Σήμερα σ’ όλα τα τηλεοπτικά κανάλια έπαιξε το σκάνδαλο του διορισμού του διοικητού του Νοσοκομείου Καρδίτσας, ο οποίος παραιτήθηκε, γιατί τον κατηγόρησαν ότι κατέλαβε τη θέση ρουσφετολογικά. Μάλιστα, ο εν λόγω κύριος, βγήκε και συζήτησε ευθαρσώς το θέμα του σ’ ένα κανάλι της τηλεόρασης. Ο άνθρωπος είπε ότι είχε όλα τα τυπικά προσόντα κι ότι η αίτησή του ήταν μεταξύ των 33 που υπεβλήθηκαν.
Το μεμπτό σ’ αυτήν την υπόθεση ήταν ότι είναι κάποιας ηλικίας και πως έχει κάποια σχέση με την κυβέρνηση.
Ο ντόρος που δημιουργήθηκε ξεσήκωσε πολύ κονιορτό και πολλοί ξεσπάθωσαν , για τα δήθεν πολλά ρουσφέτια που κάνει η σημερινή κυβέρνηση.
Ας δούμε όμως το θέμα σε βάθος :
Το πρώτο κύμα :
Όταν στη δεκαετία του 1860 καταργήθηκε η βασιλεία του Όθωνα, κι άρχισε να λειτουργεί το πολιτικό κομματικό σύστημα , οι κυβερνήσεις της χώρας, που άρχισαν να σχηματίζονται, μόλις αναλάμβαναν την εξουσία, αμέσως απέλυαν από τον κρατικό μηχανισμό όλους τους υπαλλήλους και στη θέση τους διόριζαν τους δικούς τους ανθρώπους. Έτσι, κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, οι υποψήφιοι πολιτευτές έλεγαν στους Έλληνες. Ψηφίστε μας, για να σας διορίσουμε, αν κερδίσουμε.
Αυτό το παιχνίδι διατηρήθηκε αμείωτο για δεκαετίες και έτσι υπήρχε ένα μπες – βγες των υπαλλήλων του δημοσίου, μέχρι που φθάσαμε στο 1916, όπου οι υπηρετούντες στα υπουργεία της Αθήνας, μαζεύτηκαν με τις οικογένειές τους στη σημερινή Πλατεία Κλαυθμόνος και άρχισαν να κλαίνε και να παραπονιούνται, (εξ ου και το όνομα), εν όψει των επερχομένων εκλογών, γιατί μάλλον πίστευαν πως θα γινόταν αλλαγή. Όμως εκείνες τον καιρό πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος πήγε εκεί κι υποσχέθηκε, αλλά και εφάρμοσε, έκτοτε , τη «Μονιμότητα» των δημοσίων υπαλλήλων.
Το δεύτερο κύμα
Η οργάνωση του κράτους σήμερα είναι η ακόλουθη :
- Τοπική αυτοδιοίκηση (325 δήμοι),
- Διοικητικές Περιφέρειες 13.
Όμως μέχρι πρότινος η διαρρύθμιση της διοίκησης ήταν :
- Κοινότητες 6000 περίπου – Δήμοι 1200, Νομαρχίες 56
Αιρετοί άρχοντες ήταν μόνο οι κοινοτάρχες κι οι δήμαρχοι. Οι Νομάρχες διοριζόταν από την κυβέρνηση που κέρδιζε τις εκλογές. Και ποιοι νομίζετε πως γινόταν διοικητές των νομαρχιών ; Οι έχοντες τα απαραίτητα προσόντα (σπουδές, πτυχία, μεταπτυχιακά διπλώματα) ; Τίποτε από όλ’ αυτά. Το κόμμα που κέρδιζε τις εκλογές, κατέβαζε ως υποψηφίους , τουλάχιστον 300, όσες ήταν οι έδρες στο κοινοβούλιο. Όμως σπανίως έβγαζε περισσότερους από 170.
Οι αποτυχόντες υπόλοιποι διοριζόταν ως νομάρχες, διοικητές νοσοκομείων ή διάφορων άλλων δημοσίων φορέων.
Έτσι, όλος ο κρατικός διοικητικός μηχανισμός καλυπτόταν από «ημετέρους», άσχετο αν είχαν ή δεν είχαν τα απαιτούμενα προσόντα. Σημασία είχε ότι ήταν δικοί μας, τους είχαμε εμπιστοσύνη και ήταν πάντοτε ενεργοί υποστηρικτές του κόμματος.
Από εκεί κι ύστερα, οι κυβερνητικοί βόλευαν συγγενείς και φίλους, για να έχουν «γερά στηρίγματα».
Εκείνο το θέμα, που έτυχε πάντα μεγάλης κριτικής ήταν ότι όταν γινόταν κάποιος υπουργός, η βουλή του έδινε ένα αυτοκίνητο – λιμουζίνα, με τον αναγκαίο οδηγό. Παρατηρήθηκε όμως, όταν γινόταν ανασχηματισμός και στο υπουργείο πήγαινε άλλος υπουργός, ο νέος, κρατούσε μεν την ίδια λιμουζίνα, αλλά άλλαζε τον οδηγό, που τον ήθελε δικό του, άσχετα αν ήταν κι αυτός του ίδιου κόμματος.
Όποιος όμως έχει υπάρξει χρόνια μέλος ενός κόμματος, που κέρδισε τις εκλογές, θα έχει διαπιστώσει πολλές φορές, ότι κομματικά μέλη, προτιμώνται για δημόσια πόστα, αντί άλλων πολιτών. Το συγγενικό, το φιλικό και το συναδερφικό, κι αν θέλετε συναγωνιστικό συναίσθημα, λειτουργεί υπέρ του «δικού» μας ανθρώπου.
Κι ένα περιστατικό, ως ανέκδοτο : Στην δεκαετία του 1990, πηγαίνω στη βουλή να βρω κάποιον βουλευτή. Τότε όλοι οι βουλευτές , ανάμεικτα, βολευόταν, ανά 5-6 , σε γραφεία της βουλής. Όταν μπήκα στο γραφείο, αυτός που ζητούσα δεν ήταν εκεί, αλλά ήταν άλλοι τέσσερις. Μου είπαν λοιπόν ότι ο γνωστός που γύρευα, ήταν εντός του κτιρίου και θα ερχόταν σε λίγο. Οπότε, κάθισα σε μια καρέκλα και τον περίμενα. Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο ενός βουλευτή, ο οποίος το σηκώνει. Στα γρήγορα όμως ξεσπάει ένας μεγάλος καυγάς. Μετά από πέντε λεπτά η συζήτηση τελείωσε κι ο βουλευτής στράφηκε σε μας που ακούγαμε τον καυγά και μας λέει : Ξέρετε, γιατί αγριομιλούσα. Γιατί αυτός που μου τηλεφώνησε ήταν από ένα χωριό της περιφέρειάς μου, που μου είπε ότι την Κυριακή παντρεύει την κόρη του κι ήθελε να παρευρεθώ κι εγώ εκεί. Είπε πως ήταν γι΄ αυτόν μεγάλη τιμή. Αλλά όταν του απάντησα πως δεν μπορώ να είμαι , γιατί έχω ειλημμένες υποχρεώσεις, μου είπε : Εγώ με το σόι μου σου δίνουμε 22 ψήφους. Αν δεν έρθεις μην περιμένεις να τις ξαναπάρεις. Κόκαλο όλοι !!!!
Στις άλλες χώρες
Στα φοιτητικά μου χρόνια, την εποχή του επαναστατικού πυρετού, ήμουν κι εγώ, για πολύ καιρό, μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος SPD της δυτικής Γερμανίας. Ε΄ θα πρέπει να σας πω ότι κι εκεί οι κομματικοί, λειτουργούσαν , όπως εδώ στην Ελλάδα, γιατί ξέρετε τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι παντού ίδια. Μάλιστα την εποχή εκείνη ξέσπασε και το μεγάλο σκάνδαλο του Γκύντερ Γκιγιόμ, που οδήγησε τον τότε σοσιαλιστή , φημισμένο και βραβευμένο με το Νόμπελ Ειρήνης ,καγκελάριο Βίλι Μπραντ , σε παραίτηση. Γιατί ; Επειδή είχε πάρει στον περίγυρό του ένα κομματικό μέλος, τον Γκιγιόμ, που αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν πράκτορας της Ανατολικής Γερμανίας.
Αλλά και στην Αμερική ποιοι νομίζετε γίνονται πρέσβεις και πρόξενοι στις ανά τον κόσμο χώρες και πόλεις ; Όσοι τα έχουν καλά με το κόμμα, που θα κερδίσει τις προεδρικές εκλογές. Και εκεί, στον τομέα αυτόν επικρατεί ένα μπες – βγες.
Ως φαίνεται η νοοτροπία κι η αντίληψη του ανθρώπου περί των «ημετέρων» είναι παντού και πάντα ίδια.
