Στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821, στις 28 Οκτωβρίου μνημονεύουμε τον πόλεμο του 1940 κατά των Ιταλών και στις 17 Νοέμβρη την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο κατά της Χούντας .
Αν πάμε στην απώτερη ιστορία μας, ίσως θα έπρεπε να γιορτάζουμε τη μάχη του Μαραθώνα, τη μάχη των Θερμοπύλων , τη μάχη των Γαυγαμήλων κ.ο. κ. Σε νεώτερες επιτυχίες έχουμε την κατάληψη του φρουρίου του Μπιζανίου, την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και πάει λέγοντας.
Όμως θα παραμείνουμε στη νεώτερη ιστορία μας. Πέρα απ΄ τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, κατά τον οποίο γίνονται μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις, θα πρέπει ίσως να σκεφτούμε να κάνουμε τη μέρα αυτή και μια πορεία προς την πρεσβεία της Τουρκίας. Ακόμη οφείλουμε να γιορτάσουμε και τη μέρα αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα ( τέλος Σεπτεμβρίου 1944) με πορεία διαμαρτυρίας προς τη γερμανική πρεσβεία.
Με τη γιορτή της 17ης Νοεμβρίου 1973, δε στρεφόμαστε κατά κάποιας ξένης δύναμης, αλλά κύρια κατά των συμπατριωτών μας επίορκων στρατιωτικών και δευτερευόντως εναντίον των Αμερικανών, που υποστήριξαν τους πραξικοπηματίες.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να δούμε λίγο τα ιστορικά γεγονότα :
Η κλίκα υπό τον αρχιμαφιόζο συνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο έπιασε τους πάντες στον ύπνο.
Λόγω της μεγάλης κόντρας του βασιλιά Κωνσταντίνου με τον πατέρα της δημοκρατίας Γ. Παπανδρέου, για το ζήτημα της κυβέρνησης, εκείνο τον καιρό, συζητιόταν δημοσίως ότι , αν αυτοί οι δυο δεν τα βρουν, ο βασιλιάς θα κάνει πραξικόπημα με τους στρατηγούς του. Οι Αμερικανοί, τότε όργωναν τη χώρα και ήξεραν κάθε λεπτομέρεια του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου της Ελλάδας.
Αλλά, όταν ξέσπασε το κίνημα, ο μεν βασιλιάς ρωτούσε ποιοι είναι αυτοί ; Οι δε Αμερικανοί από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ουάσιγκτον τηλεφωνούσαν στην πρεσβεία τους στην Αθήνα και ρωτούσαν « who is the strong man ? » . Το ότι αργότερα ο βασιλιάς έκανε το αποτυχημένο κίνημα του Δεκεμβρίου και έφυγε από την Ελλάδα, κι οι Αμερικανοί στήριξαν τους πραξικοπηματίες, απλά γιατί τους εξυπηρετούσαν, είναι άλλο θέμα.
Αργότερα, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο, ο Ιωαννίδης έκανε τον απορημένο και είπε δημοσίως, πως «άλλα μας έλεγαν», χωρίς να διευκρινίσει ποτέ, ποιοι ήταν αυτοί « που του έλεγαν». Σίγουρα θα εννοούσε τους Αμερικανούς.
Για να μη μακρηγορούμε, λέμε ότι τότε οι Αμερικανοί (όπως πάντα βέβαια) εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους, καθόσον εκείνο τον καιρό κυριαρχούσε ο «Ψυχρός Πόλεμος» με τη Σοβιετική Ένωση κι ο εθνάρχης Μακάριος κρατούσε το νησί στη ζώνη των αδεσμεύτων. Αλλά οφείλουμε ακόμη να πούμε, πως τη φόρα του Αττίλα στη Μεγαλόνησο, τη σταμάτησαν οι Αμερικανοί.
Τότε, πρόεδρος της Αμερικής ήταν ο Νίξον, που έφερε και την ευθύνη της κυβέρνησής του.
Στις μέρες μας, 46 χρόνια έκτοτε , τι νόημα έχει να διαμαρτυρόμαστε εναντίων των Αμερικανών, όταν σήμερα τους θεωρούμε ως μια καλή εγγύηση εναντίον των ιμπεριαλιστών Τούρκων ? Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε αυτήν την επέτειο του Νοέμβρη. Δηλαδή, αν μας συμφέρει . Αν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της πατρίδας μας ή όχι.
Σήμερα, η δημοκρατία στη χώρα μας καλά κρατεί κι οι μικροκόντρες μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολιτευτικών κομμάτων, γίνονται απλώς, για διατηρούνται τα πολιτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά σε εγρήγορση. Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι ότι ο ελληνικός λαός έκοψε τη φόρα στους φασίστες της Χρυσής Αυγής, να καθίσουν ξανά στα έδρανα της βουλής.
