Από το πρωί οι τραπεζοϋπάλληλοι της χώρας κατέρχονται σε απεργιακή κινητοποίηση σε μια προσπάθεια να επιβραδύνουν τις προδιαγραφόμενες τάσεις απομείωσης του προσωπικού των πιστωτικών ιδρυμάτων.
Το έναυσμα προσέφεραν οι πρόσφατες απολύσεις 24 υπαλλήλων από την Τράπεζα Πειραιώς επειδή αρνήθηκαν να μεταταχθούν σε νεοϊδρυθείσες θυγατρικές και επέμεναν στην μη αλλαγή των όρων εργασίας.
Ουδείς μπορούσε την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές να προβλέψει τη συμμετοχή και το αποτέλεσμα της κινητοποίησης των τραπεζοϋπαλληλικών ενώσεων, αλλά κατά τα φαινόμενα η φορά των πραγμάτων δεν αλλάζει.
Οι Τράπεζες υπό την επίδραση πλήθους παραγόντων και συνθηκών, οικονομικών, τεχνολογικών, ανταγωνισμού και άλλων, έχουν εισέλθει σε περίοδο βαθιάς αναδιάρθρωσης και σχεδόν ολοκληρωτικής ανασύνταξης.
Η κρίση άφησε πίσω της »γκρεμισμένα» και εν πολλοίς δεσμευμένα πιστωτικά ιδρύματα, τα οποία εξαντλούνται στην διαχείριση των »κόκκινων» δανείων, δεν δημιουργούν περιβάλλον καινούργιων εσόδων και για τούτο δεν κερδοφορούν, ούτε είναι σε θέση να αναγεννηθούν χωρίς μεγάλες και ριζοσπαστικές αλλαγές.
Ακολουθούν κατά βάση την πορεία των πελατών τους, που οι ίδιες χάραξαν, απαίτησαν και επέβαλαν έναντι των επισφαλών δανείων που οι ίδιες επίσης χορήγησαν τα προηγούμενα χρόνια.
Συνέπεσε δε η παραπάνω δυσμενής συγκυρία με τις μεγάλες τεχνολογικές αλλαγές, που καταργούν στην πράξη τις περισσότερες των τραπεζικών εργασιών και αναιρούν και αυτή καθεαυτή την ύπαρξη του παραδοσιακού τραπεζικού καταστήματος.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι νεαρότεροι πελάτες των Τραπεζών διεκπεραιώνουν σχεδόν το σύνολο των τραπεζικών συναλλαγών τους ηλεκτρονικά, από τους υπολογιστές ή τα κινητά τηλέφωνα, χωρίς φυσική παρουσία σε οποιοδήποτε τραπεζικό κατάστημα.
Πράγμα που σημαίνει ότι προϊόντος του χρόνου ο αριθμός των τραπεζικών καταστημάτων θα περιοριστεί, η δομή τους θα αλλάξει, τα γκισέ θα υποκατασταθούν από μηχανήματα και οι Τράπεζες θα οδεύσουν νομοτελειακά προς την οδό της ψηφιοποίησης.
Ηδη στην Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο χάθηκαν περίπου 50.000 τραπεζοϋπαλλήλων και στην Ελλάδα από την αρχή της κρίσης ο αριθμός από περίπου 60.000 σε λιγότερους από 38.000.
Με άλλα λόγια ένας ακόμη προνομιακός χώρος εργασίας σβήνει σιγά – σιγά και μαζί καταρρίπτεται ένας ακόμη μύθος της μεταπολίτευσης, αυτός του ασφαλούς, καλοπληρωμένου και πλήρους δικαιωμάτων τραπεζοϋπαλλήλου.
Επέρχεται ουσιαστικά το τέλος των τραπεζοϋπαλλήλων και είναι αποτέλεσμα της συνδυασμένης οικονομικής και τεχνολογικής μεταλλαγής που μεταμορφώνει στην κυριολεξία το σύγχρονο δυτικό κόσμο.
Και κατά τα φαινόμενα αυτή τη νομοτελειακή αλλαγή και μεταμόρφωση ουδείς δύναται να σταματήσει…
ΤΟ ΒΗΜΑ
