Η «Λίλιαν» («Lillian», Αυστρία, 2019) του Αντρέας Χόρβατ είναι εκείνη που ξεχωρίζω πρώτη. Είναι η ματιά ενός ξένου στην Αμερική των ημερών μας, χώρας απέραντης, επιθετικής και αφιλόξενης. Οταν η άδεια παραμονής της στις Ηνωμένες Πολιτείες λήγει, μια νεαρή γυναίκα, η Λίλιαν (η πολωνή ηθοποιός Πατρίσια Πλάνικ), αποφασίζει να διασχίσει με τα πόδια την αχανή χώρα με στόχο την επιστροφή της στην πατρίδα, τη Ρωσία. Ο φακός του Χόρβατ την παρακολουθεί συνέχεια ενώ περπατά πεζή προς τον Βορρά, διασχίζοντας βουνά, ποτάμια, λαγκάδια, πεδιάδες, μικρές και μεγάλες πόλεις. Η ομορφιά του τοπίου και η ανθώπινη ασχήμια δημιουργούν ένα παράξενο κοκτέιλ συναισθημάτων, χωρίς ποτέ η κοπέλα να κερδίζει τη συμπάθειά μας. Αξιοσημείωτο εύρημα του Χόρβατ είναι ότι η Λίλιαν δεν λέει ούτε μια λέξη καθ’ όλη την διάρκεια του οδοιπορικού της, και αυτό λειτουργεί υπέρ ενός μυστηριώδους road movie που μας δίνει την εικόνα μιας Αμερικής που δεν βλέπουμε συχνά στο σινεμά και που βεβαίως υπάρχει.
Βαθμολογία: 3
———————————————-
Η σκανδιναβική «Βασίλισσα της καρδιάς» («Dronningen», Δανία/Σουηδία, 2019) της Μέι ελ-Τούκι, έχει και αυτή διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ωρών και γυναίκα σε πρώτο πλάνο. Το θέμα που η ταινία πραγματεύεται ωστόσο, είναι μια ιστορία παλιά, που με διάφορους τρόπους έχει περάσει κατά καιρούς στο σινεμά: η ώριμη γυναίκα που δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της ερωτικής σχέσης με έναν νεότερό της, αποκτά εδώ ακόμα πιο «καυτές» διαστάσεις αφού εν προκειμένω είναι η θετή μητέρα ενός προβληματικού εφήβου, γιου του συζύγου της (με τον οποίο έχει δύο κόρες). Η σκηνοθέτρια ελέγχει προσεκτικά τις αμήχανες καταστάσεις που εκ των πραγμάτων προκύπτουν και δεν διστάζει να φέρει την ηρωίδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αφού επαγγέλλεται δικηγόρος, οπότε γνωρίζει από πρώτο χέρι τις συνέπειες των πράξεών της. Πυλώνες της ταινίας οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών στους κεντρικούς ρόλους, της Τρίνε Ντίνχολμ και του Γκούσταβ Λιντ – ιδίως της Ντίνχολμ που είναι μια από τις κορυφές της δανέζικης υποκριτικής σήμερα, πρωταγωνίστρια εκτός άλλων στο «Ισως αύριο» που «νίκησε» τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου στα Οσκαρ του 2010.
Βαθμολογία: 3
————————————————–
Στις ταινίες που ξεχωρίζω όμως, θα βρούμε και το κινούμενο σχέδιο (κυρίως για ενηλίκους) του Σαλβαδόρ Σιμό «Ο Μπουνιουέλ στον λαβύρινθο με τις χελώνες» («Buñuel en el laberinto de las tortugas», Ισπανία/Γερμανία/Ολλανδία, 2018). Αναφέρεται στην περιπέτεια του ισπανού σουρεαλιστή σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ να γυρίσει το κλασικό, σήμερα, ντοκιμαντέρ του «Γη χωρίς ψωμί» (1932) που καθόρισε τη μελλοντική πορεία του. Ωστόσο, σύμφωνα με την άποψη του Σ. Σιμό (που προφανώς θα πρέπει να στηρίζεται σε αληθινές μαρτυρίες), όλες αυτές οι σκηνές στήθηκαν προκειμένου να γυριστούν έτσι όπως τις βλέπουμε. Οταν το συνειδητοποιείς σε κάνει να αισθάνεσαι, το λιγότερο, αμήχανα. Κατά μία έννοια, η ταινία λέει ότι ο καλλιτέχνης νίκησε τελικά τον άνθρωπο. Πάντως η μείξη σκηνών τού εν λόγω ντοκιμαντέρ με το κινούμενο σχέδιο διακρίνονται από πρωτοτυπία και χάρη, αν και προσωπικά θα προτιμούσα να έβλεπα το ίδιο θέμα με ζωντανούς ηθοποιούς.
Βαθμολογία: 3
————————————————–
Απογοητευτικό το «Στα μαχαίρια» («Knives out», ΗΠΑ, 2019) του Ρίαν Τζόνσον, κάτι σαν φόρος τιμής στον «κόσμο» της Αγκαθα Κρίστι, που σου δίνει την εντύπωση ότι γυρίστηκε μόνο και μόνο για να δούμε τον Ντάνιελ Κρεγκ να εξασκεί την προφορά του Αμερικανού από τον Νότο. Ο τελευταίος μέχρι σήμερα Τζέιμς Μποντ, είναι εδώ ένας σουπερστάρ ντετέκτιβ ονόματι Μπενουά Μπλαν, ο οποίος έχει αναλάβει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός πάμπλουτου συγγραφέα (Κρίστοφερ Πλάμερ) στην έπαυλή του. Ο Τζόνσον έχει αντιγράψει το στυλ της Κρίστι, χωρίς ωστόσο να προσθέσει κάτι δικό του και το χιούμορ, που η ταινία δεν έχει ιδιαίτερα, θα ήταν μια καλή διέξοδος. Μια μικρή παρέλαση από διασημότητες που λένε τα λόγια τους διεκπεραιωτικά (Τζέιμι Λι Κέρτις, Τόνι Κολέτ, Μάικλ Σάνον) σίγουρα δεν βοηθά κανέναν, πόσο μάλλον μια ιστορία μπερδεμένη σαν κουβάρι που θέλει να απαντήσει στο «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» αλλά δεν τα καταφέρνει.
Βαθμολογία: 1 1/2
—————————————————-
Πειραματικό, φορμαλιστικό αλλά συγχρόνως αφηγηματικό, το ασπρόμαυρο arthouse film «Τα άγρια αγόρια» («Les garçons sauvages», Γαλλία, 2017) καταγράφει την πορεία πέντε αγοριών που στις αρχές του 20ού αιώνα καταδικάζονται για ένα φοβερό έγκλημα και στέλνονται εν πλω σε ένα νησί για να εκτίσουν την ποινή τους. Μέσα στο σκάφος αποφασίζουν ν’ αντισταθούν στην καταπίεση του καπετάνιου και το ταξίδι τους, παράξενο στην όψη, απαιτητικό στη φιλοσοφία αλλά σίγουρα αξιοπερίεργο. Η όλη προσπάθεια μοιάζει με φόρο τιμή του σκηνοθέτη-σεναριογράφου Μπερτράν Μαντικό προς το σινεμά του Ζαν Κοκτό, και το γεγονός ότι τα πέντε αγόρια είναι στην πραγματικότητα κορίτσια (Πολίν Λοριγιάρ, Βιμάλα Πονς, Νταϊάν Ρουξέλ, Ανέλ Σνεκ, Ματίλντ Βαρνιέ) κάτι λέει…
Βαθμολογία: 2
———————————————
Τον Μπεν Κίνγκσλεϊ σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να τον φανταστώ έμπειρο πράκτορα της Μοσάντ, όπως συμβαίνει στο «Δίκτυο κατασκόπων» («Spider in the web», Ισραήλ/Αγγλία/Βέλγιο, 2019) του ισραηλινού σκηνοθέτη Εραν Ρίκλις (δημιουργός της θαυμάσιας «Λεμονιάς»). Από την άλλη βέβαια, ο Κίνγκσλεϊ είναι ένας θαυμάσιος ηθοποιός, γι’ αυτό και πριν από 20 χρόνια μας εξέπληξε στον ρόλο ενός παλαβού γκάνγκστερ στο «Ερωτικό κτήνος». Αν και θα συμφωνήσω ότι σήμερα ο Κίνγκσλεϊ εντυπωσιάζει με το εξαιρετικά διατηρημένο, γυμνασμένο σώμα του, ο ρόλος του πράκτορα ο οποίος λίγο πριν τη «σύνταξη» προσπαθεί να αποδείξει στους δικούς του ότι η μπογιά του δεν έχει ακόμα ξεθωριάσει δεν του ταιριάζει – πόσο μάλλον εκείνος του εραστή της Μόνικα Μπελούτσι, η ηρωίδα της οποίας παίζει σημαίνοντα ρόλο στην υπόθεση.
Βαθμολογία: 2
—————————————————
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σκηνοθετική μαεστρία του Φατίχ Ακίν («Η άκρη του ουρανού», «Μαζί/Ποτέ»), όμως η απόφασή του να ασχοληθεί με την περίπτωση ενός Γερμανού κατά συρροήν δολοφόνου ονόματι Φριτς Χόνκα (Γιόνας Ντάσλερ) στο Αμβούργο της δεκαετίας του 1970 μοιάζει με κίνηση αυτοκαταστροφής. Εξαιρετικά σκηνοθετημένο (αλλά και φωτογραφημένο), το «Χρυσό γάντι» («Der goldene Handschuh», Γερμανία/Γαλλία, 2019) προκαλεί – τουλάχιστον – απώθηση. Με σαδιστική εμμονή ο σκηνοθέτης καταγράφει όλες τις μαρτυρικές λεπτομέρειές των αποτρόπαιων πράξεων του Χόνκα, ο οποίος δολοφονούσε μόνον ηλικιωμένες, άσχημες γυναίκες του περιθωρίου τις οποίες «ψώνιζε» από ένα μπαρ με το όνομα του τίτλου (αφού τις δολοφονούσε, τις στοίβαζε στο κελάρι του σπιτιού του). Περισσότερο ένα πείραμα του Ακίν στο σινεμά τρόμου, το οποίο ωστόσο μοιάζει με προσωπικό στοίχημά του και δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο.
Βαθμολογία: 2
———————————————
Επίσης στις αίθουσες
>Για το αστυνομικό δράμα του Μπράιαν Κερκ «21 γέφυρες» (21 bridges», ΗΠΑ, 2019) δεν θα εκφέρουμε άποψη αφού μυστηριωδώς η εταιρεία διανομής του απέσυρε τελευταία στιγμή τη δημοσιογραφική προβολή του. Παίζουν: Τσάντουικ Μπόουσμαν, Σιένα Μίλερ κ.ά.
