Και να θέλεις να απομακρύνεις το βλέμμα σου από τον ΣΥΡΙΖΑ, η στοιχειώδης ευθύνη του πολίτη απέναντι στην απειλή που το κόμμα αυτό αντιπροσωπεύει σε αποθαρρύνει και σε αποτρέπει.
Ο κ. Νίκος Φίλης φαντάζεται τον εαυτό του οργανωτή της επανάστασης μπροστά στις πύλες της ΑΣΟΕΕ, ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος ξεδιπλώνει κατά καιρούς τη θεωρητική του ασυνάφεια, με φιλοδοξία τη σωτηρία μας, και ο κ. Αλέξης Τσίπρας διατρέχει τη χώρα οραματιζόμενος εαυτόν ηγέτη της δημοκρατικής – λέει – παράταξης.
Δεν θα είχε ενδιαφέρον ούτε νόημα να ασχολείται κανείς με το ανασκαμμένο αυτό πολιτικό έδαφος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με αυτό το σβησμένο πνεύμα του παροξυσμού, που πριν από λίγα χρόνια γνωρίσαμε στις δόξες του.
Αποκτά ενδιαφέρον και αξίζει την προσοχή μας από τη στιγμή που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θεσμικά υψηλά τη τάξει, όπως μας πληροφορεί ο συμβατικός πολιτικός λόγος, όχι μόνο αδυνατεί να σταθεί πολιτικά στον ρόλο του, αλλά υπερασπίζεται γνώμες και πυροδοτεί συμπεριφορές που θέτουν σε αμφισβήτηση τα αυτονόητα της δημοκρατικής λειτουργίας.
Το ζήτημα είναι ότι την ώρα που θα φοβάται πως περνάει στη ζώνη του λησμονημένου, βλέποντας το ίδιο του το κενό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να το καλύψει με νέες εξάρσεις και ανανεωμένους παροξυσμούς. Και την ώρα που αφήνει η αδυναμία του αυτή ελεύθερη και ανοιχτή σε αυθαιρεσίες την κυβέρνηση, ο ίδιος βυθίζεται στη φαντασία του παλαιού εαυτού του.
Η καθυστέρησή του αυτή γίνεται πολιτική καθυστέρηση της χώρας. Η συντηρητική παλαιά φύση του σκιρτά κατακερματισμένη στην καθημερινή πολιτική δράση. Δεν έχει τίποτα πλέον να κομίσει πλην του θαμπού, θολού και φθαρμένου αριθμητικού είναι του. Κεφάλαιο, καθετί παρόμοιο με αυτά, της αποσύνθεσής του.
Την ίδια ώρα που η αποσύνθεσή του θα ήταν προϋπόθεση για την εξέλιξή του, η παλαιά παροξυστική φύση του θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη χώρα να κινηθεί. Εστίες έντασης και απειλής βίας στους φίλιους χώρους θα είναι πεδίο επίμονης επιλογής. Μαζί με καθετί άλλο που ο εσώτερος πυρήνας ενός κόμματος δολιοφθοράς κατά της κοινωνίας θα μπορούσε να κινήσει, ώστε να αποτραπεί μια πορεία θετικής σταθερής εξέλιξης. Στην οικονομία, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Σε κάθε άλλον χώρο στον οποίο ο κόσμος της εποχής απαιτεί αλλαγές, ανατροπές και νέα θεμέλια.
Η καθυστέρηση έρχεται πάντα ως προστασία των κεκτημένων. Και παίρνει τη μορφή αδράνειας κάθε παλαιού κόσμου. Αυτήν τη μόνο εν μέρει αποσυντονισμένη διά της κάλπης αδράνεια παρατηρούμε, με πρόμαχο τον ΣΥΡΙΖΑ, να διεκδικεί να χρωματίσει την επόμενη φάση. Σύμμαχος, συνειδητά ή όχι αδιάφορο, της κυβέρνησης αυτή η επιλεγμένη κατάσταση, προσθέτει στασιμότητα σε μια χώρα που καλείται να στηρίξει τα θεμελιώδη και να ανακαλύψει τα επείγοντα και αναγκαία.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
