Ο Μπόρις Τζόνσον δεν είναι ο αγαπημένος μου πολιτικός.
Όχι επειδή κάποιες φορές φέρεται σαν κλόουν.
Αλλά γιατί θεωρεί ότι μπορεί να φέρεται και έτσι εφόσον ανήκει στη βρετανική ελίτ.
Και με τις ελίτ τέτοιου είδους δεν τα πάω καλά.
Πιστεύω ότι αλλού κρίνονται οι πραγματικές ελίτ.
Όμως, ο Μπόρις Τζόνσον έκανε κάτι απλό: εφόσον η βρετανική κοινωνία είχε ψηφίσει να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτός θέλησε να είναι ο πολιτικός που θα το έφερνε σε πέρας.
Αυτός που θα έκανε πράξη το Brexit.
Και έτσι κατάφερε να πάρει τις εκλογές.
Αντίθετα, ο Κόρμπιν που ήταν ο πιο προοδευτικός υποψήφιος πρωθυπουργός που είχε γνωρίσει η Βρετανία εδώ και χρόνια, προσπάθησε να αμφισβητήσει το εάν είχε αποφασίσει η βρετανική κοινωνία το Brexit.
Και παρότι και έντιμος είναι και καθόλου καραγκιόζης τιμωρήθηκε στις εκλογές, χάνοντας τα ίδια τα προπύργια του κόμματός του.
Τις περιοχές των παλιών ανθρακωρύχων και των βιομηχανικών εργατών που ψήφιζαν αναντάμ παπαντάμ τους Εργατικούς.
Το μήνυμα είναι διδακτικό.
Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν την κοροϊδία και την αίσθηση ότι άλλα ψηφίζουν και άλλα γίνονται.
Ούτε πεπλανημένοι είναι, ούτε αποφασίζουν «συναισθηματικά».
Τις περισσότερες φορές ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν.
Οι πολιτικοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι το να κερδίσουν τις εκλογές ισοδυναμεί με ελευθέρας να κάνουν κωλοτούμπες και να προσβάλλουν τη λαϊκή βούληση.
Όμως, οι ψηφοφόροι δεν ξεχνούν και όταν έρθει η ώρα επιλέγουν ό,τι είναι κοντινότερο σε αυτό που εκείνη τη στιγμή κρίνουν καλύτερο.
Τώρα ψήφισαν τον Τζόνσον γιατί ήθελαν γίνει σεβαστό το αίτημά τους να φύγει η Βρετανία από την ΕΕ.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα είναι και δεδομένοι.
Εάν ο Τζόνσον, ο κάθε Τζόνσον για να μην μείνουμε μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ή δοκιμάσει να περιορίσει κατακτημένα δικαιώματα τότε δεν θα διστάσουν να στραφούν και εναντίον του.
Η δημοκρατία είναι ένα σύνθετο και αστάθμητο παιχνίδι, όπου τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι ψηφοφόροι.
Ευτυχώς.
