Η εφετινή επέτειος του Πολυτεχνείου, εκ συμπτώσεως ή και όχι, ήταν αποκαλυπτική.
Πέραν του ποιος συμμετείχε στην πορεία, τι περιστατικά προηγήθηκαν και τι φανερώθηκε μέσα από αυτά, η 17η Νοεμβρίου 2019 ανέδειξε τις αντιλήψεις, τις διαθέσεις και εν τέλει τις δυνατότητες των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ιδιαιτέρως δε των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών».
Και μπορεί κάποιος να πει ότι σε μεγάλο βαθμό η εικόνα ήταν απογοητευτική.
Μοιραία, η απογοήτευση ξεχείλιζε όσο διάβαζε και άκουγε κανείς τα λεγόμενα των εκπροσώπων της Αριστεράς εν γένει αλλά και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός κόμματος που διεκδικεί το μονοπώλιο στην ευαισθησία, την ικανότητα να διαβάζει τα μηνύματα της εποχής και να τα μεταφράζει σε πολιτική συμπεριφορά.
Φάνηκε λοιπόν ότι έπειτα από τεσσεράμιση χρόνια διακυβέρνησης και δυο τρεις εκλογικές ήττες στο τέλος αυτής της πορείας, δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει στην χώρα, για ποιον λόγο συμβαίνει, ποια είναι εν τέλει τα αίτια της υστέρησης και ποιες οι ευθύνες της «Αριστεράς και της Προόδου» για αυτά.
Όταν ο γραμματέας ενός κόμματος δηλώνει «βαδίζουμε στους δρόμους του Νοέμβρη», είναι να αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς εννοεί.
Όπως και όταν ο πρώην γραμματέας του κόμματος προαναγγέλλει την συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στην πορεία του Πολυτεχνείου ως κάτι το κοσμοϊστορικό με αυτά τα λόγια – πρόκειται για απόσπασμα ενός φλύαρου μηνύματος στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το φοιτητικό κίνημα και εκδηλώνει την αντίθεση του στην παραβίαση του ασύλου και στο δόγμα της κυβέρνησης “Νόμος & τάξη”. Ο φετινός εορτασμός ας είναι εφαλτήριο προάσπισης της δημοκρατίας μας, διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης και διεκδίκησης ενός Πανεπιστημίου ανοιχτού στο λαό και τη νεολαία».
Τι σημαίνουν αυτά; Ποιο είναι εν τέλει το περιεχόμενό τους;
Ποιος πιστεύει πραγματικά ότι απειλείται η δημοκρατία μας και τι ακριβώς θα πει «Πανεπιστήμιο ανοιχτό στο λαό και τη νεολαία»;
Μπορεί κάποιος να υποπτευθεί τι σημαίνει ή τουλάχιστον πώς το εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πάντως στην συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, είναι σαφές ότι το μήνυμα του Πολυτεχνείου αν μη τι άλλο δεν είναι πλέον «επίκαιρο». Δεν έχει και πολλή σχέση με την εποχή και την ανάγκη της χώρας να προοδεύσει.
Δυστυχώς δε επιβεβαιώνουν πολλά από τα παραπάνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς επιστρέφει στο 2014, αλλά φιλοδοξεί να πάει ακόμη πιο πέρα και πιο πίσω: στο 1973.
Είναι ώρα και το Πολυτεχνείο να τεθεί στην πραγματική ιστορική του διάσταση. Ούτε την χούντα έριξε, ούτε στην Αριστερά ανήκει, ούτε μπορεί σήμερα να αποκτήσει σημασία άλλη από εκείνη που κάποτε είχε.
Όσοι προσπαθούν να το μετατρέψουν σε σπίθα μίας επανάστασης, που κανείς δεν αντιλαμβάνεται ποια ακριβώς είναι τα αιτήματά της και λάθος κάνουν και ευθύνες θα φέρουν για τα όσα συμβούν στην χώρα.
