Τι είναι άραγε αυτό που ορίζει την κανονικότητα – στον βαθμό που κάποιος μπορεί να μιλήσει για κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, έστω εν μέρει, ότι κανονικότητα είναι να μην μετατρέπεται η χώρα σε όμηρο της πολιτικής αλλοφροσύνης σε καθημερινή βάση. Να μην ασχολείται με Πολάκηδες και άλλους ταραχοποιούς.
Να μην παρακολουθεί απαθώς οδομαχίες τα βράδια της Παρασκευής στα Εξάρχεια και αλλού. Να μην παραδίδεται σε αναχρονιστικές ιδεοληψίες και συζητήσεις άσχετες με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής.
Να υπάρχει μία κυβέρνηση που κυβερνά και κρίνεται γι’ αυτό με βάση πράξεις, παραλείψεις, σωστά και λάθη και εν τέλει από το κατά πόσο ενεργεί προς όφελος και όχι εις βάρος των πολιτών. Όλων των πολιτών και όχι όσων θεωρεί «δικούς της».
Σε ένα διαφορετικό επίπεδο κανονικότητα θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είναι το να επαναλειτουργήσουν οι τράπεζες, οι οποίες παρά την άρση των capital controls εξακολουθούν να υπολειτουργούν, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τον ρόλο τους ως μοχλού οικονομικής ανάπτυξης.
Κανονικότητα θα ήταν να έχεις αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας, να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και να μην βγαίνουν ξύλα απελέκητα λόγω διάλυσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Να έχεις τουλάχιστον δυο-τρεις πανεπιστημιακές σχολές στις καλύτερες του κόσμου.
Κάποιες από όλες αυτές τις ανοιχτές πληγές στο «σώμα» της κανονικότητας ενδεχομένως και να επουλώνονται, έστω με αργούς ρυθμούς. Αλλωστε τα τραύματα είναι πολλά και έχουν σωρευτεί σε βάθος ετών, αν όχι δεκαετιών. Ίσως όμως η αρχή θα έπρεπε να γίνει από κάπου αλλού και οι παρεμβάσεις να είναι πολύ πιο ταχείες και αποφασιστικές.
Η σημαντικότερη έκφανση της κανονικότητας έχει να κάνει με την καθημερινή ζωή και τις βασικές προτεραιότητες. Όπως η αποκομιδή των σκουπιδιών, ή εν γένει η καθαριότητα στις πόλεις. Η μετακίνηση και η ελεύθερη κυκλοφορία.
Με λίγα λόγια το να πηγαίνει κανείς στην δουλειά του ή όπου τέλος πάντων θέλει, χωρίς να τον εμποδίζει κανείς. Χωρίς να παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα αυτοκίνητο επειδή κάποιοι ελάχιστοι, έστω συνταξιούχοι, έχουν καταλάβει το κέντρο της Αθήνας. Ή επειδή κάποιοι από τους γνωστούς συνδικαλισταράδες καθηλώνουν το μετρό με το «έτσι θέλω», επειδή 21(!) εργαζόμενοι έλαβαν εντολή να εργαστούν, αλλά δεν τους πολυάρεσε το πόστο…
Είναι καλό και ζητούμενο να αποκατασταθεί ο νόμος και η τάξη στην χώρα. Πλην όμως πρέπει να κατανοήσουν όλοι ότι αυτό δεν αφορά μόνο την καταστολή του βαρέως εγκλήματος και των ταραχοποιών πάσης φύσεως. Αφορά εξίσου και τον σεβασμό μεταξύ των πολιτών, του δημόσιου χώρου, των δημοσίων αγαθών.
Ήδη έχουν προαναγγελθεί σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών και δράσεων. Πρέπει να ολοκληρωθούν τάχιστα και να εφαρμοστούν άμεσα. Θα είναι ένα πρώτο βήμα για την επιστροφή στην κανονικότητα, ίσως και ένα από τα πιο μεγάλα και σημαντικά. Είναι κι αυτή μία εκδοχή του «νόμος και τάξη».
