Δεν αναφέρομαι στους γκρίζους λύκους της Τουρκίας. Ο λόγος είναι για τον Ερντογάν που με κάθε μέσο επιδιώκει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα αναταραχής και αναμπουμπούλας. Και χαίρεται ως γκρίζος λύκος γι’ αυτή την κατάσταση. Και προκαλεί όλα τα συμφέροντα που πλέουν στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο τρόπος διακυβέρνησής του τείνει να αποτελέσει νέα Σχολή στο πολιτεύεσθαι, αυτή που εγώ αποκαλώ «ερντογανισμός». Χέρι –χέρι με τις δύο άλλες αδελφές σχολές τον «τραμπισμό» και τον «πουτισμό», ονειρεύεται την Τουρκία περιφερειακή υπερδύναμη.
Οι σχολές αυτές διακυβέρνησης με τρόπο αυταρχικό, του «ενός ανδρός αρχή» προκαλούν τη διεθνή κοινότητα. Αδιαφορούν για την Ευρώπη.
Ο Ερντογάν απειλεί την γηραιά Ήπειρο να στείλει στρατιές προσφύγων και μεταναστών. Και όταν μια φωνή ακούγεται παραπάνω σαν αυτή του Μακρόν, ο Σουλτάνος τον ανακαλεί προσβλητικά στην τάξη λέγοντας του «τι γυρεύεις εσύ στη γειτονιά μας». Και η μεγάλη Γερμανία σιγοψιθυρίζει ηρεμία παιδιά «μπόρα είναι θα περάσει». Οι διεθνείς οργανισμοί συστηματικά αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν πρόσωπο με πρόσωπο τους εκφραστές αυτών των Σχολών.
Το ΝΑΤΟ κοιμάται και ο Τραμπ αυστηρά στηλιτεύει όσα κράτη δεν πληρώνουν το μερτικό τους για εξοπλισμούς και δείχνει τη Γερμανία. Ο Ερντογάν ως ανεξέλεγκτος λύκος προσπαθεί να υπερβεί την πραγματικότητα. Επιχειρεί να κτίσει γέφυρα που θα ενώνει την Τουρκία με τη Λιβύη. Και βέβαια δεν βλέπει τα φουρτουνιασμένα συμφέροντα επιχειρηματικά, στρατιωτικά κ.α. Νιώθει άνετος, διότι έχει συνομιλητές – φίλους – συνοδοιπόρους στη γραμμή του πολιτεύεσθαι τον Τραμπ και τον Πούτιν. Και ο ΟΗΕ κυριολεκτικά αδιαφορεί για τις δηλώσεις των ευρωπαίων ηγετών και για το παράνομο «τουρκο-λιβυκό» φιρμάνι.
Πολλές οι δηλώσεις καταδίκης της Τουρκίας, αλλά ποτέ η Ε.Ε. δεν επιβάλει ένα πρακτικό μέτρο κυρώσεων οικονομικών, εμπορικών για να αναχαιτίσει τον γκρίζο λύκο. Και τα μέτρα που επιβλήθηκαν κατά της Ρωσίας με την υπόθεση της Κριμαίας υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ. Εδώ που πάει να πάρει φωτιά η «Μεσόγειος», η Ε.Ε. αρκείται στις δηλώσεις.
Και ας αφήσουμε την αλληγορική γλώσσα των λύκων, η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο σοβαρή. Έχω αρθρογραφήσει πολλές φορές ότι οι σχολές του «τραμπισμού», του «ερντογανισμού» και του «πουτισμού» αποτελούν τον υπ’αριθμό ένα κίνδυνο για την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών. Αποτελούν επίσης μεγάλο κίνδυνο για τις Δημοκρατίες. Μιμούμενος αυτές τις πολιτικές, ο κ. Τζόνσον πήρε απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Μάλιστα, όταν μόλις χθες οι πάντες τον αποδοκίμαζαν διότι παραβιάζει τους κινδύνους της Δημοκρατίας.
Αν η Ε.Ε. δεν αντιμετωπίσει αυτές τις σχολές του πολιτεύεσθαι, θα αφανισθεί στο πεδίο των παγκόσμιων εξελίξεων σαν περιορισμένη περιφερειακή δύναμη.
Αν η Ελλάδα δεν δώσει αγώνα ζωής να ζωντανεύσει ο αμυντικός βραχίονας της Ε.Ε., θα αναζητά πάντα προστάτες για την άμυνα και την ασφάλειά της και η χώρα μας θα βουλιάξει από τις στρατιωτικές βάσεις των δυνάμεων που θεωρούμε προστάτες.
Δεν μηδενίζω τη συμπαράσταση των κρατών – μελών της Ε.Ε. Φοβάμαι όμως τις αποστάσεις του Ο.Η.Ε. Φοβάμαι τη σιωπή Γερμανίας. Ανησυχώ για τον παροπλισμένο βραχίονα της άμυνας και της ασφάλειας της Ε.Ε.
Οι προκλήσεις θα συνεχισθούν διότι βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής του «ερντογανισμού».
Γι’αυτό το εγερτήριο για εθνική ενότητα και προετοιμασία θα πρέπει να λάβει σάρκα και οστά σε ένα ξεκάθαρο πλαίσιο στρατηγικής και μέτρων όπως:
Πρωτοβουλίες για ενίσχυση του αμυντικού βραχίονα της Ε.Ε.. Οι δηλώσεις δεν είναι αρκετές.
Πρωτοβουλίες για συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Διαρκής αντιπαράθεση στις Σχολές του «ερντογανισμού» και τις πολιτικές του «τσαμπουκά».
