Για μια ακόμα χρονιά και αυτή η κυβέρνηση ζει και πολιτεύεται στον αστερισμό των υπερπλεονασμάτων. Παρά τις προεκλογικές παροχές Τσίπρα, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, απομένουν επιπλέον 436 εκατ. τα οποία λέει θα διατεθούν κυρίως ως κοινωνικό μέρισμα. Να δεχθούμε ότι η κυβέρνηση ήταν αναγκασμένη να εφαρμόσει τον προϋπολογισμό που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, άρα δεν είχε μεγάλα περιθώρια αλλαγών, καθώς δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις με τους δανειστές.
Είναι προφανές όμως ότι εδώ και τρία χρόνια έχει υιοθετηθεί μια φορολογική πολιτική που απομυζά κάθε ικμάδα από όσους δηλώνουν ένα εισόδημα που ξεπερνά το επίπεδο της φτώχειας. Ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξίσου προφανής: να μπορεί να μοιράζει δωράκια σε όσους θεωρούσε εκλογική πελατεία του. Μόνο που φαίνεται ότι και η νέα κυβέρνηση, παρά τις κάποιες θετικές αλλαγές, συνεχίζει το ίδιο βιολί.
Ενώ καταδίκαζαν προεκλογικά τα υπερπλεονάσματα, τώρα τρέχουν οι πάντες, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο υπουργό, στη γνωστή λαϊκίστικη εκπομπή του Σκάι για να υποσχεθούν νέα δωράκια, αυξήσεις συντάξεων και επιδομάτων. Συνεχίζουν τις ίδιες λογιστικές αλχημείες, με τις καθυστερήσεις εξόφλησης ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, περικοπή επενδύσεων και πάει λέγοντας. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που υπόσχονται αναδρομικά, χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν να ξεκολλήσει από τη γραφειοκρατία η απονομή της σύνταξής τους.
Παράλληλα, παρά τις όποιες ελαφρύνσεις που ανακοινώθηκαν, οι προβλέψεις είναι για υπερπλεόνασμα και το 2020 αφού επί της ουσίας η φορολογική πολιτική παραμένει αναλλοίωτη. Τουλάχιστον για όσους πληρώνουν το συντριπτικό ποσοστό των φορολογικών εσόδων. Αυτή η πολιτική χαϊδέματος των συνταξιούχων, σε αντίθεση με αυτούς που συγκροτούν το ενεργό παραγωγικό δυναμικό της χώρας, δεν έχει λογική, παρά μόνο για να συντηρεί μια εκλογική δυναμική, όταν αποφασίσει κάποια στιγμή ο κ. Μητσοτάκης ότι τον συμφέρει μια ξαφνική προσφυγή στις κάλπες.
Μια κυβέρνηση με καθαρό ορίζοντα τετραετίας, χωρίς μάλιστα ουσιαστική αντιπολίτευση, έχει κάθε λόγο να ανασυγκροτήσει πρωτίστως το παραγωγικό δυναμικό της χώρας αντί να συνεχίζει να καλλιεργεί προσδοκίες επιδομάτων και πρόσκαιρων ενισχύσεων. Να τελειώνει με τις εκκρεμότητες του παρελθόντος αντί να ακολουθεί την πεπατημένη.
Αναγκαίες οι ενισχύσεις των φτωχότερων στρωμάτων, αλλά εξίσου απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις για την ανακούφιση της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης που πλήρωσε εξίσου ακριβά το τίμημα της κρίσης. Γιατί χωρίς αυτήν ούτε ανάπτυξη ούτε παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας επιτυγχάνεται…
