Μερικές σκέψεις γύρω από την κεραμίδα που μας επιφύλαξε η Τουρκία με τη συμφωνία της με την κυβέρνηση της Λιβύης του Φαγέζ αλ Σαράζ για αποκλειστική οικονομική ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Η συμφωνία αυτή, που αγνοεί προκλητικά την ΑΟΖ των ελληνικών νησιών του Νοτίου Αιγαίου και την Κρήτη, παραβιάζει εξόφθαλμα το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως έχει κατοχυρωθεί από τον ΟΗΕ, και είναι όντως παράνομη, όπως κατήγγειλε η ελληνική κυβέρνηση και εγγράφως στον ΟΗΕ. Ομως δυστυχώς παράγει συνέπειες σε βάρος της Ελλάδας, όπως συνέβη προηγουμένως και σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρά την παρανομία η Τουρκία ήδη διεξάγει έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ΑΟΖ της Κύπρου με ειδικά πλοία υπό την προστασία του τουρκικού στόλου, πέτυχε δε με τις απειλές της και την αποχώρηση ερευνητικών πλοίων που ενεργούσαν για λογαριασμό της κυπριακής κυβέρνησης στην υφαλοκρηπίδα της νήσου από τους πετρελαϊκούς κολοσσούς Total και EΝI, υπό την εξευτελιστική αδράνεια Γαλλίας και Ιταλίας.
Δυστυχώς, την ίδια αξία πιθανολογείται ότι θα έχει η διεθνής, φιλολογική μέχρι τώρα, αντίδραση απέναντι στην παράνομη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, που μπορεί να ικανοποιεί την επιτυχώς ενεργοποιηθείσα ελληνική διπλωματία, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορη την Τουρκία. Η απέλαση του λίβυου πρέσβη (γιατί όχι και του Τούρκου;) μπορεί να αποδειχθεί αναποτελεσματική, καθώς ήδη αναγγέλλεται αποστολή τουρκικού ερευνητικού σκάφους στην παράνομη ΑΟΖ των δύο χωρών. Η ελληνική αποφασιστικότητα θα μπορούσε να εκδηλωθεί τολμηρότερα με την άρση και της αναγνώρισης της κυβέρνησης Σαράζ υπέρ της κυβέρνησης του στρατηγού Χάφταρ, τα στρατεύματα του οποίου ήδη πολιορκούν και προβλέπεται ότι θα ανατρέψουν την κυβέρνηση της Τρίπολης. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια νέα συμφωνία για ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης εξαφανίζοντας την παράνομη με την Τουρκία. Η Ελλάδα δεν θα ήταν μόνη στην τολμηρή αυτή κίνηση καθώς την κυβέρνηση του στρατηγού Χάφταρ αναγνωρίζει ως μόνη νόμιμη όχι μόνο το κοινοβούλιο της χώρας, αλλά και οι Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Ρωσία και, το σημαντικότερο, η Γαλλία. Αρα θα έχουμε ισχυρούς συμμάχους σε αυτό και ιδιαιτέρως τη φίλη Γαλλία, η οποία είναι και η μόνη που στέκεται τόσο αποφασιστικά στο πλευρό της Ελλάδας. Το ότι έτσι θα βρεθούμε συμπλέοντες και με τη Ρωσία μάλλον δεν θα βλάψει. Το έχει αποδείξει πρώτη η Τουρκία, που τα έχει εξίσου καλά και με τη Δύση και με τη Ρωσία χωρίς να ενοχλείται η Ευρωπαϊκή Ενωση, που άλλωστε περιορίζεται σε φιλολογική κριτική έναντι των απειλητικών προθέσεων της Τουρκίας. Και με πλήρως αδιάφορο το ΝΑΤΟ.
Ταυτόχρονα, παρότι ήδη αργά, ας εγκαταλείψει επιτέλους η Ελλάδα την άσφαιρη ρητορική της επίκλησης του Διεθνούς Δικαίου και τις φιλολογικές καταγγελίες κατά της ανεμπόδιστης επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας και ας προχωρήσει, έστω και με θανάσιμη καθυστέρηση, σε αυτό που έχει κάνει προ πολλού η Τουρκία, αλλά ακόμα και η τελούσα υπό τουρκική ημικατοχή Κύπρος: ας καταθέσει επιτέλους και εκείνη στον ΟΗΕ χάρτες που προσδιορίζουν την ελληνική ΑΟΖ με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας και τα γενικά διεθνώς ισχύοντα ως αφετηρία επιλύσεως του προβλήματος.
