Εδώ κι ένα δίμηνο περίπου η κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας έχει γίνει άνω – κάτω.
Η φασαρία ξεκίνησε , όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να εισάγει στη βουλή νομοσχέδιο για την κατάργηση του «Ασύλου» στα πανεπιστήμια και να ξεκαθαρίσει το χώρο της ΑΣΟΕΕ , που είχε γίνει κέντρο ανομίας. Η ίδια αντίδραση υπήρξε και με την επιδίωξη της αστυνομίας για την «απελευθέρωση» του συνοικισμού των Εξαρχείων από την κατάληψη των ανθρώπων της νύχτας.
Στη συνέχεια ακολούθησε η μέρα του «Πολυτεχνείου», που παρ’ όλο δεν έγιναν επεισόδια, όπως τα προηγούμενα χρόνια, εντούτοις τα πνεύματα της εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης οξύνθηκαν και κάποιοι λίγοι φοιτητές κατέλαβαν πάλι στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας μερικούς χώρους, για να δείξουν πως δε συμφωνούν με τις αποφάσεις της Πρυτανείας και της Συγκλήτου , αλλά και για να κάνουν ταυτόχρονα αισθητή την παρουσία τους. Ακόμη έχουμε καυγάδες στο Πάντειο πανεπιστήμιο και το ΑΠΘ.
Όμως αυτά τα γεγονότα ξεσήκωσαν βουλευτές της αντιπολίτευσης, οι οποίοι σε δημόσιες συζητήσεις κατέκριναν την κυβέρνηση και την αστυνομία για τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε. Μάλιστα κάποια σαΐνια είπαν πως στη Δημοκρατία, οι αριστεροί, έχουν τις δικές τους ευαισθησίες, για την ελευθερία, ώστε δεν αποδέχονται την επέμβαση της αστυνομίας, προκειμένου να διαφυλάξει την ησυχία και την τάξη.
Με δυο λόγια έχουμε χάσει τα λογικά μας και ισχυριζόμαστε ό,τι θέλουμε, χωρίς να βλέπουμε πώς ζουν οι Ευρωπαίοι.
Άσυλο και Αναρχισμός
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά :
(1). Το πρώτο πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1088 ή το 1158 στην Μπολώνια της Ιταλίας και έκτοτε απλώθηκε στις χώρες της Ευρώπης. Κατά τους πρώτους αιώνες της λειτουργίας του το πανεπιστήμιο είχε μόνο τρεις σχολές : της Θεολογίας, που ήταν κυρίαρχη, της Φιλοσοφίας και της Ιατρικής. Εκεί κουμάντο έκανε η εκκλησία, ιδιαίτερα δε κατά τα 600 χρόνια του Μεσαίωνα. Με την πάροδο του χρόνου , ήρθε η Απόλυτη Μοναρχία, που επόπτευε τους πάντες και τα πάντα. Έτσι, υπό την πίεση των πραγμάτων καθηγητές και φοιτητές ζήτησαν την καθιέρωση του «Ασύλου», ώστε να μπορεί ανεμπόδιστα να κυκλοφορεί η ελευθερία των ιδεών, που είναι η ψυχή της επιστήμης. Ως εκ τούτου εντός του πανεπιστημίου, για περισσότερο από ένα αιώνα, η κίνηση των ελεύθερων ιδεών σταμάτησε να διώκεται από την εξουσία του μονάρχη.
Σήμερα όμως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν υπάρχει κανένας φραγμός στην κυκλοφορία των ιδεών. Ο καθένας, λέει ό,τι θέλει, όπου κι αν βρίσκεται. Προς τι λοιπόν το Άσυλο ;
(2). Καμιά κοινωνία ανθρώπων δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς νόμους και τάξη. Αν κι οι θρησκευτικοί κανόνες ωθούν τους ανθρώπους στην ηθική διαβίωση, παρ’ όλ’ αυτά, η δομή του χαρακτήρα του ανθρώπου δεν τον αφήνει να λειτουργήσει σωστά. Έτσι, εδώ έρχεται ο ποινικός κώδικας, ο οποίος κολάζει την ανομία. Για την επιβολή όμως του νόμου, συμβάλλει το κράτος, το οποίο έχει την «αποκλειστικότητα της χρήσης της βίας», για να διαφυλάξει την κοινωνική τάξη. Αυτές οι αρχές είναι διαχρονικές και ισχύουν σ’ όλα τα 192 κράτη του ΟΗΕ.
Μάλιστα κάποιο μέλος της πρώην κυβέρνησης , ισχυρίστηκε σε τελεοπτικό πάνελ, ότι οι αριστεροί δημοκράτες φοιτητές, έχουν το δικαίωμα να λειτουργούν διαφορετικά και να διαμαρτύρονται, όταν το θεωρούν αναγκαίο. Ποιοι είναι όμως οι αριστεροί δημοκράτες ; Οι μπαχαλάκιδες κι η κάθε είδους «επαναστατικές ομάδες», που προσπαθούν να μας «σώσουν» ;
Επ’ αυτού μια μικρή ιστορία : Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, προσκλήθηκα σε κάποιο πανεπιστήμιο της ανατολικής Ευρώπης για μια διάλεξη. Όταν τελειώσαμε, πήγαμε με τους συναδέλφους πρώτα για φαΐ και ύστερα για καφέ. Εκεί συζητήσαμε πολλά και διάφορα. Αυτοί ρωτούσαν για τη ζωή στις δυτικές χώρες κι εγώ για το πώς πήγαιναν τα πράγματα στην πατρίδα τους. Μοιραία φτάσαμε και στο θέμα των δικών μας φοιτητικών κινητοποιήσεων. Οπότε εγώ αφελώς ρώτησα, αν γίνονταν και στο μέρος τους φοιτητικές κινητοποιήσεις. Και τι μου είπαν λοιπόν οι συνάδελφοι : «Εδώ φίλε μας, δεν κουνιέται φύλλο. Αν τολμήσουν κάποιοι να κάνουν διαδήλωση, έρχεται η αστυνομία, η οποία πυροβολεί αμέσως στο ψαχνό κι όποιον πάρει ο χάρος. Αν δεν πέσουν πυροβολισμοί, τότε γίνονται συλλήψεις, οπότε στη συνέχεια με σύντομες διαδικασίες τους χώνουν μέσα για πολλά χρόνια».
Αυτά μου είπαν οι συνάδελφοι που βρισκόταν σε μια βαθιά αριστερή χώρα.
Βέβαια , μέσα στις εμφανιζόμενες «επαναστατικές ομάδες», κάποιοι δηλώνουν ευθαρσώς, πως είναι «Αναρχικοί» και θέλουν να επιβάλουν τη δική τους κοινωνία.
Αναρχικός, είναι όποιος ασπάζεται την ιδεολογία της Αναρχίας ή του Αναρχισμού. Τι πρεσβεύει όμως αυτή η ιδεολογία;
Είναι μια πολιτική θεωρία και φιλοσοφία , η οποία, εκ προοιμίου , απορρίπτει κάθε είδους ιεραρχία, ανθρώπου σε άνθρωπο, ως μορφή καταπίεσης και δέσμευσης της ελευθερίας του .Απέναντι σε αυτή τη μορφή της κοινωνίας ο Αναρχισμός παρουσιάζει μια κοινωνία, της οποίας τα μέλη της αποφάσισαν να συμβιώσουν εθελοντικά και συλλογικά σε μικρές παραγωγικές κοινότητες με τους δικούς τους κανόνες εργασίας και τρόπο παραγωγής.*
Εδώ έχουμε ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, το οποίο δεν εφαρμόστηκε ποτέ από πολιτισμένους ανθρώπους. Θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί κανείς ότι έτσι περίπου λειτουργούσε η κοινωνία των πρωτογόνων ανθρώπων, προ 50 χιλιάδες χρόνια, όπου τα μέλη της κοινότητας αποτελούσαν μια «αγέλη», από ισότιμα μέλη, τα οποία διαρκώς μετακινιόταν, για εξεύρεση τροφής και τόπου προφύλαξης από τις καιρικές συνθήκες (σπηλιές).
*(G. Göhler – Ansgar K: Anarchismus. στο H-J. Lieber : Politische Theorien von der Antike bis zur Gegenwart., Bonn 1993, S. 580)
