Ημέρες χαράς, ημέρες προσφοράς, αλληλεγγύης αυτές που περνάμε. Χριστούγεννα με πολλά φωτάκια, όλο και περισσότερα για να κρύψουμε την ασχήμια μιας χώρας και τα «ένοχα» μυστικά που κρύβει κάτω από το χαλί.
Ετσι, λοιπόν, αυτές τις… άγιες ημέρες των Χριστουγέννων έγινε γνωστό ότι δύο πρόσφυγες αυτοκτόνησαν στο ξενοδοχείο που διέμεναν στις Μουριές του Κιλκίς.
Και δυστυχώς την είδηση αυτή δεν την μάθαμε από επίσημα χείλη, από το ελληνικό κράτος αλλά από το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων.
Φαίνεται ότι πιθανότατα ο αφγανικής και ο ιρακινής καταγωγής αυτόχειρας πίστευε σε άλλο θεό από αυτόν της… πλειοψηφίας και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει ούτε μονόστηλο στις εφημερίδες.
Αν ήταν Ελληνες, αν ήταν Χριστιανοί ενδεχομένως δύο αυτοκτονίες σε διάστημα ολίγων ωρών να κινητοποιούσε τους πάντες. Να έστελνε κανάλια στον τόπο της τραγωδίας, να γινόταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, να ξεσηκώνονταν οι ευαίσθητοι πολίτες.
Όπως τότε που οι αυτοκτονίες συνδέονταν με την οικονομική κατάσταση και κάποια κόμματα έχτισαν καριέρες πάνω από πτώματα.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα αναδεικνύει με ερώτησή του ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητά να μάθει τι συμβαίνει με το προσφυγικό – μεταναστευτικό, τι κάνει η κυβέρνηση κι αν οι αυτοκτονίες συνδέονται με συγκεκριμένες κινήσεις που έγιναν, όπως την κατάργηση του μετατραυματικού στρες από τη λίστα των κατηγοριών ευαλωτότητας.
Να μπορούν δηλαδή οι πρόσφυγες που –αποδεδειγμένα κι όχι fake- να απολαμβάνουν υγειονομική περίθαλψη, επομένως και ψυχολογική στήριξη.
Οι δύο αυτές αυτοκτονίες δεν ξέρουμε αν συνδέονται με την κατάσταση την οποία βιώνουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι οδήγησε αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους στο απονενοημένο διάβημα.
Πιθανολογούμε, όμως, ότι οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης σε πολλά κέντρα φιλοξενίας, και στις Μουριές, είναι αρκετές για να οδηγήσουν κάποιους ανθρώπους στην αυτοκτονία. Ειδικά ανθρώπους που έρχονται από πολέμους ή από άγριο κυνηγητό κι έχοντες μετατραυματικό σοκ.
Κι επειδή τα πάντα στην Ελλάδα γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, να θυμίσουμε το χάος της Μόριας και επί ΣΥΡΙΖΑ. Να θυμίσουμε τις αυτοκτονίες, τις απόπειρες, τους βιασμούς ακόμη και μικρών παιδιών στο κολαστήριο της Λέσβου με την τότε κυβέρνηση απλά να παρακολουθεί και να μην μπορεί να παρέμβει.
Ανθρώπινες ψυχές
Όμως, οι δύο τελευταίες αυτοκτονίες δεν είναι παιχνιδάκι στα χέρια κανενός κόμματος. Είναι άνθρωποι που είχαν κάποτε σπίτια, οικογένειες, συγγενείς, φίλους, μια πατρίδα. Και που έφυγαν για να γλιτώσουν από μια φρίκη που τους κυνηγήσει και ήρθαν στην «πολιτισμένη» Ελλάδα να δώσουν τέρμα στη ζωή τους.
Είναι ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν σε κάποια ελληνική δομή η οποία δεν ανταποκρίνεται ούτε στα στοιχειώδη του σύγχρονου πολιτισμού.
Αν τώρα κάποιος πει: «Δεν τους αρέσει εδώ, να πάνε σπίτια τους», δικαίωμά του. Αλλά όταν μιλάμε για ανθρώπους πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Όταν μιλάμε για θάνατο λόγω ψυχολογικών προβλημάτων που είχαν αλλά κανείς δεν τους βοήθησε να τα ξεπεράσουν τότε μιλάμε για ανικανότητα της Ελλάδας.
Πρέπει να ξαναδούμε το μεταναστευτικό – προσφυγικό, και κυρίως να το δει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που καλλιέργησε προσδοκίες πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Θέλει να διώξει όλους τους ξένους από την Ελλάδα; Ας το κάνει αν μπορεί και θα κριθεί γι’ αυτό.
Είναι αναγκασμένη η χώρα μας να κρατήσει ένα μεγάλο μέρος από αυτούς; Αν το κάνει οφείλει να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες. Στέγαση, σίτιση, υγειονομική περίθαλψη, ένταξη στο κοινωνικό σύνολο, σχολεία για τα παιδιά.
Και κυρίως οφείλει να απλώσει μια μεγάλη αγκαλιά, να υψώσει μια ασπίδα προστασίας πάνω από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Από όλες, και από τους Ελληνες, αλλά και από τους ξένους που βρέθηκαν στη χώρα μας.
Η προστασία, η ζεστασιά, η φιλοξενία δεν μετριέται με κονδύλια, άλλωστε, αρκετά έφαγαν κάποιοι. Μετριέται με ανθρωπιά κι αυτό το συναίσθημα δεν πρέπει απλά να είναι… χριστουγεννιάτικο εφέ για να κρύψουμε την απανθρωπιά μας.
Καμιά ζωή δεν είναι λαθραία, καμιά ζωή δεν αξίζει περισσότερο από την άλλη.
Επιτέλους, ας δούμε πέρα από τις άναρθρες κραυγές των ρατσιστών που έτσι κι αλλιώς δεν υπολογίζουν ανθρώπινες ζωές. Σε μια σύγχρονη χώρα δεν επιτρέπεται να εγκαταλείπουμε κανέναν.
Στην Ελλάδα που έμαθε τη λέξη φιλοξενία και τη λέξη φιλότιμο δεν μπορεί να λέμε «αυτοκτόνησαν δύο πρόσφυγες; Ε και τι έγινε;»
