Το εκάστοτε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αναγνωρισμένο θεσμικό ρόλο στο πολίτευμά μας. Πολλά εξαρτώνται από τη στάση και τη συμπεριφορά του, από τα σήματα και τα μηνύματα που εκπέμπει, από τον τρόπο που πολιτεύεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη περίπτωση δεν προέκυψε εξ αποκαλύψεως. Συνοδεύεται από την πρόσφατη κυβερνητική θητεία του. Επί σχεδόν πέντε χρόνια ηγήθηκε της χώρας, χειρίστηκε τις υποθέσεις της, ήρθε αντιμέτωπος με το πλήθος των εθνικών, κοινωνικών, οικονομικών και διαρθρωτικών προβλημάτων που ταλανίζουν τον τόπο. Ορισμένα τα αντιμετώπισε με σχετική επάρκεια, κάποια τα απέφυγε επιμελώς και σε άλλα απέτυχε παταγωδώς. Οπως και να έχει πάντως, η δικαιολογία περί αυταπατών και ψευδαισθήσεων του 2015 δεν υφίσταται πλέον.
Τώρα πια διαθέτει εμπειρία, γνώση και πλήρη αντίληψη της ευθύνης και του ρόλου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, υπό το βάρος ακριβώς της ευθύνης, διεκδίκησε κάμποσες φορές τη συναίνεση των αντιπάλων του.
Υπήρξαν φορές που δεν την έλαβε, αλλά και στιγμές που του προσφέρθηκε απλόχερα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις.
Με χαρακτηριστικότερη και κρισιμότερη εκείνη του καλοκαιριού του 2015, όταν είχε χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και χρειαζόταν τη στήριξη των άλλων για την ψήφιση της συμφωνίας διάσωσης της οικονομίας και της χώρας.
Στην παρούσα φάση, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο. Η ηγεσία του έχει διακηρύξει ότι επιδιώκει τη μετεξέλιξη και τον εκσυγχρονισμό του σε ένα ανοιχτό δημοκρατικό και συνάμα ριζοσπαστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, προφανώς υπό το βάρος και των εμπειριών που αποκόμισε στα χρόνια της διακυβέρνησης.
Εχει πειστεί, με άλλα λόγια, ότι για να παραμείνει αξιόμαχη πολιτική δύναμη και ικανή να διεκδικήσει ξανά την εξουσία πρέπει να αλλάξει πραγματικά και να ξεφύγει από τα στενά ιδεολογικά και άλλα πλαίσια του μικρού κόμματος.
Ωστόσο στο μεσοδιάστημα, εν όψει της επιδιωκόμενης μετεξέλιξής του, πολιτεύεται με όρους του 2014, ωσάν να μην έχει μεσολαβήσει η διακυβέρνησή του και ωσάν να μην έχει καν υιοθετηθεί ο στόχος της ηγεσίας του. Επέστρεψε κατά βάση σε ρητορική διχαστική και σε πολιτική επιθετική, που παραπέμπουν περισσότερο στο παλαιό μικρό κόμμα παρά στο μεγάλο που οραματίζεται ο αρχηγός του.
Ολοι μπορούν να κατανοήσουν την εσωτερική διαπάλη και τις μάχες χαρακωμάτων που μπορεί να δίνουν οι πολλές εκφράσεις της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς που αντιπαλεύουν τούτο τον καιρό στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και όλοι επίσης μπορούν να αντιληφθούν ότι η γραμμή έντασης μόνο την περιθωριοποίηση μπορεί να εγγυηθεί. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει δρόμους να διαλέξει. Εναν και μόνο μπορεί να ακολουθήσει. Αν όντως πιστεύει πραγματικά την επιλογή της μετεξέλιξης του κόμματός του, δεν έχει παρά να την επιβάλει συγκρουόμενος, για ακόμη μία φορά, με εκείνους που κοιμούνται με τα εικονοστάσια της επανάστασης στο προσκεφάλι τους.
Οσο αφήνει το κόμμα να τον τραβάει από το μανίκι, δεν έχει καμία τύχη…
