Τα όσα συμβαίνουν τελευταίως στον κόσμο, τα έργα και οι επίσημα εκπεμπόμενες δηλώσεις, ο τρόπος που τίθενται τα παγκόσμια θέματα και προβλήματα, το αγοραίο ύφος και ο επιθετικός τόνος των ηγετών, ξεπερνούν τα κρατούντα μέχρι πρότινος ήθη στις διεθνείς σχέσεις.
Ο χθεσινός διάλογος μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Εμμανουέλ Μακρόν ξέφυγε στην κυριολεξία και φανέρωσε στους πάντες με τρόπο απόλυτα κυνικό ότι ζούμε σε άλλους καιρούς, σε χρόνους επικίνδυνους και μεταβατικούς.
Συμμαχίες που συγκροτήθηκαν στη βάση των αποτελεσμάτων του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αμφισβητούνται ευθέως πλέον, ο αμερικάνος πρόεδρος συμπεριφέρεται σαν αγροίκος που παζαρεύει οπουδήποτε ότι να ‘ναι, όπως να ‘ναι και ο γάλλος ομόλογός του φαντάζει πολύ μικρός, δεν μπορεί να παρακολουθήσει την τραχύτητα της άλλης πλευράς, ούτε βεβαίως να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών.
Αντίθετα παραμένει αμήχανος και ανίσχυρος, μη δυνάμενος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου και της θέσης του ηγήτορα μιας μεγάλης και ιστορικής χώρας, που κληροδότησε μοναδικές αξίες στον κόσμο.
Είναι και αυτό σημείο των καιρών, ένα σήμα καταστροφικής πορείας και προάγγελος ανεξέλεγκτων γεγονότων.
Αμφισβητεί ο Τραμπ τη συμμετοχή των ευρωπαίων στα έξοδα της συμμαχίας, απαιτεί ανάληψη ευθύνης και κόστους και βεβαίως δεν κρύβει ότι γράφει τη μεταπολεμική βορειοατλαντική συμμαχία στα παλαιότερα των υποδημάτων, περιφρονεί τους ευρωπαίους που δήθεν εκμεταλλεύονται την αμερικανική γαλαντομία και προτιμά να συζητά απευθείας με τους ρώσους και τους κινέζους, οι οποίοι, κατ΄αυτό , είναι πιο αξιόπιστοι από εκείνους που όλες τις προηγούμενες δεκαετίες στήριξαν την επικράτηση της αμερικανικής ηγεμονίας, που εκείνος άκριτα χρησιμοποιεί και αυτάρεσκα απολαμβάνει.
Κατά τα φαινόμενα ,στον παρόντα κόσμο ,τα προσωπικά με τα δημόσια συμφέροντα έχουν μπερδευτεί σε τέτοιο βαθμό που δεν διαχωρίζονται πια, παρά ταυτίζονται, για να επικρατήσουν βεβαίως τα προσωπικά και τα ιδιωτικά.
Και δεν είναι μόνος, βρίσκει μιμητές και συντονίζεται μαζί τους.
Η περίπτωση του Ταγίπ Ερντογάν είναι χαρακτηριστική και δηλωτική είναι αλληλοεκτίμηση μεταξύ των δύο.
Αισθήματα ευτέλειας εκπέμπονται δυστυχώς από τους αναθεωρητές του σύγχρονου κόσμου, που μόνο ζημίες μπορούν να εγγυηθούν.
Κοινώς οι περιπλοκές είναι μπροστά μας.
Σε αυτό το τόσο ασταθές περιβάλλον, όπου επικρατεί ο παραλογισμός της ισχύος και καταπατείται το διεθνές δίκαιο, η Ελλάδα οφείλει αν μη τι άλλο εγρήγορση και μαζί μέτρα και ενεργητικές πολιτικές που θα τη θωρακίζουν όσο γίνεται καλύτερα, έναντι των όποιων διεκδικήσεων.
Γιατί απλούστατα σε αυτόν τον ασταθή ,αβέβαιο και εν πολλοίς παράλογο κόσμο, μόνοι μας, κατά βάση, θα είμαστε, δεν θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι να μας βοηθήσουν και να μας στηρίξουν…
ΤΟ ΒΗΜΑ
