ΛΑΡΓΚΟ : Κάποιοι δεν ριζώνουν ποτέ και πουθενά

Οι Θεσσαλονικείς ΛΑΡΓΚΟ, ένα σχήμα με πολυσυλλεκτική προσέγγιση της μουσικής, δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους EP και έχοντας βρεθεί σε μικρές και μεγάλες σκηνές σε όλη τη Ελλάδα κυκλοφόρησαν πρόσφατα το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “Τα Λάθη”, οκτώ τραγούδια που αποδεικνύουν πως η μπάντα εξελίσσεται και ωριμάζει καλλιτεχνικά. Λίγες ημέρες πριν τη ζωντανή παρουσίασή του στο Gagarin 205 την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου, ο φροντμαν τους Κωσταντής Παπακωνσταντίνου μας μίλησε για το πώς διαμορφώθηκε ο ήχος τους, αλλά και για τη γοητεία της περιπλάνησης.

Στο άλμπουμ «Τα Λάθη» που θα παρουσιάσετε στο Gagarin στις 22/11 ο ήχος σας θα μπορούσε ίσως να περιγραφεί ως  «το ελληνικό ροκ των 90s συναντά τις μουσικές παραδόσεις των βαλκανικών χωρών». Πώς καταλήξατε σε αυτό το «χαρμάνι»; Υπάρχει κάποια άλλη επιρροή σας που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή;
Νομίζω είναι πετυχημένη η περιγραφή που κάνατε, αλλά σίγουρα εμπεριέχει και πινελιές άλλων ειδών ο δίσκος αυτός. Αυτό είναι αποτέλεσμα των διαφορετικών ακουσμάτων – επιρροών και γενικότερα των διαφορετικών μουσικών εμπειριών που έχει ο καθένας μας. Συνεπώς, αφού δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός σχετικά με το είδος, βγαίνει ένα πολυσυλλεκτικό και πολύχρωμο αποτέλεσμα. Πάντως είναι κοινή συνισταμένη όλων αυτά τα δύο είδη που αναφέρατε γιατί τα ζήσαμε και περάσαμε όλοι μέσα από αυτά.

Στο ομώνυμο τραγούδι οι στίχοι στέλνουν μήνυμα αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Πως εξηγείτε τις εγχώριες εκδηλώσεις μίσους και ρατσισμού εναντίον τους για τις οποίες διαβάζουμε καθημερινά;
Πιστεύω ότι το μίσος και ο ρατσισμός που βλέπουμε είναι εκφράσεις των κατώτερων ενστίκτων των ανθρώπων και ανέκαθεν ιστορικά πάνω σε αυτά τα ένστικτα έχτιζε και θέριευε ο φασισμός. Είναι πολύ λυπηρό αυτό που συμβαίνει αλλά βλέπεις και την άλλη πλευρά, τη θετική, όπου πάρα πολλοί άνθρωποι συνδράμουν όπως μπορούν τους κατατρεγμένους. Αυτό μου δίνει ελπίδα, είναι το φως απέναντι στο σκοτάδι.

«Οι Περιπάτητές του Κόσμου» μιλούν, ακόμη και μέσω αναφορών στον Καββαδία και τον Καλδάρα, για την αξία της αέναης περιπλάνησης. Είναι η φιλοσοφία «πέτρα που κυλά ποτέ δεν χορταριάζει» σύμφυτη με τη ζωή του καλλιτέχνη; Πότε έχει νόημα το να ριζώσει κανείς κάπου;
Αυτό μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα. Κάποιοι δεν ριζώνουν ποτέ και πουθενά, άλλοι είναι ριζωμένοι από την αρχή μέχρι το τέλος. Άρα νομίζω το νόημα που μπορεί να δώσει ο καθένας σε μία τέτοια επιλογή διαφέρει από άτομο σε άτομο. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ γοητευτική η περιπλάνηση και αν είσαι μουσικός και είσαι τυχερός σου δίνεται η ευκαιρία να δεις πολλά μέρη, πολλές καταστάσεις και να γνωρίσεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους  Αυτό είναι δώρο, είναι μία συνεχής ανανέωση εντυπώσεων και αποφυγή της ρουτίνας .