Ο Ερντογάν δεν αλλάζει. Απλά τις τακτικές του κινήσεις αναπροσαρμόζει εντός του συγκεκριμένου στρατηγικού πλαισίου που έχει δρομολογηθεί εδώ και χρόνια. Ανεξάρτητα όμως από τις κινήσεις του Ερντογάν, η Τουρκία, ως κρατική οντότητα έχει ξεκάθαρη στρατηγική για το τι επιδιώκει.
Οι στόχοι της είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες και εάν δει κανείς προσεκτικά την ιστορία θα διαπιστώσει ότι συνεχώς προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα, ενώ έχει προχωρήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες που είναι κόντρα στη διεθνή νομιμότητα.
Πολλά τα περιστατικά και ενδεικτικά αναφέρονται: 1955 στα Σεπτεμβριανά της Κωνσταντινούπολης, το 1964, το 1975 με την παράνομη εισβολή και κατοχή της Κυπριακής γης, το 1987 με το Σισμίκ στο Αιγαίο, το 1996 με τα Ίμια, κ.α.
Η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία έχει σαφές πλάνο δράσης και φροντίζει με σύστημα να κερδίζει ότι μπορεί περισσότερο, παίζοντας με τη φωτιά πολλές φορές. Όμως, ανεξάρτητα από τα πισω-γυρίσματα που κάνει ορισμένες φορές για λόγους σκοπιμότητας, έχει σαφή στόχευση να κερδίζει όλο και περισσότερο κάθε χρονική περίοδο, πάντα με την ανοχή των ξένων δυνάμεων.
Η ελληνική πολιτική ηγεσία πως αντιδρά σε όλα αυτά; Δυστυχώς η Ελλάδα, εάν εξαιρέσει κανείς τις Ένοπλες Δυνάμεις που έχουν σαφές πλαίσιο δράσης για αντιμετώπιση ακραίων επιθετικών κινήσεων από την πλευρά της Τουρκίας, δεν έχει σταθερή στρατηγική.
Το νέο περιβάλλον και κυρίως λόγω και της συνεχούς επιθετικότητας της Τουρκίας επιβάλλει μια εθνική στρατηγική που θα την στηρίζουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Προϋποθέτει συνεχείς επαφές και απευθείας συνεννόηση της πολιτικής ηγεσίας σε επίπεδο κορυφής. Κυρίως όμως επιβάλλεται και αναστοχασμός για τις συμμαχίες της χώρας διότι όπως φαίνεται και από τη στάση του ΝΑΤΟ, σε περίπτωση, όχι απλά θερμού, αλλά πολεμικού επεισοδίου με την Τουρκία, η Ελλάδα θα είναι μόνη της.
Είναι η πρώτη φορά από το 1974 που η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη με τη γειτονική χώρα και αυτό ενισχύεται και από τις αναφορές όλων των πρώην Πρωθυπουργών και του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σε αυτό το ευμετάβλητο και αρνητικό περιβάλλον για την Ελλάδα, όπου ο Ερντογάν δεν υπάρχει περίπτωση να συνετιστεί εμείς τι κάνουμε; Ας διαμορφώσουμε σαφή εθνική στρατηγική και ας διδαχτούμε και από τον Θουκυδίδη που θεωρείται άκρως επίκαιρος για στρατηγικούς αναλυτές, πολιτικούς επιστήμονες και φιλοσόφους.
Ας τον ανακαλύψει και η πολιτική ηγεσία, καθώς τα βασικά προβλήματα της διεθνούς πολιτικής, όπως π.χ. συμμαχίες, αποτροπή, κατευνασμός, δίλημμα ασφάλειας, ισορροπία δυνάμεων, διακρατικός ανταγωνισμός, κ.λ.π. παραμένουν αναλλοίωτα ανά τους αιώνες.
Η ώρα είναι χθες με τους γείτονες που κάθε άλλο παρά απρόβλεπτοι είναι…
