλά αυτιστικού ιδιωτικού ντετέκτιβ (σύνδρομο Τουρέτ), ο Εντουαρντ Νόρτον επανήλθε αποφασιστικά πίσω από τον φακό (19 χρόνια μετά το «Πιστά ερωτευμένοι», ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία) και το αποτέλεσμα είναι αυτό το απολαυστικά «γεμάτο» φιλμ νουάρ όπου η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1950 αναπλάθεται υπέροχα, πλημμυρισμένη από με τζαζ ήχους της εποχής και χυμώδεις β’ ρόλους από ηθοποιύς που ολοφάνερα αρέσκονται σε αυτό που κάνουν(Αλεκ Μπάλντουιν, Μπίμπι Καναβάλε, Μπρους Γουίλις, Γουίλεμ Νταφόε).
TA XEIPOTEPA
Second act (ΗΠΑ, 2018). Κομεντί του Πϊτερ Σίγκαλ
Η Τζένιφερ Λόπεζ υποδύεται την αδικημένη πενηντάρα υπάλληλο πολυκαταστήματος που όταν δεν παίρνει την προαγωγή που περίμενε (επειδή, φυσικά, είναι γυναίκα) αλλάζει δουλειά και προσφέρει προοδευτικές ιδέες σε εταιρία καλλυντικών. Στο γιατί την έχουν καλέσει εκεί βέβαια, βρίσκεται το μυστικό αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας που θα μπορούσε να είναι επεισόδιο στη «Λάμψη» του Φώσκολου (3/1)
Πιστό αντίγραφο (Replicas, ΗΠΑ, 2017)
Θρίλερ φαντασίας του Τζέφρεϊ Νάχμανοφ, μια εντελώς ανόητη και πολύ φτηνιάρικη παραλλαγή του μύθου του Φρανκενστάιν με τον Κιάου Ρίβς στον ρόλο του επιστήμονα που κάνει το λάθος να επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών την οικογένειά του (24/1)
Εμείς (Us, ΗΠΑ, 2019)
Θρίλερ του Τζόρνταν Πιλ που στήνει όμορφα μεν αλλά εντελώς άδεια πλάνα κάνοντας τίποτε άλλο παρά μια παραλλαγή της προηγούμενης, οσκαρικής ταινίας του, «Τρέξε»: ακόμα μια αναμόχλευση της χιλιοειπωμένης (με διάφορους τρόπους και σε δεκάδες ταινίες) ιδέας των «Μακάβριων εισβολέων», όπου οι άνθρωποι καταδιώκονται από άψυχα αντίγραφά τους (21/3)
Νεκρωταφίο Ζώων (Pet Sematary, HΠΑ, 2019)
Θρίλερ των Kέβιν Κολς, Ντένις Γουίντμαϊερ πάνω σε ένα ανατριχιαστικό νεκροταφείο το οποίο θα γίνει ο τελετουργικός χώρος όπου ένας πατέρας (Τζέισον Κλαρκ) θα προσπαθήσει να βρει ξανά τη ζωή που έχασε το παιδί του. Πέντε λεπτά πλοκή και τα υπόλοιπα 95 μια παρέλαση κοινοτοπίας και κλισέ. Πραγματικό κατόρθωμα το ότι χρειάστηκαν δύο σκηνοθέτες για να γυριστεί μια ταινία που πάσχει σε σκηνοθεσία. (4/4)
Shazam! (ΗΠΑ, 2019)
Περιπέτεια φαντασίας του Ντέιβιντ Σάνμπεργκ, μια ιπτάμενη ανοησία που παλεύει να παρωδήσει τις ταινίες με σούπερ ήρωες, καταλήγοντας σε κακό ανέκδοτο από μόνη της (4/4)
Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση (ΗΠΑ, 2019) του Νιλ Μάρσαλ
Ο κακάσχημος ήρωας των graphic novels του Μάικ Μινιόλα που βρήκε την πρώτη του μεταφορά στο σινεμά το 2004 από τον Γκιγέρμο Ντελ Τόρο, επανέρχεται με ένα ακόμη λουτρό αίματος, μια σαλάτα από κομμένα πόδια, χέρια και κεφάλια με σος από χυμένα εντόσθια. Αν την δείτε χωρίς να ξέρετε τι εστί «Hellboy», κάντε το καλύτερα με άδειο στομάχι (11/4)
Ονειρα σε ψηλοτάκουνες γόβες (Dumplin, ΗΠΑ, 2019)
Κομεντί της Aν Φλέτσερ στην οποία μια ευτραφής κοπέλα (Ντενιέλ Μακ Ντόναλντ) ονειρεύεται να ακολουθήσει τα βήματα της μάνας της (Τζένιφερ Ανιστον) και να γίνει Βασίλισσα της Ομορφιάς στο Τέξας. Ειλικρινά δεν αντέχεται (30/5).
Η κούκλα του Σατανά (Child’s play, ΗΠΑ, 2019)
Θρίλερ του Λαρς Κλέβμπεργκ. Η στοιχειωμένη κούκλα που μας ταλαιπώρησε σε μια σειρά ταινιών στις δεκαετίες του 1980 και 1990, το ξανακάνει σε ανανεωμένο ριμέικ… (11/7)
Polaroid (ΗΠΑ, 2019)
Κι άλλη ταινία τρόμου του Λαρς Κλέβμπεργκ, στην οποία μια μουσειακή φωτογραφική μηχανή Polaroid γίνεται ο εφιάλτης όσων φωτογραφίζονται μπροστά της. Από μόνη της η ιδέα είναι τόσο γελοία που απορείς πώς τη σκέφτηκαν (μάλιστα πρόκειται για «επιμήκυνση» της ομότιτλης μικρού μήκους ταινίας του ιδίου σκηνοθέτη!) (25/7)
Επικίνδυνες κυρίες (Hustlers, ΗΠΑ, 2019)
Κοινωνική της Λορίν Σκαφάρια. Η δεκάδα άρχισε με την Τζένιφερ Λόπεζ και με την Λόπεζ κλείνει: εδώ υποδύεται μια στριπτιζέζ στη Νέα Υόρκη προ και μετά οικονομικής κρίσης του 2008 και το μόνο που τελικά δεν σε ενδιαφέρει είναι να την δεις να κάνει χορευτικά νούμερα πάνω στον στύλο του στριπτίζ. Η ειρωνεία είναι ότι το στριπτίζ της Λόπεζ είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο η ταινία γυρίστηκε! (17/10)
