Οι Διεθνείς Οίκοι Αξιολόγησης συνήθως δεν ασχολούνται με εσωτερικές πολιτικές διεργασίες.
Τους αρκούν οι δυναμικές των οικονομιών και οι δείκτες που δείχνουν τις επενδυτικές ευκαιρίες.
Όμως, ταυτόχρονα γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πολιτική αστάθεια και η όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων μπορεί να έχει πολύ μεγάλη επίπτωση στην οικονομία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο οίκος Moody’s στην τελευταία εκτίμησή για την προοπτική του κρατικού χρέους διεθνώς το 2020 δίνει αρνητική προοπτική και στους λόγους που περιλαμβάνει για αυτή την επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής προοπτικής είναι η διαμόρφωση ενός ανταγωνιστικού πολιτικού περιβάλλοντος, όχι μόνο ανάμεσα στα κράτη, αλλά και στο εσωτερικό των κοινωνιών.
Άλλωστε, ακόμη και αυτοί οι τεχνοκράτες των αγορών μπορούν να αντιληφθούν πολύ καλά πως όταν οξύνονται οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις και όταν ξεσπούν κοινωνικές εκρήξεις αυτό αργά ή γρήγορα θα έχει επίπτωση στην οικονομία.
Ιδίως όταν μιλάμε για μεγάλες και παρατεταμένες κοινωνικές εξεγέρσεις σχεδόν όπως αυτή που βλέπουμε στο Χονγκ Κονγκ ή τη Χιλή.
Μόνο που αυτά που βλέπουν ακόμη και οι διεθνείς οργανισμοί στο εξωτερικό, φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να τα δούμε στην Ελλάδα.
Ακόμη χειρότερα: αντί να κάτσουμε να εξετάσουμε γιατί μπορούμε να έχουμε διάφορες μορφές κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων, έχουμε βολευτεί να τα βαφτίζουμε όλα «ανομία» και όλη η κουβέντα να γίνεται για το πώς θα υπάρξει πιο αποτελεσματική αστυνομική καταστολή.
Το είδαμε αυτό και στην περίπτωση του εορτασμού του Πολυτεχνείου.
Όλη η προσπάθεια ήταν να αποτραπούν τα επεισόδια με κάθε τρόπο.
Ως εάν να ήταν απλώς ένα θέμα «στρατιωτικό» και όχι βαθιά πολιτική.
Το αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε επεισόδια, όμως, να έχουμε ξυλοδαρμούς, να έχουμε κόσμο να τον μαζεύουν μέσα από τις ταβέρνες και τα σουβλατζίδικα, να έχουμε καταγγελίες για συλλήψεις ανθρώπων ασχέτων με τα όποια επεισόδια.
Γνωρίζω ότι στα μυαλά ορισμένων κυριάρχησε η λογική: «καλύτερα έτσι, να πάρουν ένα μάθημα να το σκεφτούν καλύτερα την επόμενη φορά.
Και εάν έφαγε και καμιά μπούφλα κανένας που δεν το άξιζε, δεν χάλασε ο κόσμος, θα πάρουν το μήνυμα οι υπόλοιποι».
Μόνο που αυτή η λογική είναι συνταγή εγγυημένης αποτυχίας και υπονόμευσης της δημοκρατίας.
Είναι η λογική που απλώς σπέρνει ανέμους για να είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι θα θερίσουμε μετά θύελλες.
Είναι η λογική που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικές εξεγέρσεις και ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Ή για να το πω διαφορετικά: δεν είναι η καλύτερη ιδέα να έχουμε πυρομανείς πυροσβέστες.
Όμως, η εξουσία δεν μαθαίνει ποτέ το μάθημα της, γιατί είναι απρόσωπη και εναλλάσσονται πρόσωπα χωρίς την κουλτούρα του τι σημαίνει δημοκρατία.
Γιατί δημοκρατία με γκλομπ δεν υπάρχει.
