Η Συριζαϊκή αριστεροφανής και εξόχως φαυλοκρατική παρένθεση 2012-2019 καταχωρείται ήδη από τώρα στην πολιτική μας ιστορία ως το θλιβερότερο και συνάμα ιλαροτραγικό μεταπολιτευτικό επεισόδιο.
Πολλοί αποπειράθηκαν, αλλά μάταια, να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό, με σειρά συμβιβαστικών και χαριστικών απόψεων και επιχειρημάτων, δίνοντας κάθε τόσο και νέες αλυσιτελείς προθεσμίες χάριτος, για την επικράτηση του ολέθριου Συριζαϊκού πειράματος.
March commemorating the 1973 Polytechnic students uprising against the military junta, in Athens, on November 17, 2018. Greece is commemorating 46 years since a violent crackdown of a student uprising against the military junta with a demonstration heading towards the US Embassy in Athens. / Πορεία για την 46η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στην Αθήνα, στις 17 Νοεμβρίου 2019.
Όμως, η ειλικρινέστερη ερμηνεία δόθηκε σε ανύποπτο χρόνο από τη συμβία του Αλέξη Τσίπρα, την κυρία Περιστέρα (Μπέτυ) Μπαζιάνα, όταν αυτή δήλωνε: «Ο Σύριζα πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία».
Η φράση αυτή ήταν η πρώτη αυτοπαγίδευση του ΣΥΡΙΖΑ, από μια εξ απορρήτων πιστή παλαιά Κνίτισα, σύντροφο του Αλέξη Τσίπρα. Αυτοπαγίδευση, διότι αποκάλυπτε τους κρυφούς στόχους μιας απατηλής ψευδοαριστερής δημεγερσίας με σταλινικό-αντισοσιαλιστικό πολιτικό DNA.
Το τι εννοεί κάθε κατά δήλωσιν αριστερός, ως κατάκτηση της εξουσίας, μεσούντος ενός πολυφωνικού δημοκρατικού επίσημου συνταγματικού καθεστώτος, είναι αυτονόητο:
Εννοεί μια μεθοδική κατάλυση της συνταγματικής διάκρισης των Εξουσιών (Εκτελεστική-Νομοθετική-Δικαστική), με την υπερσυγκέντρωσή τους σε μια μονοκομματική στυγνή απολυταρχία, είτε ακροδεξιά, είτε ακροαριστερή.
Αρκούν προς το παρόν δύο ενδεικτικά παραδείγματα αυτών των εκφυλιστικών τάσεων, που δημιουργούν αυτό το «καθεστώς»: Η Τουρκία του Ερντογάν και η Βενεζουέλα του Μαδούρο…
Όμως, επικεντρώνοντας την αναζήτηση των συμπτωμάτων αυτού του αντιδημοκρατικού και εκφυλιστικού κατρακυλίσματος, στη χώρα μας, πέφτουμε αυτομάτως σ’ ένα μπαράζ από απρόσφορες απόπειρες καθεστωτικοποίησης ενός ιδιότυπου Συριζανελικού ολοκληρωτισμού, όπως:
- Το φιάσκο της υπερσυγκέντρωσης των ηλεκτρονικών ΜΜΕ στην επικυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, με τους διαγωνισμούς-μαϊμούδες, με πλειοδότες θλιβερά χρεωκοπημένα όργανα του Αλέξη Τσίπρα ή του Νίκου Παππά και με προσφορές, υπέγγυες σε άγονα βοσκοτόπια και πλήθος παρόμοιων παραπλανήσεων.
- Τις αποκηρύξεις του Αλέξη Τσίπρα και του υπό κατασκευήν μαδουρο-ερντογανικού καθεστώτος του, από τον Αλέκο Αλαβάνο και εντελώς πρόσφατα από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.
- Την αποκάλυψη της σκευωρίας κατά 10 πολιτικών προσωπικοτήτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και κατά του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμένου στην Προανακριτική Επιτροπή, η οποία με τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, για καθοδηγούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ παραδικαστικό κύκλωμα, τείνει να εξελιχτεί σε πολιτικό τάφο των ιδίων των σκευωρών.
Με αυτές όμως τις κατά συρροήν επιπολαιότητες, ούτε συγκροτούνται αλλά ούτε ισχυροποιούνται σοβαρές πολιτικές δυνάμεις. Διότι έτσι οι ίδιοι οι εμψυχωτές αυτού του ναυαγισμένου λαϊκισμού, για την περαιτέρω πολιτική τους επιβίωση, αναζητούν τη σωτηρία τους στα παλαιά γραφικά λαϊκίστικα γκρουπούσκουλα. Σε αυτούς ακριβώς τους σχηματισμούς του ψευδοελιτίστικου απομονωτισμού, που τους εξασφάλιζαν επί δεκαετίες αυτό που απώλεσαν με τη σημερινή folie des grandeurs, με την τρέλα των αυταρχικών μεγαλείων. Ανέκτησαν δηλαδή τη χαμένη ψυχική τους ηρεμία και γαλήνη…
Από την άποψη αυτή, δεν μας εξέπληξαν τα σφιχταγκαλιάσματα «αλά μπρατσέτα» Αλέξη Τσίπρα με τον Νίκο Φίλη και τη Ρένα Δούρου στην προχτεσινή πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Με μία μόνον παραφωνία: Την εγκατάλειψη της πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ από τον Αλέξη, μεσοστρατίς στην Πλατεία Συντάγματος. Γιατί άραγε: Από υπερκόπωση, ή ως μία συγνώμη ή ως μία mea culpa προς τον πάλαι ποτέ συναγωνιστή του Ντόναλντ Τραμπ;
Τι τραβάει αυτή η έρμη Αριστερά με τις μεταμορφώσεις της…
