Στις 18 Δεκέμβρη 2019 ψηφίστηκε ο κρατικός προϋπολογισμός του έτους 2020. Θετικά ψήφισαν 158 και με ΟΧΙ 139, ενώ 250 βουλευτές ψήφισαν τις δαπάνες του υπουργείου Άμυνας. Αλλά 47 διαφοροποιήθηκαν, εκ των οποίων 39 έριξαν αρνητική ψήφο κι οι υπόλοιποι 8 φώναξαν «παρών». Τα Έσοδα – Έξοδα σταθμίσθηκαν στα 679.144.145.000 Ευρώ
Η συζήτηση κράτησε, όπως κάθε χρόνο , πέντε μέρες κατά τις οποίες μίλησαν 224 βουλευτές και 34 μέλη της κυβέρνησης . Είθισται πάντα στον προϋπολογισμό να μιλούν πολλοί, όχι για να συμπληρώσουν κάτι, αλλά είτε για να παρουσιάσουν την ρητορική τους ικανότητα είτε για να βγουν από την αφάνεια. Το σίγουρο όμως είναι ότι εκεί από τους πολλούς ακούει κανείς ό,τι μπορεί να φανταστεί, επειδή όλοι δεν έχουν γνώσεις οικονομικής και κατά συνέπεια τι να πουν ;
Εκείνοι, που ήρθαν σχετικά προετοιμασμένοι ήταν οι αρχηγοί των κομμάτων , οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να μιλήσουν για τους οπαδούς τους.
Όμως λέμε ότι όλοι ήταν υπέροχοι, όχι γιατί είπαν κάτι ουσιώδες, αλλά διότι έπαιξαν το ρόλο τους σωστά.
Στη δημοκρατία το πλειοψηφούν κόμμα σχηματίζει την κυβέρνηση, ενώ τα μειοψηφούντα την αντιπολίτευση. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης υποχρεούνται να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, ώστε αυτή να καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Το κόμμα που αναλαμβάνει την εξουσία, οφείλει να λύσει τα κάθε είδους κοινωνικά προβλήματα, ενώ η αντιπολίτευση να ενημερώνει το Λαό κατά πόσο η κυβέρνηση κάνει καλά τη δουλειά της κι αν ξεπερνάει τα «εσκαμμένα».
Μια κυβέρνηση κάνει καλά τη δουλειά της, όταν νοιώθει διαρκώς την αναπνοή της αντιπολίτευσης στο λαιμό της.
Από την άλλη πλευρά βέβαια η αντιπολίτευση δεν μπορεί να λέει ψέματα και να συκοφαντεί την κυβέρνηση αδίκως. Είναι υποχρεωμένη, να ομιλεί αντικειμενικά και καλοπροαίρετα. Με συκοφαντίες και ψέματα δεν βοηθιέται ο Λαός.
Αλλά, μη νομίσει κανείς πως η Αντιπολίτευση, στο σύνολό της, ήταν άψογη. Ακούσαμε του κόσμου τις κοτσάνες.
Εκεί όμως που υπήρξε ομοψυχία, μπορούμε να πούμε πως συνέβη στα εθνικά θέματα.
Η κυβέρνηση βέβαια καλά τα είπε, αλλά οφείλει να τα μετουσιώσει σε πράξη. Εδώ λέμε, «οψόμεθα».
Η πολιτική της κυβέρνησης
Κάθε καλοπροαίρετος Έλληνας πολίτης θα πρέπει να ομολογήσει πως η κυβέρνηση κινείται δραστήρια, ότι πασχίζει για το καλύτερο και πως τα κυβερνητικά μέλη βρίσκονται διαρκώς σ’ εγρήγορση.
Όμως προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις, τις οποίες θα αναφέρω πιο κάτω και τις οποίες η κυβέρνηση οφείλει να διευκρινίσει :
Μέχρι την Άνοιξη ξέραμε πως το εξωτερικό δημόσιο χρέος ήταν 334,6 δις Ευρώ (ΕΛΣΤΑΤ). Χτες βγήκε στη βουλή ο κ. Βερυβάκης και είπε ότι αυτό έφτασε τα 375. Τι συμβαίνει λοιπόν ;
Ως εκ τούτου θεωρώ αναγκαίο, όπως εμφανιστεί επίσημα ο κ. πρωθυπουργός και ενημερώσει τον ελληνικό Λαό ευθαρσώς στα ακόλουθα σημεία, γιατί δεν είναι σωστό να βαδίζουμε στα τυφλά και να θεωρούμε πως κοροϊδευόμαστε :
- Ποιο είναι το πραγματικό δημόσιο χρέος μας ;
- Πόσο θα φθάσει το ετήσιο καθαρό πλεόνασμα, που πρέπει να πετύχουμε, για να ξεπληρώνουμε τα δανεικά μας ;
- Οι εταίροι σε ποιες δόσεις πληρωμής του χρέους συμφώνησαν και πότε περίπου υπολογίζει η κυβέρνηση ότι μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Όλοι ξέρουμε πως αρχικά συμφωνήθηκε το χρέος να αποπληρωθεί μέχρι το 2060, αλλά κανένας Έλληνας δεν πιστεύει πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
- Ποιο ποσοστό θεωρεί η κυβέρνηση ότι θα είναι η ετήσια ανάπτυξη της οικονομίας μας ; Με 2 % και κάτι ψηλά θα σερνόμαστε και το χρέος θα παραμένει απλήρωτο. Αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα, γιατί η χώρα δεν παράγει πλούτο. Αντίθετα , άπαντες οι Έλληνες θέλουν και θέλουν. Στα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης κάθε δημοσιογράφος, για ευνόητους λόγους , ομιλεί για αυξήσεις συντάξεων και μισθών, καθώς και για κάθε είδους παροχές. Όμως όλοι γνωρίζουμε πως χωρίς παραγωγή πλούτου καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν μπορεί να δώσει. Καλό είναι λοιπόν ο Λαός να ενημερωθεί, πού βρισκόμαστε και πού πηγαίνουμε ;
- Σημαντικός παράγοντας προς τούτο είναι οι διάφοροι παραγωγικοί οικονομικοί κλάδοι της χώρας, να παράγουν τα αναγκαία κι όχι οι εισαγωγές να είναι πολλή υψηλότερες των εξαγωγών. Είναι γνωστό ότι η γεωργική πρωτογενής παραγωγή δεν καλύπτει τις ανάγκες του τραπεζιού μας. Το ίδιο και χειρότερα είναι ο κτηνοτροφικός τομέας. Και για τους δυο αυτούς κλάδους της οικονομίας υπάρχουν σχετικές μελέτες και προτάσεις, που ο δραστήριος υπουργός Γεωργίας οφείλει να μελετήσει.(1)
- Παλαιότερα εμείς οι σημερινοί ηλικιωμένοι δουλεύαμε 6 μέρες τη βδομάδα. Κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 1970 οι εργάσιμες μέρες περιορίστηκαν σε πέντε. Αυτό ήταν ένα μέτρο που χαιρέτισε όλος ο ελληνικός Λαός. Ακόμη καλύτερο βέβαια θα ήταν, αν σήμερα δουλεύαμε 4 μέρες της βδομάδα. Αλλά δυστυχώς όλοι ξέρουμε πως χωρίς δουλειά δεν υπάρχει παραγωγή και χωρίς παραγωγή δεν προκύπτει κανένας πλούτος. Κατά συνέπεια οφείλουμε να ανεβάσουμε τις στροφές εργασίας μας.
- Επειδή τα υπάρχοντα σήμερα χρέη του λαού μας είναι δυσθεώρητα υποχρεούμαστε να συμβάλουμε όλοι μας στην παραγωγή. Εδώ αναφέρω αυτό σκεπτόμενος πως οι νέοι μας έχουν μάθει στην καλοπέραση και περιμένουν από τους γονείς τους να συνεισφέρουν δυναμικά. Ακόμη κι εκεί που αυτό δεν είναι εφικτό, μπαίνουν στο παιχνίδι ο παππούς κι η γιαγιά με τις συντάξεις τους. Οι νέοι οφείλουν να κατανοήσουν ότι το χρέος της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλο, που εμείς οι ηλικιωμένοι φεύγοντας θα το κληρονομήσουμε όχι μόνο σ’ αυτούς, στα εγγόνια μας , αλλά και τα δισέγγονά μας . Η ΕΛΣΤΑΤ μάλιστα εξακρίβωσε πως η Ελλάδα σήμερα είναι η τρίτη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης .
- Ακόμη εδώ είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω στους συμπατριώτες μου ότι η νοτιοαμερικανική χώρα Αργεντινή με τα 45 εκατομμύρια περίπου κατοίκους και την έκταση των 2,5 εκατομμυρίων τ.χ. η οποία κατά καιρούς ήταν πρώτη εξαγωγική χώρα στα κτηνοτροφικά, παλεύει από το 2001 να αντιμετωπίσει ένα δημόσιο χρέος 100 δις δολαρίων, δηλαδή 90 δις Ευρώ και δεν τα καταφέρνει. Κάποιοι δικοί μας πολιτικοί, ομιλούν για την επικρατούσα σήμερα κατάσταση στην Ελλάδα και την χαρακτηρίζουν ως «δουλοπαροικία» ,υποστηρίζοντας ότι μόνο με τον τσαμπουκά μας, μπορούμε να κουρέψουμε το χρέος μας. Εδώ λέμε, «κούνια που τους κούναγε». Προσωπικά βλέπω μια άλλη λύση : το 1953 η Αμερική προκάλεσε στο Λονδίνο μια διεθνή σύσκεψη, όπου εκεί διέγραψαν ένα μεγάλο μέρος του χρέους των Γερμανών. Κάτι αντίστοιχο, θα μπορούσε να γίνει με την πιστή και πάντα δίπλα των δυτικών, Ελλάδα, που έδωσε ποταμούς αίματος στα πεδία των μαχών και των δυο Παγκοσμίων Πολέμων, καθόσον ο μεγάλος Τσώρτσιλ είχε πει το περίφημο : «Μέχρι σήμερα λέγαμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Του λοιπού θα λέμε ότι οι ήρωες, πολεμούν σαν Έλληνες». Δεν νομίζετε φίλοι πως το αξίζουμε ?
—————————————
(1). βλέπε , Θ. Αυγερινός / Λ. Γρηγοράκος, «Η Πολιτική στην Ελλάδα», Θεσσαλονίκη 2018
