Οι περισσότεροι των Ελλήνων διπλωματών, υπερεκτιμώντας τη μοιρολατρική στρατηγική των «ψυχραίμων και συγκρατημένων κινήσεων» ως απάντηση στην τουρκική προκλητικότητα αλλά και επιθετικότητα, οι διπλωμάτες λοιπόν αυτοί, είτε με την ιδιότητα των υπουργών Εξωτερικών, είτε με την ιδιότητα του πρεσβευτή, το μόνο που κατάφεραν, από το 1974, έως και τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, ήταν η σταδιακή de facto επισημοποίηση της θρασύδειλης επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας.
«Ο αυτόκλητος «θαλασσοκράτορας» της ανατολικής Μεσογείου αλά Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.
Μοναδική εξαίρεση στην … «άψογο στάση»* έναντι των Τούρκων αποτέλεσε η επιστράτευση, που αποφάσισε στις 28 Μαρτίου του 1987 ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, για την βίαιη εκδίωξη του τουρκικού σκάφους ερευνών «Σισμίκ», από τα ελληνικά χωρικά ύδατα του Β.Α. Αιγαίου. Μια πράξη, που οδήγησε στη συναπόφαση Ελλάδας-Τουρκίας για μια έστω και μικρής διάρκειας κατάργηση παρόμοιων εκατέρωθεν οχλήσεων.
Φυσικά, επακολούθησαν οι «ευχαριστίες» προς τις ΗΠΑ από τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, στις 31 Ιανουαρίου 1996, μετά τα επεισόδια των Ιμίων, που οδήγησαν Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα ένοπλης ρήξης. Οι «ευχαριστίες» αυτές, σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες, άνοιξαν το δρόμο για την de facto επιβολή «γκρίζων ζωνών» από την Τουρκία, στα ελληνικά χωρικά ύδατα, από τη Λέσβο και Λήμνο μέχρι τη Μεγίστη (Καστελόριζο).
Οι σωρευτικές δημοσιογραφικές ειρωνείες για τις παραπάνω πρωθυπουργικές «ευχαριστίες», οσοδήποτε και αν κρίθηκαν, από υπερσυντηρητικούς κύκλους, ως υπερβολικές και άδικες για τον κ. Σημίτη, φαίνεται να δικαιώνονται από τις πρόσφατες δηλώσεις του πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Νίκολας Μπερνς, σύμφωνα με τις οποίες: «Αν η Ελλάδα χρειαστεί τη στήριξη των ΗΠΑ σε ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, δεν νομίζω ότι θα την έχει από τον Πρόεδρο Τραμπ…».
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ερωτηθεί και ο καθ’ έξιν σιβυλλικός και διπρόσωπος σημερινός πρεσβευτής των ΗΠΑ Τζέφρι Πάϊατ, για τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ σ’ ένα παρόμοιο νέο ελληνοτουρκικό επεισόδιο.
Να επακολουθήσει η απέλαση του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα μετά από οποιοδήποτε διπλωματικό ατόπημά του κατά της Ελλάδας.
Η αλλαγή πλεύσης από Ν.Δ.
Αλλά για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, θα ήταν τελείως αδικαιολόγητη η οποιαδήποτε εξίσωση του μοιρολατρικού παρελθόντος με τη σημερινή διαμετρικά αντίθετη αντιμετώπιση της Ερντογανικής θρασυδειλίας, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η τελεσιγραφική προειδοποίηση, ότι η σημερινή κυβέρνηση θα απελάσει τον πρεσβευτή της Λιβύης στην Αθήνα, εάν δεν δώσει επαρκείς εξηγήσεις για το αυθαίρετο τουρκο-λυβικό μνημόνιο περί κοινής ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, παρόμοιο, θαραλλέο διπλωματικό ultimatum (τελεσίγραφο), σε ελάχιστες ή και ανύπαρκτες περιπτώσεις καταγράφεται στην 45χρονη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ο δεδηλωμένος ανθέλληνας αλλά και προκλητικός υβριστής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν νομίζω ότι θα ήταν υπερβολική και παρακινδυνευμένη μια νέα τελεσιγραφική προειδοποίηση για απέλαση και τούρκων διπλωματών, από την εδώ πρεσβεία της Τουρκίας, με αντίστοιχη ανάκληση ισάριθμων και ομοιόβαθμων ελλήνων διπλωματών από την ελληνική πρεσβεία της Άγκυρας.
Δεν απαιτούνται ειδικές αναλύσεις για τα κίνητρα αυτών των απελάσεων και ανακλήσεων. Αρκούν και υπεραρκούν:
- Οι επί δεκαετίες ατιμώρητες παραβιάσεις του εναέριου και ενάλιου χώρου της Ελλάδας, από τις επικίνδυνες για ατυχήματα, αλλά και συγκρούσεις, εισβολές στην επικράτειά μας, οπλισμένων-τουρκικών πολεμικών πλοίων και μαχητικών αεροσκαφών.
Εάν η Τουρκία επιχειρούσε παρόμοιες εισβολές σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, θα καταρρίπτονταν και θα βυθίζονταν αύτανδρα δεκάδες πολεμικά αεροσκάφη και πλοία της. Προς τι λοιπόν η ατιμώρητη ανοχή αυτού του καθημερινού εφιάλτη των παραβιάσεων της επικράτειάς μας από την καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα τουρκική θηριωδία;
- Στα 45 μεταπολιτευτικά μας χρόνια δεν αποπειράθηκαν ούτε μία φορά να εισβάλουν ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη στον εναέριο χώρο της Τουρκίας. Μήπως από φόβο της κατάρριψής τους από την τουρκική αεράμυνα ή μήπως από τον φόβο ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα … κακοχαρακτηριστούν ως … ενοχλητικές. Και μάλιστα όταν η ίδια η χώρα μας, με την ανοχή των χιλιάδων ετησίων τουρκικών εισβολών στον ελληνικό ενάλιο και εναέριο χώρο, αποδεικνύεται αδύναμη να υπερασπιστεί την εθνική μας οντότητα και αξιοπρέπεια.
Προς το τέλος της μοιρολατρείας
Προσωπικά εκφράζω τη βεβαιότητα, χωρίς καμιά δική μου πολιτική δέσμευση από τη σημερινή κυβέρνηση, ότι η έναρξη μιας δυναμικής διπλωματικής αντιμετώπισης των κυβερνώντων ταραξιών της Άγκυρας θα ανατρέψει άρδην την μοιρολατρική εξωτερική μας πολιτική.
Ο Νατοϊκός Πόντιος Πιλάτος, που άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε υπογείως προωθεί τον ξεπερασμένο νεο-οθωμανισμό…
Και όχι μόνον αυτό, αλλά και θα πειθαναγκάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να συνδράμει την Ελλάδα στην οριστική απομόνωση της πολλαπλής τουρκικής πειρατείας. Δηλαδή μιας έκδηλης εχθρικής συμπεριφοράς του Ερντογάν και της εθνοκαπηλικής του κουστωδίας, που στρέφεται όχι μόνον κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και εναντίον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην επικράτεια της οποίας υπάγεται όχι μόνον το ελληνοκυπριακό τόξο, αλλά και το μέγιστο τμήμα του θαλάσσιου χώρου της ανατολικής Μεσογείου.
Η εξάλειψη της καθημερινής τουρκικής πειρατικής θηριωδίας εναντίον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προϋποθέτει:
1) Αναδιάταξη των αμιγώς ευρωπαϊκών δυνάμεων άμυνας και ασφάλειας, υπό την αυστηρή καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Κομισιόν και φυσικά όχι ενός εκδήλως αντιευρωπαϊκού ΝΑΤΟ, το οποίο συστηματικά απεργάζεται τη διάσπαση της ενότητας στο χώρο της ΕΕ, με την ασύστολη χαριστική συμπεριφορά του προς τον χωροφύλακα της Ουάσινγκτον στη Μεσόγειο, που ακούει στο όνομα Τουρκία.
2) Αποκάλυψη των ανατρεπτικών για την Ευρωπαϊκή Ενότητα κινήτρων, που οδήγησαν στο κάλπικο τουρκο-λυβικό μνημόνιο. Είναι βέβαια πασιφανές ότι η διάλυση του μέχρι πρότινος ευημερούντος λυβικού κράτους, με όπλα του ΝΑΤΟ και τη συνένοχη συμμετοχή του αμερικανικού Πενταγώνου αποσκοπούσε στην πειρατική εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου από τους δήθεν «προστάτες» της Λιβύης.
Σύμφωνα με το νεοαποικιακό δόγμα «διαίρει και βασίλευε», η σημερινή Λιβύη σπαράσσεται από μία εμφύλια αιματηρή διαμάχη μεταξύ δύο εγκαθέτων από… προστάτες ψευδοκυβερνήσεων.
3) Με κάθε δυνατό τρόπο πλαισίωση και υποστήριξη του Εμμανουέλ Μακρόν, που κατά τη γνώμη του γράφοντος έχει τη δυνατότητα να σφυρηλατήσει την αρραγή ενότητα στον ευρωμεσογειακό χώρο.
——————-
*Με τον ειρωνικό αυτόν χαρακτηρισμό καταχωρήθηκε στην ελληνική πολιτική ιστορία η ταπεινωτική ήττα της χώρας μας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο 1897.
