Στις 6 Δεκεμβρίου ήταν η ενδέκατη επέτειος της δολοφονίας του μαθητή Γρηγορόπουλου από αστυνομικό στην περιοχή των Εξαρχείων. Έκτοτε, κάθε χρόνο, λαμβάνουν χώρα μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπου προσέρχονται πολλοί πολίτες, αφενός μεν για να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού, αφετέρου δε προκειμένου να διαμαρτυρηθούν εναντίον των πρακτικών της αστυνομίας.
Ας δούμε όμως το τραγικό αυτό γεγονός, ως έχει :
Σε μια διαδήλωση του Δεκεμβρίου του 2008 βρέθηκαν και δυο μαθητές του γυμνασίου / λυκείου στα Εξάρχεια και αφού είχε περατωθεί η πορεία τα δυο παιδιά επέστρεφαν σπίτι τους, αλλά στο δρόμο φώναζαν συνθήματα κατά της αστυνομίας. Για κακή τους τύχη έπεσαν σε δυο αστυνομικούς, οι οποίοι εκνευρίστηκαν από τις φωνητικές διαμαρτυρίες των παιδιών. Τότε ο ένας αστυνομικός έβγαλε το υπηρεσιακό του περίστροφο και πυροβόλησε εναντίον τους. Μια σφαίρα χτύπησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, που έπεσε νεκρός.
Με την ενέργεια αυτή του αστυνομικού χάθηκε η ζωή ενός νέου παιδιού και καταστράφηκε η ζωή του αστυνομικού, που καταδικάσθηκε στη συνέχεια σε πολυετή κάθειρξη.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα , τι βαρύ και προσβλητικό ειπώθηκε από τους δυο μαθητές, ώστε ο ένας αστυνομικός να βγάλει το όπλο του, για να πυροβολήσει ;
Όταν οι νέοι κατατάσσονται στην αστυνομία των πόλεων, περνούν από πρακτική και θεωρητική εκπαίδευση, όπου τους επισημαίνεται η απαγορευτική χρήση των όπλων, για «ψήλου πήδημα». Επίσης οι υποψήφιοι αστυνομικοί μαθαίνουν ότι εισέρχονται σ’ ένα επάγγελμα, ώστε δεν επιτρέπεται να παρεκτρέπονται σε απαγορευτικές πράξεις, γιατί δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλοί πολίτες. Ιδιαίτερα, όταν βγάλουν τη στολή τους και σταματούν να βρίσκονται σε υπηρεσία.
Όμως εδώ υπεισέρχεται η ψυχολογία του ανθρώπου. Από τη στιγμή που ο άτομο πιστεύει πως έχει κάποια εξουσία επάνω σε κάποιον άλλον ή άλλους, τότε λειτουργούν τα γενετήσια ζωώδη ένστικτά κι ο αχαλίνωτος χαρακτήρας του, που πολλές φορές το μεταφέρουν σε κατάσταση υπεροχής, όπου ξεφεύγει από τη λογική και ενεργεί , ως άγριο θηρίο.
Χωρίς οι αστυνομικοί να φτάνουν συχνά στα άκρα, εντούτοις ενίοτε περνούν τα εκσκαμμένα της υπηρεσιακής συμπεριφοράς, ιδιαίτερα στις βίαιες διαδηλώσεις, ώστε από τους πολίτες υπάρχει γι’ αυτούς μια αποστροφή, που ενίοτε εξελίσσεται σε μίσος.
Είναι καλοκαίρι του 1955 κι εγώ μόλις είχα βγάλει το τότε γυμνάσιο και βρίσκομαι με μερικούς συνομήλικους στην Καστοριά, για δουλειά. Μαζί μας είναι και κάποιος ηλικιωμένος Καστοριανός, που από πολλά χρόνια όμως ζούσε στην Αθήνα. Είναι απόγευμα Ιουλίου κι η παρέα πηγαίνει σε παραλιακό καφενεδάκι της λίμνης, για μια πορτοκαλάδα. Σε λίγο περνά από εκεί ένας χωροφύλακας, ο οποίος γνωρίζει τον Καστοριανό της παρέας μας. Μόλις τον βλέπει, του φωνάζει, «Ε΄ Γιάννη, τι κάνεις καιρό έχω να σε δω». Οπότε έρχεται κοντά μας και κάθεται σε μια καρέκλα πιάνοντας την κουβέντα με το συμπατριώτη του. Αφού τα είπαν αρκετά, ο χωροφύλακας σηκώνεται να φύγει και τότε λέει του φίλου : «Γιάννη, σήμερα το απόγευμα έχω υπηρεσία στο Τμήμα. Εκεί έχουμε κάποια κομμούνια, που τους ρίχνουμε κάθε μέρα άγριο ξύλο και σπάμε πλάκα. Έλα κι εσύ εκεί για να γελάσεις με την ψυχή σου». Εμείς, νεαρά παιδιά τότε, πάθαμε όλοι σοκ. Δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε πως υπήρχαν και τέτοιοι άνθρωποι, που διασκέδαζαν με τον πόνο του άλλου.
Οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια
Εν όψει της επετείου του τραγικού περιστατικού της 6ης Δεκεμβρίου, κυκλοφόρησε στα ΜΜΕ ότι οι αντιεξουσιαστές κι οι αναρχικοί ετοίμαζαν και φέτος μεγάλες φασαρίες, ώστε η αστυνομία οργανώθηκε αναλόγως για να διαφυλάξει την τάξη. Δυστυχώς όμως έγιναν μεγάλες, πολυπληθείς πορείες στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, όπου οι «βόμβες Μολότωφ» έδωσαν και πήραν. Κάηκε το πελεκούδι, ώστε η αστυνομία σε κάποια σημεία το παρατράβηξε. Γεγονός, που είναι απορριπττέο.
Και τώρα έρχομαι εγώ , να ρωτήσω αφελώς : Ποιο ήταν το νόημα αυτών των διαδηλώσεων, της πορείας και των πολλαπλών επεισοδίων; Σε ποιον απευθυνόταν η διαμαρτυρία και ποιο στόχο είχε ;
Πρώτα , πρώτα ας μας πουν οι αυτοεπικαλούμενοι αντιεξουσιαστές κι αναρχικοί ποια κοινωνία επιδιώκουν και θέλουν ; Την ημέρα των επεισοδίων, κάποιοι μπούκαραν με καλάσνικωφ στο Δημαρχείο του Μενιδίου με σκοπό να ληστέψουν τον κόσμο, που ήταν εκεί. Στην επαρχία δυο ληστές μπήκαν σ’ ένα σπίτι και αφού σκότωσαν την εβδομήντα εφτάχρονη γερόντισσα της πήραν μια χρυσαφένια αλυσίδα κι έφυγαν. Στην Κρήτη κάποιοι λήστεψαν έναν ηλικιωμένο και φεύγοντας τον σκότωσαν, για να μην τους καταδώσει . Στην Αθήνα εξαρθρώθηκε μια συμμορία, που σάλτερνε στα σπίτια που έλλειπαν οι ιδιοκτήτες και τα άδειαζε. Ποιος όμως προφυλάσσει τους πολίτες και την τάξη της κοινωνίας από τέτοια περιστατικά, ώστε να κυκλοφορούμε όλοι μας άφοβα και ελεύθερα μέρα και νύχτα ; Ασφαλώς η ΕΛ.ΑΣ, που είναι ο φύλακας άγγελος όλων των πολιτών.
Καμιά κοινωνία μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να επιβιώσει χωρίς κανόνες, νόμους και τάξη. Μόνο η πρωτόγονη κοινωνία των ανθρώπων, οι οποίοι τότε δεν ζούσαν , ως οργανωμένη κοινωνία, αλλά ως αγέλες ζώων, που περιφέρονταν για εξασφάλιση τροφής και στέγης.
Ως εκ τούτου το συμπέρασμα που βγαίνει από τα επεισόδια για την επέτειο της δολοφονίας του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ότι απευθυνόταν στο σώμα της αστυνομίας. Αλλά αυτό το σώμα βρίσκεται στον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής κυβερνητικής ηγεσίας, η οποία στη σημερινή εποχή, τουλάχιστον, δεν υποστηρίζει διώξεις και αστυνομικό κράτος. Αυτά ίσχυαν κατά την περίοδο του Εμφυλίου και της Χούντας. Σήμερα, ας καταλάβουν οι πάντες, ότι ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία και κράτους δικαίου, όπου το ισχύον Σύνταγμα διαφυλάττει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Οι όποιες διαμαρτυρίες των πολιτών, οφείλουν να είναι ειρηνικές και ήσυχες, εφόσον δεν θίγονται συνταγματικά δικαιώματα.
Γι’ αυτό τέρμα οι καταστροφικές πορείες κι οι «βόμβες Μολότωφ». Τώρα χρειαζόμαστε ησυχία, για να παράσχουμε αρραγή συμπαράσταση στην κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι τις απειλές και τον πιθανό ίσως πόλεμο των Τούρκων.
