Εδώ και μήνες υπήρχαν πληροφορίες από εγχώριες και διεθνείς διπλωματικές πηγές ότι η Τουρκία παζαρεύει με την αμφισβητούμενη εσωτερικά ηγεσία της Λιβύης μια σχέση συνεργασίας, ένα είδος συνεταιρισμού, προκειμένου να μπει σφήνα στην οικονομική σχέση μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου και να επιβάλει τετελεσμένα στη διαμόρφωση αποκλειστικών οικονομικών ζωνών στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με προφανή σκοπό τη νομιμοποίηση των διεκδικήσεών της στο μέτωπο των υδρογονανθράκων.
Με τα δύο μνημόνια αμοιβαίας κατανόησης Τουρκίας – Λιβύης (στρατιωτικού και οικονομικού περιεχομένου) και την ταυτόχρονη κατάθεση συντεταγμένων οριοθέτησης της τουρκικής υφαλοκρηπίδας στον ΟΗΕ επιχειρείται ακριβώς η διατάραξη των όποιων σχέσεων έχουν ή τείνουν να οικοδομηθούν στην ευρύτερη περιοχή.
Αυθαιρετώντας κατά τα ήθη της χαράσσει μια διαγώνιο μεταξύ Μαρμαρίδας και Τομπρούκ, μια νοητή γραμμή που συνδέει ή καλύτερα μπορεί να εφάπτεται μεταξύ της τουρκικής και λιβυκής ΑΟΖ, προκειμένου να περιορίσει την ελληνική και την αντίστοιχη αιγυπτιακή ώστε να τις αποκόψει.
Χρησιμοποιώντας την ασταθή και ελεγχόμενη Λιβύη επιδιώκει να αμφισβητήσει την υφαλοκρηπίδα της Κρήτης, της Ρόδου και του Καστελόριζου και έτσι να σπάσει την καλλιεργούμενη εδώ και χρόνια τριπλή συμμαχία μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου.
Ουσιαστικά ο Ερντογάν δηλώνει με τρόπο επιθετικό και αλαζονικό ότι εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο χωρίς τη συμμετοχή της Τουρκίας δεν γίνεται.
Το ζήτημα είναι πως αντιδρά η ελληνική πλευρά, τι μέσα και ποιά μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει προκειμένου να αποτρέψει τα σχέδια των γειτόνων. Το «Βήμα» είχε από τον περασμένο Αύγουστο περιγράψει την τουρκική προσπάθεια προσεταιρισμού της Λιβύης, αλλά ουδείς συγκινήθηκε.
Τώρα δεν υπάρχουν πολλές λύσεις παρά δυναμικές επιλογές. Χρειάζεται ταυτόχρονα να επισπευθούν οι όποιες συμφωνίες με την Αίγυπτο και μαζί να πιεσθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση που συναλλάσσεται με την επισήμως αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης να αλλάξει ρότα.
Αν δεν το κάνει, η ελληνική κυβέρνηση έχει λόγους και δυνατότητες να μπλοκάρει τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης – Λιβύης, καθότι το συγκεκριμένο καθεστώς εξαρτάται από τις Βρυξέλλες σε μεγάλο βαθμό.
Δηλαδή να δηλωθεί από την πλευρά μας, με κάθε τρόπο και μέσο, ότι τέτοια σχέδια θα έχουν συνέπειες για το ασταθές καθεστώς της Λιβύης.
Η Ελλάδα διαθέτει μέσα και εργαλεία πίεσης προς διάφορες κατευθύνσεις.
Αν θα τα χρησιμοποιήσει είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής και απόφασης.
